ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1917
หม่าหลันที่ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสาม เมื่อเห็นนายหญิงใหญ่เซียวให้เซียวเวยเวยส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งกลุ่มออกไป เธอก็เลยพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักในลำคอว่า “โอ๊ยฉันว่านะคุณหญิงใหญ่ คุณไม่ใช่ว่าจะแจ้งตำรวจจับลูกสะใภ้คนโตของคุณงั้นเหรอ? ทำไมถึงตอนนี้ก็ใจอ่อนลงไปแล้วล่ะ? ดูเหมือนว่าคุณก็รักใคร่ลูกสะใภ้คนโตของคุณพอสมควรอยู่นะ!”
นายหญิงใหญ่เซียวที่รู้สึกไม่สบายใจแต่แรกอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงที่หม่าหลันพูดมากอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในทันที และก่นด่าอย่างโกรธเคืองว่า “หม่าหลัน เรื่องในครอบครัวของฉันมันเกี่ยวอะไรกับคุณ คุณอย่ามาพูดมากอยู่ที่นี้!”
“โอ๊ย หาว่าฉันพูดมากงั้นเหรอ?” หม่าหลันพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ถ้าคิดว่าฉันพูดมากก็ไม่ต้องมาอยู่ใกล้บ้านเราสิ!”
ขณะที่พูด หม่าหลันก็พูดเยาะเย้ยว่า “ฉันได้ยินเซียวฉางควนพูดเมื่อวานนี้ว่า คุณไปทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ตงั้นเหรอ? สุดยอดไปเลยนายหญิงใหญ่ ไม่ทำอะไรเลยมาตลอดทั้งชีวิต พอแก่ตัวแล้วก็เริ่มขยันสู้ชีวิตขึ้นมางั้นเหรอ? แต่ฉันได้ยินมาว่า อาชีพที่คุณทำนั้นเหมือนจะค่อนข้างน่าเบื่อ แค่ดึงถุงพลาสติกให้คนอื่นอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต!”
นายหญิงใหญ่เซียวรู้สึกโกรธมาก และก่นด่าอย่างดุเดือดว่า “ฉันทำอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง? ต้องคอยให้มึงมาชี้ไม้ชี้มืออยู่ที่นี่เหรอ? ”
หม่าหลันหัวเราะและพูดว่า “คุณทำอะไรมันเกี่ยวกับฉันก็จริง ฉันก็แค่ถอนหายใจแทนไอ้แก่อย่างคุณที่จะมีวันนี้แค่นั้นเอง”
ขณะที่พูด หม่าหลันก็หัวเราะเยาะด้วยตัวเอง และถอนหายใจว่า “โอ๊ย ช่างมันเถอะ ในเมื่อคุณก็ยากจนขนาดจะต้องไปทำงานในซูเปอร์มาร์เก็ตแล้ว งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะต้องไปถือสากับคนอย่างคุณแล้ว? พวกเราไม่ใช่คนในสังคมระดับเดียวเดียวกันอีกต่อไปแล้ว ชีวิตอย่างที่ฉันใช้อยู่คุณคงไม่อาจฝันถึงได้ เสียน้ำลายพูดกับคุณทั้งหมดเหล่านี้ และก็เท่าเป็นการสีซอให้ควายฟัง ดังนั้นฉันจึงทำได้แค่ขอให้คุณโชคดีเท่านั้น”
เลือดในร่างกายของนายหญิงใหญ่เซียวพุ่งตรงไปที่หัวของเธอเพราะความโกรธจากคำพูดของหม่าหลัน และกัดฟันแล้วพูดว่า “หม่าหลัน!ตอนที่ฟ้าร้องฝนตกคุณระวังตัวให้ดีนะ ฉันว่าคุณจะต้องโดนฟ้าผ่าตายในไม่ช้าก็เร็ว!”
หม่าหลันเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ไอ้แก่อย่างคุณทำชั่วไว้เยอะ ไม่เพียงแต่กดขี่ลูกชายสองคนของตัวเอง ควบคุมอำนาจทางการเงินของครอบครัว และยังนำร่างกายของหลานสาวตัวเองไปขายเพื่อแลกกับความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่ง ฉันว่านะ ถ้าหากว่าฟ้ามีตาจริงๆแล้วก็ โอกาสที่ฟ้าผ่าคุณตาย มันมากกว่าผ่าฉันอีกหลายเท่าตัว! ฟ้าผ่าคุณตายแปดรอบ ก็คงไม่โดนฉันสักรอบหรอก!”
นายหญิงใหญ่เซียวแทบจะหมดสติ ขณะที่กระทืบเท้า และก็ก่นด่าอย่างโกรธเคืองไปด้วย “แก.....อย่ามาพ่นมูลอยู่ที่นี่!”
ในเวลานี้ เซียวเวยเวยเดินกลับมาพอดี และเมื่อเห็นเช่นนี้ เธอก็รีบประคองตัวเธอไว้ทันที
แต่ถึงแม้นายหญิงใหญ่เซียวจะเวียนหัวมากแล้ว แต่เธอก็ยังคงตะโกนด่าด้วยเสียงแหบ “หม่าหลันมึงอย่าไปนะ ในวันนี้ข้าจะไม่ยอมปล่อยมึงไปอย่างแน่นอน! มึงออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
หม่าหลันด่าจนรู้สึกสะใจพอแล้ว ไม่อยากจะไปสนใจเธอต่อไป และพูดกับเย่เฉินโดยตรงว่า “ลูกเขยแสนดี ประคองแม่ลงไปที่ชั้นล่าง”
เซียวชูหรันเดินตามหลังและถามว่า “แม่คะ บ้านเรามีอาหารเช้าแบบกวางตุ้งมากมายขนาดนี้ที่ไหนกัน? ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...