เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1942

เมื่อไม่มีคนออกไปหาเงิน จึงไม่มีข้าวปลาอาหารเอาไว้ทำกับข้าว ดังนั้นทั้งครอบครัวจึงทำได้เพียงฝืนทนหิวเอาไว้

ตั้งแต่ที่เซียวฉางควานกับเซียวไห่หลงจับตัวเย่ฉางหมิ่นมาผิดจนถึงตอนนี้ สี่คนครอบครัวตระกูลเซียวก็ซูบผอมลงถนัดตา แต่ละวันดำเนินไปอย่างน่าเวทนา

ด้านเย่เฉินและครอบครัว ในช่วงกลางวันของวันตรุษจีน ก็เก็บของเตรียมพร้อม ขับรถมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์น้ำพุร้อนที่เฉินจื๋อข่ายจัดหาไว้ให้ ทั้งครอบครัววางแผนว่าจะมาพักผ่อนที่คฤหาสน์น้ำพุร้อนสักสองสามวัน

ช่วงค่ำมาถึง เย่ฉางหมิ่นนั่งอยู่ในห้องเช่าซอมซ่อ มองเกี๊ยวน้ำที่สั่งเดลิเวอรี่มากินอย่างอัดอั้น

ตั้งแต่ที่เย่เฉินกักขังเธอไว้ที่เมืองจินหลิง เย่ฉางหมิ่นก็ประทังชีวิตด้วยอาหารเดลิเวอรี่มาตลอด

และที่น่าโกรธก็คือ เย่เฉินไม่อนุญาตให้เธอเป็นคนสั่งเดอริเวอรี่เอง การสั่งอาหารในแต่ละครั้ง ล้วนแล้วแต่เป็นคนของหงห้าสั่งมาให้ทั้งนั้น อีกอย่างราคาอาหารโดยรวมในแต่ละมื้อก็ราคาไม่เกินสามสิบหยวน

หลายวันมานี้ เย่ฉางหมินถูกบังคับให้ลองกินตั้งหลายอย่าง เป็นอาหารที่ในชีวิตนี้เธอไม่เคยลองกินเลยสักครั้ง

อย่างเช่นไก่พะโล้ ข้าวราดหมูผัดพริกเขียว ข้าวราดไก่หั่นลูกเต๋าผัดซอส บะหมี่เส้นดึง เส้นมันฝรั่งอีสาน และแป้งทอดไส้ลา

อาหารพวกนี้ธรรมดาจนไม่รู้จะธรรมดายังไงแล้ว ในสายตาของคนตระกูลเย่ อาหารพวกนั้นก็คือขยะดีๆนี่เอง ปกติอย่าว่าแต่กินเข้าไปเลย แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว

แต่ว่าในตอนนี้ เย่ฉางหมิ่นที่เคยสูงส่ง กลับทำได้เพียงประทังชีวิตด้วยสิ่งเหล่านี้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน