ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1944

เย่โจงฉวนขมวดคิ้ว ถามขึ้นมาว่า “แกเป็นถึงลูกหลานตระกูลเย่ ทำไมไม่มีความอดทนเลยล่ะ? เรื่องแค่นี้ยังทนไม่ได้ แล้วแกจะไปทำอะไรได้?”

พูดจบ เย่โจงฉวนก็เอ่ยเตือนขึ้นมาว่า “ใช่สิ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป แกห้ามขัดแย้งอะไรกับเฉินเอ๋ออีก อย่าต่อความยาวสาวคามยืดกับเขาเพราะเรื่องนี้ เฉินเอ๋ออุตส่าห์รับปากแล้ว ว่าจะกลับมาไหว้บรรพบุรุษตอนเทศกาลเชงเม้ง นั่นถือเป็นก้าวแรกของการกลับเข้าตระกูลเย่ของเขาเลยนะ”

เย่ฉางหมิ่นเอ่ยถามอย่างกรุ่นโกรธว่า “พ่อ! ทำไมพ่อถึงเอาแต่เข้าข้างคนที่ไม่เคยเห็นหัวผู้ใหญ่แบบไอ้สารเลวเย่เฉินด้วย? มันก็แค่เด็กเหลือขอนอกคอก ไม่มีการศึกษา มีค่าอะไรกับตระกูลเย่ของเรานักหนา? พ่อให้มันกลับไปไหว้บรรพบุรุษแบบนี้ ถึงตอนนั้นมันจะไม่ทำให้สายเลือดทั้งตระกูลเย่ขายหน้าหมดเหรอ?”

เย่โจงฉวนพูดเสียงเย็น “ถึงยังไงฉินเอ๋อร์ก็มีสายเลือดตระกูลเย่ มีสัญญาแต่งงานกับลูกสาวของกู้เย้นจงติดตัว เขามีค่ากับตระกูลเย่ และตอนนี้ก็ไม่มีใครสู้ได้ รวมถึงแกด้วย! เพราะฉะนั้นแกหยุดสร้างเรื่องได้แล้ว ฉันขอสั่งให้แกอยู่ที่เมืองจินหลิงต่ออีกเจ็ดวัน! แค่เกี๊ยวไส้หมูกับผักดองยังหาเรื่องได้ แกนี่มันไร้สาระจริงๆ!”

เย่โจงฉวนพูดจบ ก็ตัดสายไปทันที

เย่ฉางหมิ่นที่กำลังถือสายอยู่ น้ำตาไหลพรากอย่างน้อยใจ

ยิ่งเป็นแบบนี้ ในใจของเธอก็ยิ่งเกลียดเย่เฉิน

เธอคิดว่า การที่เธอต้องมาลำบาก และถูกคนเป็นพ่อดุด่าแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเย่เฉินคนเดียว

ดังนั้น เธอขอปฏิญาณไว้เลยว่า เธอจะต้องหาโอกาส ทำให้เย่เฉินชดใช้ให้ได้!

และการไหว้บรรพบุรุษในครั้งนี้นี่แหละ คือโอกาสที่ดีที่สุด！

คิดมาถึงตรงนี้ เย่ฉางหมิ่นก็พึมพำในใจว่า “เย่เฉิน ฉันเย่ฉางหมิ่นคนนี้จะให้บทเรียนแกอย่างสาสม!”