ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1916

หลังจากพูดจบ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้กล่าวอีกว่า “นายหญิงใหญ่ ถ้าลูกสะใภ้ของคุณขโมยเงินของคุณไปแค่สองร้อยหยวนแล้วก็ ในเรื่องนี้พวกเราไม่สามารถยื่นเรื่องตั้งคดีได้จริงๆ หากจะโทษก็ต้องโทษว่าสิ่งที่เธอขโมยไปมันน้อยเกินไปจริง อย่างน้อยถ้าเธอแอบขโมยเอาทีวีในบ้านของคุณไปขาย พวกเราก็ต้องคำนวณตามราคาตอนที่ซื้อทีวี ก็พอที่จะตั้งคดีได้ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ได้ขโมยทีวีของบ้านคุณไปเลย!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจก็แค่ใช้ทีวีมาเป็นการเปรียบเทียบเท่านั้น แต่นายหญิงใหญ่เซียวกลับนึกถึงเรื่องที่ตัวเองแอบขายทีวีในบ้านพักวิลล่าของอู๋ตงไห่ ร่วมกับเซียวไห่หลง และเซียวฉางเฉียนขึ้นมาทันที เธอรู้สึกตกใจด้วยความกลัว และถามอย่างประหม่าว่า “เจ้าหน้าที่ตำรวจ ถ้าขโมยทีวีที่มีมูลค่าหนึ่งแสนหยวน จะถูกพิพากษาอย่างไรเหรอ?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวอย่างจริงจังว่า “หากทีวีเครื่องนี้มีมูลค่าเกินหนึ่งแสนจริงๆ จำนวนเงินนั้นก็จะถือว่าค่อนข้างเยอะมาก ตราบใดที่มูลค่าการโจรกรรมถึงหกหมื่น งั้นบทลงโทษขั้นพื้นฐานก็คือสิบปี จากพื้นฐานนี้ มีการเพิ่มขึ้นทุกๆ สี่พันสองร้อยหยวน บทลงโทษก็จะเพิ่มขึ้นหนึ่งเดือน ตามไปด้วย และถ้าทีวีหนึ่งเครื่องมีมูลค่าหนึ่งแสนหยวนจริงๆ ก็จะถูกตัดสินจำคุกประมาณสิบเอ็ดปี”

“อะไรนะ!” นายหญิงใหญ่เซียวตกตะลึงไปเลย!

“ขโมยทีวีเครื่องเดียว ก็จะถูกตัดสินจำคุกสิบเอ็ดปี?!นี่มันช่างน่ากลัวเกินไปหรือเปล่า!”

“โชคดีที่อู๋ตงไห่ไม่ได้แจ้งตำรวจในเวลานั้น! มิฉะนั้นฉันก็อายุมากขนาดนี้แล้ว ถึงเวลานั้นเกรงว่าฉันคงอาจจะต้องตายอยู่ในคุกโดยตรงก็ได้.......”

ในห้องนั้น เซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงที่นอนอยู่บนเตียงก็ตกใจกับคำพูดนี้เช่นกัน

เซียวไห่หลงตกใจกลัวจนตัวสั่นไปทั้งคน ทันทีหลังจากนั้น เซียวฉางเฉียนที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกถึงความเปี่ยกชื้นที่มีไออุ่นมาจากผ้าปูที่นอน และพูดโพล่งออกมาว่า “ไห่หลง.......คุณ......ทำไมคุณฉี่ราดใส่บนเตียงล่ะ!”

เซียวไห่หลงกระซิบด้วยใบหน้าขมขื่นว่า “พ่อ ผมกลัว.......การขโมยทีวีจะถูกตัดสินจำคุกตั้งสิบเอ็ดปี นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว.......”

เซียวฉางเฉียนรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเป็นพิเศษ และถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เฮ้!มันน่ากลัวก็จริง แต่คุณก็ไม่ควรฉี่ราดใส่เตียงเลย!ดูสิตอนนี้ กางเกงของพ่อก็เปียกไปหมดเพราะคุณเลย........”