ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1918

หม่าหลันหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กโง่ นั่นคือสิ่งที่ฉันโกหกเธอ ฉันจะไปซื้ออาหารเช้าแบบกวางตุ้งในช่วงปีใหม่แบบนี้ได้ที่ไหนกัน? อีกอย่างฉันก็ทำไม่เป็นเช่นกัน ฉันก็แค่จะยั่วโมโหไอ้แก่บ้าคนนั้นก็แค่นั้นเอง!”

หม่าหลันกล่าวต่ออีกว่า “คุณไม่รู้หรอก ในเวลาปกติคุณย่าของคุณชอบติ่มซำแบบสไตล์กวางตุ้งมาก ไม่มีอะไรทำก็ชอบไปนั่งกินที่โรงน้ำชาจนตลอดช่วงเช้า และทุกๆ ครั้งที่ไปที่นั่นก็เหมือนกับซูสีไทเฮาที่รับประทานอาหารจักรพรรดิอยู่ในราชวงศ์ สั่งมาเต็มโต๊ะขนาดใหญ่ ตอนนี้เธอถึงคราวอับจน ฉันก็ต้องเยาะเย้าเธอสักหน่อย?”

เซียวชูหรันถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า “คุณแม่ ความคับแค้นเล็กน้อยของคุณกับคุณย่า ก็ควรผ่านไปได้แล้วมั้ง? เธอก็อายุมากขนาดนี้แล้ว ดังนั้นคุณก็อย่าไปถือสาอะไรกับเธอให้มากเลย”

หม่าหลันพูดอย่างเหยียดหยามว่า “อายุมากแล้วยังไงเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้รู้นะ มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ในสังคมนี้ ยิ่งอายุมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเลว! คนประเภทนี้ ยิ่งอายุมากจนไม่มีแรงพอที่จะหายใจ ก็ยิ่งมีน้ำเน่าแห่งความชั่วร้ายสะสมอยู่ในใจมากมาย เน่าจนมีกลิ่นเหม็นเลยทีเดียว! ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในสถานกักกัน คุณไม่รู้หรอกว่าเธอทรมานฉันอย่างไร ฉันไม่ได้พุ่งเข้าไปทุบตีเธอให้ตาย ก็ถือว่าฉันมีความเมตตามากพอแล้ว!”

เซียวชูหรันก็ทำอะไรไม่ได้กับแม่คนนี้ เธอจึงทำได้เพียงถามว่า “โอเคคะแม่ งั้นพวกเราจะทานอะไรเป็นอาหารเช้ากันแน่?”

หม่าหลันกล่าวว่า “มีบะหมี่เป็นอาหารเช้า ฉันทำบะหมี่มะเขือเทศใส่ไข่ไว้”

หลังจากพูดจบ เธอก็มองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างสอพลอว่า “ลูกเขยแสนดีคุณอย่ารู้สึกรังเกียจเลยนะ รอให้ขาของคุณแม่หายดีแล้ว จะออกไปซื้อเนื้อปลาและเนื้อสัตว์ทุกชนิดทุกวัน และทำอาหารมื้อพิเศษให้คุณทาน!”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คุณแม่ ผมไม่ได้จู้จี้จุกจิกในเรื่องกิน คุณก็ทำอาหารอร่อยๆ ให้ชูหรันทานสักหน่อยเถอะ”

“แน่นอนสิ!” หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ชูหรันอยู่ในช่วงเวลาของเตรียมตั้งครรภ์ จะต้องทานอาหารเพื่อบำรุงสุขภาพที่ดีมากขึ้นแน่นอน”

เซียวชูหรันกล่าวอย่างเขินอายว่า “คุณแม่......คุณพูดไปทั่วอีกแล้วนะ.......”