ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1931
เมื่อมองดูรูปภาพนั้น ความคิดของเย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะกลับไปถึง ในคืนที่หิมะตกในเกียวโตเมื่อหลายวันก่อน
ภายใต้หิมะตกหนักในครั้งนั้น ตัวเองก็ได้ช่วยเหลือ อิโตะ นานาโกะ ไว้ และยังได้ช่วยเหลือซูจือเฟยและซูจือหยูไว้อย่างเรื่องมากอีกด้วย
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ถอนหายใจอยู่ในใจ แล้วตอบนานาโกะไปว่า “ขอบคุณ และก็ขอให้คุณมีความสุขในวันตรุษจีนเช่นกัน!”
ในเรื่องที่หิมะในเกียวโตที่ นานาโกะพูดถึงนั้น เย่เฉินไม่ได้ตอบสนองใดๆ เลย
เขารู้ว่า ตัวเองไม่ควรจะมีการสื่อสารในความรู้สึกกับนานาโกะมากเกินไป
ก่อนหน้านี้ ตัวเองรู้สึกว่าเธอไม่ควรยึดติดอยู่กับบาดแผลที่ฉินเอ้าเสวี่ยนนำพามาไปตลอดชีวิต ดังนั้นจึงอยากจะรักษาเธอให้หาย
แต่ตอนนี้ เธอได้หายขาดหมดแล้ว ตัวเองก็ได้ช่วยเหลือชีวิตเธอเอาไว้ด้วย หากว่าตามเหตุผล ทั้งสองก็ไม่ได้ติดค้างอะไรต่อกันอย่างสมบูรณ์แล้ว
ถ้าพัวพันกันมากเกินไป เกรงว่ามันจะเกิดเป็นปัญหาขึ้นมาได้
เย่เฉินเองก็รู้ดีว่า เหล่าพวกผู้หญิงที่ชอบตัวเอง ตัวเองก็อาจไม่สามารถทำอะไรให้พวกเขาได้ และ นานาโกะ ก็เหมือนกัน
ดังนั้น การรักษาระยะห่างอย่างเหมาะสม ก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบที่มีต่อผู้อื่นอีกแบบหนึ่ง
อย่างที่คาดไว้ อิโตะ นานาโกะ เป็นเด็กผู้หญิงที่มีความฉลาดหลักแหลม จากคำตอบของเย่เฉิน เธอก็สามารถมองออกความคิดในใจของเย่เฉินได้แล้ว
ดังนั้น เธอจึงตอบเย่เฉินไปว่า “เย่เฉินซังจะต้องใช้เวลาช่วงเทศกาลกับคนในครอบครัวอยู่ในตอนนี้ และนานาโกะ ก็ไม่รบกวนคุณมากเกินไปแล้ว! ขอให้ท่านมีความสุขในวันเทศกาลอีกครั้ง!”
หลังจากตอบประโยคนี้ไปแล้ว หัวใจของเธอก็เศร้าโศกอย่างมาก
เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันเทศกาลตามประเพณีของจีน และเป็นวันเทศกาลที่สำคัญที่สุดของปี ดังนั้นเธอจึงส่งคำอวยพรผ่านวีแชทถึงเย่เฉิน
ในเวลาเดียวกัน สิ่งที่บังเอิญมากก็คือ สองสามวันนี้เธอบังเอิญมาพักฟื้นอยู่ที่เกียวโตเป็นเพื่อนพ่อของเธอพอดี คืนนี้มีหิมะตกหนักในเกียวโตพอดี และเธอก็นึกถึงภาพที่การมาถึงอย่างกะทันหันของเย่เฉินในคืนนั้นขึ้นมาทันที
เมื่อคิดถึงในคืนนั้น เธอก็ยิ่งคิดถึงเย่เฉินมากขึ้น
ดังนั้น จึงใช้ประโยชน์จากโอกาสอวยพรปีใหม่ เพื่อแบ่งปันหิมะตกหนักในเกียวโตให้กับเขา
ดังนั้น เขาจึงไอ และเอ่ยปากเรียกไปทีหนึ่ง “นานาโกะ”
อิโตะ นานาโกะ ถึงตอบสนองกลับมาในเวลานี้ และพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า “ท่านพ่อ คุณออกมาทำไม?”
นางาฮิโกะ อิโตะ ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เห็นว่าคุณไม่ได้เข้าบ้านสักที ดังนั้นจึงออกมาดูคุณสักหน่อย”
อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างเร่งรีบว่า “ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปกันเถอะ ข้างนอกมันค่อนข้างหนาวเย็น เดี๋ยวท่านจะไม่สบายเอา”
“ไม่เป็นไร” นางาฮิโกะ อิโตะ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นานาโกะ เรื่องบางเรื่อง มันบังคับกันไม่ได้ ยิ่งไม่สามารถรีบร้อน ต้องค่อยๆ วางแผน”
อิโตะ นานาโกะ รีบปกปิดว่า “พ่อ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ทำไมฉันถึงฟังไม่เข้าใจเลย.......”
นางาฮิโกะ อิโตะ หัวเราะและพูดว่า “เย่เฉินเป็นผู้ชายที่ดี และที่หายากก็คือเขามีความสามารถมากเช่นกัน ผู้ชายแบบนี้ คู่ควรกับการรออีกสองสามปีของคุณ”
อิโตะ นานาโกะ หน้าแดงด้วยความเขินอายทันที
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...