ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1931

เมื่อมองดูรูปภาพนั้น ความคิดของเย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะกลับไปถึง ในคืนที่หิมะตกในเกียวโตเมื่อหลายวันก่อน

ภายใต้หิมะตกหนักในครั้งนั้น ตัวเองก็ได้ช่วยเหลือ อิโตะ นานาโกะ ไว้ และยังได้ช่วยเหลือซูจือเฟยและซูจือหยูไว้อย่างเรื่องมากอีกด้วย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ถอนหายใจอยู่ในใจ แล้วตอบนานาโกะไปว่า “ขอบคุณ และก็ขอให้คุณมีความสุขในวันตรุษจีนเช่นกัน!”

ในเรื่องที่หิมะในเกียวโตที่ นานาโกะพูดถึงนั้น เย่เฉินไม่ได้ตอบสนองใดๆ เลย

เขารู้ว่า ตัวเองไม่ควรจะมีการสื่อสารในความรู้สึกกับนานาโกะมากเกินไป

ก่อนหน้านี้ ตัวเองรู้สึกว่าเธอไม่ควรยึดติดอยู่กับบาดแผลที่ฉินเอ้าเสวี่ยนนำพามาไปตลอดชีวิต ดังนั้นจึงอยากจะรักษาเธอให้หาย

แต่ตอนนี้ เธอได้หายขาดหมดแล้ว ตัวเองก็ได้ช่วยเหลือชีวิตเธอเอาไว้ด้วย หากว่าตามเหตุผล ทั้งสองก็ไม่ได้ติดค้างอะไรต่อกันอย่างสมบูรณ์แล้ว

ถ้าพัวพันกันมากเกินไป เกรงว่ามันจะเกิดเป็นปัญหาขึ้นมาได้

เย่เฉินเองก็รู้ดีว่า เหล่าพวกผู้หญิงที่ชอบตัวเอง ตัวเองก็อาจไม่สามารถทำอะไรให้พวกเขาได้ และ นานาโกะ ก็เหมือนกัน

ดังนั้น การรักษาระยะห่างอย่างเหมาะสม ก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบที่มีต่อผู้อื่นอีกแบบหนึ่ง

อย่างที่คาดไว้ อิโตะ นานาโกะ เป็นเด็กผู้หญิงที่มีความฉลาดหลักแหลม จากคำตอบของเย่เฉิน เธอก็สามารถมองออกความคิดในใจของเย่เฉินได้แล้ว

ดังนั้น เธอจึงตอบเย่เฉินไปว่า “เย่เฉินซังจะต้องใช้เวลาช่วงเทศกาลกับคนในครอบครัวอยู่ในตอนนี้ และนานาโกะ ก็ไม่รบกวนคุณมากเกินไปแล้ว! ขอให้ท่านมีความสุขในวันเทศกาลอีกครั้ง!”

หลังจากตอบประโยคนี้ไปแล้ว หัวใจของเธอก็เศร้าโศกอย่างมาก

เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันเทศกาลตามประเพณีของจีน และเป็นวันเทศกาลที่สำคัญที่สุดของปี ดังนั้นเธอจึงส่งคำอวยพรผ่านวีแชทถึงเย่เฉิน

ในเวลาเดียวกัน สิ่งที่บังเอิญมากก็คือ สองสามวันนี้เธอบังเอิญมาพักฟื้นอยู่ที่เกียวโตเป็นเพื่อนพ่อของเธอพอดี คืนนี้มีหิมะตกหนักในเกียวโตพอดี และเธอก็นึกถึงภาพที่การมาถึงอย่างกะทันหันของเย่เฉินในคืนนั้นขึ้นมาทันที

เมื่อคิดถึงในคืนนั้น เธอก็ยิ่งคิดถึงเย่เฉินมากขึ้น

ดังนั้น จึงใช้ประโยชน์จากโอกาสอวยพรปีใหม่ เพื่อแบ่งปันหิมะตกหนักในเกียวโตให้กับเขา