ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1932

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ปฏิเสธในทันทีเลย และไม่ได้วิ่งหนีทันที เธอเอามือไปปิดหน้าเธอ และโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง “ท่านพ่อ นานาโกะเข้าใจแล้วค่ะ!”

นางาฮิโกะ อิโตะ ยิ้มอย่างสบายใจ และพูดว่า “พ่อแก่แล้ว โดนลมหนาวสักหน่อยก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว พ่อจะกลับไปพักผ่อนก่อนแล้ว คุณก็รีบเข้าไปพักผ่อนเถอะ”

อิโตะ นานาโกะ พูดขึ้นมาว่า “ท่านพ่อ หนูส่งพ่อเข้าไปเถอะ!”

นางาฮิโกะ อิโตะ โบกมือ “ไม่ต้องแล้ว คุณชอบนั่งสมาธิ นั่งสมาธิไปอีกสักครู่เถอะ”

หลังพูดจบ เขาก็ควบคุมเก้าอี้รถเข็นไฟฟ้าด้วยตัวเอง หมุนวงกลมครึ่งวงกลมตรงจุดนั้น แล้วกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างช้าๆ

อิโตะ นานาโกะ มองดูแผ่นหลังของพ่อหายไปที่ปลายทางเดิน รู้สึกว่าใบหน้าของเธอยังคงมีความร้อนอยู่ ดังนั้นเธอจึงใช้มือปิดลงไปที่หิมะหนาทึบอย่างเบาๆ ต่อจากนั้น ก็เอามือปิดใบหน้าของตัวเอง

มือทั้งคู่ที่เย็นเฉียบทำให้อุณหภูมิแก้มของเธอลดลงอย่างมาก และก็ทำให้ส่วนลึกของหัวใจ อิโตะ นานาโกะ ค่อยๆ กลับสู่ความสงบ

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยื่นมือออกมาอีกครั้ง และเขียนตัวอักษรจีนที่สวยงามสองตัวอยู่บนหิมะด้วยนิ้วมือของเธอ อักษรจีนสองตัวนี้ ก็คือชื่อของเย่เฉินนั่นเอง

หลังจากนั้น เธอก็ใช้สองมือทั้งคู่ประคองคาง และมองดูเกล็ดหิมะตกลงมาทีละแผ่นอยู่บนตัวอักษรจีนสองตัว จนตัวอักษรจีนสองตัวนั้นเริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็หายไป

ในขณะนี้ เธอถึงค่อยๆ ลุกขึ้นมา และกลับไปในห้องของตัวเอง

.......

ในเวลาเดียวกัน

โอซาก้า ประเทศญี่ปุ่นที่อยู่ห่างจากเกียวโตเพียงไม่กี่สิบกิโลเมตร

ผู้หญิงแขนเดียวคนหนึ่ง อยู่ภายใต้การนำทีมโดยทหารกองกำลังป้องกันตนเองของญี่ปุ่นหลายคน มาถึงที่สถานีกองกำลังป้องกันตนเองในโอซาก้า

ผู้หญิงมือเดียวคนนี้มีนามสกุลว่าเหอ เป็นลูกสาวของตระกูลเหอของตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณที่สำคัญสี่ตระกูลในประเทศจีน

เธอ ก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดของซูรั่วหลี เหออิงซิ่ว

เนื่องจากเวลาในญี่ปุ่นต่างกันเร็วกว่าในประเทศจีนหนึ่งชั่วโมง ดังนั้นในเวลานี้ จึงเป็นเวลาสี่ทุ่มในช่วงกลางคืนของโอซาก้าแล้ว