ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1943

ลูกน้องของหงห้าไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเย่ฉางหมิ่น

รู้เพียงแค่ว่าเป็นผู้หญิงที่ลูกพี่สั่งให้จับตาดูเอาไว้อย่างใกล้ชิด ส่วนเป็นใครมาจากไหน ภูมิหลังเป็นยังไง เขาคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ดังนั้น ในตอนที่เย่ฉางหมิ่นกระฟัดกระเฟียดเพราะเกี๊ยวที่เขาอุตส่าห์หวังดีเอามาให้ เขาจึงเริ่มโมโหขึ้นมาในทันที รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังให้อาหารหมาบ้าอย่างไรอย่างนั้น

เย่ฉางหมิ่นไม่คิดเลยว่า ลูกน้องของเย่เฉินจะกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอ เธอจึงรู้สึกทั้งโกรธทั้งเสียหน้า

เธอชี้หน้าอีกฝ่ายแล้วด่าทอออกมาเสียงกร้าวว่า “แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? กล้าพูดกับฉันอย่างนี้เหรอ?”

อีกฝ่ายกัดฟันโต้ตอบว่า “ฉันต้องสนด้วยเหรอว่าแกเป็นใคร แกดูถูกเกี๊ยวที่แม่ฉันทำ ต่อให้ด่าแกแรงกว่านี้ก็ไม่หายกันหรอก!”

เมื่อเย่ฉางหมิ่นได้ยินเขาเอ่ยถึงเกี๊ยว ก็ยิ่งไฟลุก ด่าทอออกมาว่า “แกยังมีหน้ามาพูดเรื่องเกี๊ยวอีกเหรอ ฉันสิต้องถามแก เกี๊ยวเหม็นเปรี้ยวของแม่แกมันคืออะไร? ผักบ้าอะไรนั่นทั้งเน่าทั้งเหม็น แม่แกยังเอามาทำไส้เกี๊ยวอีกเหรอ บ้าไปแล้วหรือไง? บ้านแกไม่มีจะแดกขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ราวๆร้อยแปดสิบกว่า หน้าแดงเถือกไปด้วยโทสะ เอ่ยพูดอย่างเดือดดาลว่า “แกจะไปเข้าใจอะไร！นั่นเป็นผักดองที่อร่อยที่สุดแล้ว! กะอิแค่ผักดองทำอย่างกับไม่เคยพบเคยเห็น ยังเป็นคนปกติอยู่หรือเปล่า?”

เย่ฉางหมิ่นเอ่ยพูดอย่างหยิ่งยโสว่า “อาหารขยะแบบนี้ มีแต่คนจนๆอย่างพวกแกเท่านั้นแหละที่กระเดือกลงไปได้！”

พูดจบ เธอก็หยิบเกี๊ยวขึ้นมาปาใส่ใบหน้าของอีกฝ่าย

เย่ฉางหมิ่นไม่สนใจเกี๊ยวที่หล่นกระจายอยู่เต็มพื้นเลยสักนิด เธอจ้องมองผู้ชายร่างใหญ่ตรงหน้า แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ฉันไม่กินขยะพวกนี้ แกรีบไปหาเกี๊ยวไส้กุ้งมาให้ฉันซะ!”

เมื่ออีกฝ่ายเห็นเกี๊ยวที่แม่ของตัวเองลงทุนทำเองกับมือ ถูกเย่ฉางหมิ่นปาลงบนพื้นทั้งหมดอย่างเหยียดหยาม ก็เดือดพล่านขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ยกมือขึ้นมาสะบัดใส่หน้าของเย่ฉางหมิ่นฉาดใหญ่