ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1939
เย่เฉินขับรถมุ่งตรงไปยังโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง และลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายได้เตรียมรถเข็นไว้รอที่หน้าประตูแล้ว
เมื่อเห็นเย่เฉินมาถึง เขาก็รีบดันรถเข็นไปข้างหน้าแล้วกล่าวด้วยความเคารพว่า “อาจารย์เย่ครับ ผู้จัดการทั่วไปเฉินให้ผมเตรียมดอกไม้ไฟให้คุณ คุณจะให้ผมช่วยขนขึ้นรถคุณเลยไหม?”
เย่เฉินพยักหน้า จากนั้นเขาก็เปิดฝากระโปรงรถหลังและกล่าวว่า “ทำให้นายต้องลำบากเลย ขอบใจนะ”
อีกฝ่ายรีบโบกมือและพูดว่า “ท่านอาจารย์เย่เกรงใจเกินไปแล้ว นี่มันคือหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ”
ในขณะที่พูด เขาก็นำดอกไม้ไฟกล่องใหญ่หลายกล่องไปไว้ในท้ายรถ BMW
เย่เฉินกล่าวขอบคุณ และก็ขับรถกลับไป ในเวลาเดียวกันเขาก็โทรหาเซียวชูหรัน และบอกให้เธอและพ่อตาแม่ยายเตรียมตัวไว้ได้เลย เดี๋ยวจะได้ขึ้นรถ และไปหาสถานที่ที่สามารถจุดดอกไม้ไฟและประทัดเพื่อสร้างบรรยากาศวันปีใหม่โดยตรง
เซียวชูหรันรู้สึกดีใจมาก เธอและพ่อแม่รีบสวมเสื้อแจ็กเกตหนาๆ และมารอที่นอกประตู Tomson Riviera ก่อนเวลา
ทันทีที่รถของเย่เฉินมาถึง สมาชิกในครอบครัวทั้งสามคนก็ขึ้นรถ
เซียวชูหรันถามเย่เฉินว่า “ที่รัก พวกเราจะไปจุดประทัดที่ไหนกันดี? ”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่ไหนก็ได้ ขอแค่ไม่ใช่เขตกลางเมืองก็พอ คุณลองคิดดูว่าเราควรไปจุดที่ไหนกันดี”
ในเวลานี้เซียวฉางควนก็แนะนำว่า “เราไปที่ริมแม่น้ำกันไหม! ทิวทัศน์ริมแม่น้ำสวยดี นอกจากนี้บนผิวแม่น้ำยังสามารถสะท้อนให้เห็นเงาดอกไม้ไฟที่พุ่งขึ้นบนฟ้าด้วย มันจะเพิ่มความเป็นศิลปะได้ไม่น้อยเลยนะ!”
เซียวชูหรันพูดด้วยรอบยิ้มว่า “นี่เป็นความคิดที่ดีมากเลยค่ะพ่อ! ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปที่ริมแม่น้ำกันเถอะ!”
เซียวฉางควนรีบแนะนำว่า “พ่อรู้จากสถานที่ที่ใช้ได้แห่งหนึ่ง ที่นั่นมีริมฝั่งแม่น้ำขนาดใหญ่ด้วย!”
ในขณะที่ เย่เฉินกำลังฟังภรรยาและพ่อตาของเขาพูดคุยเกี่ยวกับริมแม่น้ำนั้น เขาก็นึกถึงซ่งหวั่นถิงของตระกูลซ่งขึ้นมาทันที
ก่อนหน้านี้ ซ่งหวั่นถิงขับรถส่งตัวเองกลับบ้าน เมื่อผ่านแม่น้ำแยงซี เธอก็บอกให้ตัวเองไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเธอ
ตัวเองก็ตอบตกลงอย่างยินดีโดยไม่ได้คิดอะไร
แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า หลังจากพวกเขาเดินเล่นที่ริมแม่น้ำเสร็จแล้วกลับไป ซ่งหวั่นถิงก็ส่งตัวเองไปถึงที่หน้าประตูของ Tomson Riviera Villa จากนั้นเธอก็ริเริ่มจูบตัวเองในรถ
ฉากนั้นยังคงฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเย่เฉินมาโดยตลอด และทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องนี้เขาก็จะรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อย
ในขณะที่คิดเพ้อเจ้อ เย่เฉินก็ได้ขับรถไปถึงแม่น้ำแยงซีภายใต้การชี้นำของเซียวฉางควน
หลังจากดอกไม้ไฟชุดหนึ่งดับลงแล้ว เย่เฉินก็จุดดอกไม้ไฟชุดที่สองทันที ตามด้วยชุดที่สามและสี่
จนกว่าดอกไม้ไฟทั้งหมดจะมอดไหม้ ในเวลานี้แก้มของเซียวชูหรันแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น!
เธอไม่มีความรู้สึกที่จุดดอกไม้ไฟและประทัดในวันส่งท้ายปีเก่าแบบนี้มานานแล้ว ดังนั้นเวลานี้เธอจึงรู้สึกตื่นเต้นเหมือนเด็กคนหนึ่ง
เซียวฉางควนและหม่าหลันก็มีความสุขมากเช่นกัน ปีใหม่ทางจันทรคติในครั้งนี้มีความสำคัญต่อสมาชิกครอบครัวทั้งสี่คนนี้อย่างมาก
และวันส่งท้ายปีเก่านี้ ผ่านไปอย่างสมบูรณ์แบบมาก ทำให้พวกเขารู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
ยี่สิบสี่นาฬิกาในคืนวันส่งท้ายปีเก่า
ยังเป็นศูนย์ในวันแรกของปีใหม่อีกด้วย
เย่เฉินจุดดอกไม้ไฟชุดสุดท้าย และเซียวฉางควนก็จุดประทัดชุดสุดท้ายเช่นกัน
เซียวชูหรันยกมือขึ้นแตะข้างปากแล้วตะโกนว่า: “ที่รัก พ่อ แม่สวัสดีปีใหม่ค่ะ! ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...