ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1932
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ปฏิเสธในทันทีเลย และไม่ได้วิ่งหนีทันที เธอเอามือไปปิดหน้าเธอ และโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง “ท่านพ่อ นานาโกะเข้าใจแล้วค่ะ!”
นางาฮิโกะ อิโตะ ยิ้มอย่างสบายใจ และพูดว่า “พ่อแก่แล้ว โดนลมหนาวสักหน่อยก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว พ่อจะกลับไปพักผ่อนก่อนแล้ว คุณก็รีบเข้าไปพักผ่อนเถอะ”
อิโตะ นานาโกะ พูดขึ้นมาว่า “ท่านพ่อ หนูส่งพ่อเข้าไปเถอะ!”
นางาฮิโกะ อิโตะ โบกมือ “ไม่ต้องแล้ว คุณชอบนั่งสมาธิ นั่งสมาธิไปอีกสักครู่เถอะ”
หลังพูดจบ เขาก็ควบคุมเก้าอี้รถเข็นไฟฟ้าด้วยตัวเอง หมุนวงกลมครึ่งวงกลมตรงจุดนั้น แล้วกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างช้าๆ
อิโตะ นานาโกะ มองดูแผ่นหลังของพ่อหายไปที่ปลายทางเดิน รู้สึกว่าใบหน้าของเธอยังคงมีความร้อนอยู่ ดังนั้นเธอจึงใช้มือปิดลงไปที่หิมะหนาทึบอย่างเบาๆ ต่อจากนั้น ก็เอามือปิดใบหน้าของตัวเอง
มือทั้งคู่ที่เย็นเฉียบทำให้อุณหภูมิแก้มของเธอลดลงอย่างมาก และก็ทำให้ส่วนลึกของหัวใจ อิโตะ นานาโกะ ค่อยๆ กลับสู่ความสงบ
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยื่นมือออกมาอีกครั้ง และเขียนตัวอักษรจีนที่สวยงามสองตัวอยู่บนหิมะด้วยนิ้วมือของเธอ อักษรจีนสองตัวนี้ ก็คือชื่อของเย่เฉินนั่นเอง
หลังจากนั้น เธอก็ใช้สองมือทั้งคู่ประคองคาง และมองดูเกล็ดหิมะตกลงมาทีละแผ่นอยู่บนตัวอักษรจีนสองตัว จนตัวอักษรจีนสองตัวนั้นเริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็หายไป
ในขณะนี้ เธอถึงค่อยๆ ลุกขึ้นมา และกลับไปในห้องของตัวเอง
.......
ในเวลาเดียวกัน
โอซาก้า ประเทศญี่ปุ่นที่อยู่ห่างจากเกียวโตเพียงไม่กี่สิบกิโลเมตร
ผู้หญิงแขนเดียวคนหนึ่ง อยู่ภายใต้การนำทีมโดยทหารกองกำลังป้องกันตนเองของญี่ปุ่นหลายคน มาถึงที่สถานีกองกำลังป้องกันตนเองในโอซาก้า
ผู้หญิงมือเดียวคนนี้มีนามสกุลว่าเหอ เป็นลูกสาวของตระกูลเหอของตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณที่สำคัญสี่ตระกูลในประเทศจีน
เธอ ก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดของซูรั่วหลี เหออิงซิ่ว
เนื่องจากเวลาในญี่ปุ่นต่างกันเร็วกว่าในประเทศจีนหนึ่งชั่วโมง ดังนั้นในเวลานี้ จึงเป็นเวลาสี่ทุ่มในช่วงกลางคืนของโอซาก้าแล้ว
ประตูเหล็กของห้องนี้ มีความหนายี่สิบเซนติเมตร แข็งแรงกว่าห้องนิรภัยของธนาคารมาก
หลังจากที่เธอนั่งลงอยู่ในห้อง ทหารญี่ปุ่นคนหนึ่งเตือนเธอด้วยเสียงเบาๆ ว่า “อีกสักครู่คนก็มาถึง พวกคุณมีเวลาเพียงห้านาทีเท่านั้น”
เหออิงซิ่วพยักหน้าอย่างเร่งรีบ และพูดอย่างจริงจังว่า “ขอบคุณ!”
ทหารคนนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังเดินออกจากห้องไป หนึ่งนาทีต่อมา หญิงสาวที่มีกุญแจมือเหล็กใส่อยู่ที่ข้อมือและข้อเท้า เดินเข้ามาภายใต้การนำของทหารสองคน
หญิงสาวคนนี้มีสีหน้าที่มืดมนเล็กน้อย และสายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเย็นชา
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอเข้าไปในห้อง ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นก็จ้องขึ้นมาทันทีด้วยความประหลาดใจ จากนั้น น้ำตาที่ร้อนผ่าวก็ไหลตามแก้มลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง
เธอมองไปที่เหออิงซิ่วที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่ต่อหน้าเธอ สำลักและเรียกออกมาว่า “แม่.....”
เหออิงซิ่วเดินเข้าไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว จับมือเธอไว้ในอ้อมแขนของเธอด้วยมือข้างเดียว ขณะที่ลูบหลังศีรษะของเธอเบาๆ และก็พูดด้วยความรักใคร่ว่า “รั่วหลี คุณได้รับความทุกข์แล้ว......”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...