ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1951

ในเวลานี้ ซ่งหวั่นถิงรู้สึกกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า บริษัทนิปปอนสตีจะรับมือได้ยากขนาดนี้

อีกอย่าง ตลอดการเจรจา ก็มีแต่เธอที่ถูกไล่ต้อนฝ่ายเดียว อุตส่าห์เตรียมไพ่มาตั้งหลายใบ จนขนาดกลางไพ่ใบสุดท้ายออกมา ก็ไม่สามารถหาบทสรุปของการร่วมงานได้

เบื้องลึกในใจของเธอ รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้

อีกอย่างเธอยังมีลางสังหารณ์ว่า การเจรจาในครั้งนี้ เธออาจจะไม่สามารถแย่งชิงผลลัพธ์ที่เธอต้องการมาได้ง่ายๆ

โชคร้ายเข้าหน่อย ครั้งนี้อาจจะไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมาเลยก็ได้

ระหว่างทางกลับโรงแรม เธอก็นำสิ่งที่คาดการณ์เอาไว้บอกเล่าให้คนในครอบครัวฟัง

แม้ว่าคุณท่านซ่งจะผิดหวังนิดหน่อย แต่ก็ยังพูดให้กำลังใจเธอว่า “หวั่นถิง การร่วมงานกับบริษัทนิปปอนสตีในครั้งนี้ แกไม่ต้องกดดันมากก็ได้ เรื่องนี้ถ้าเจรจาสำเร็จก็ดีไป แต่ถ้าไม่เราก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย อย่างมากก็แค่เสียงเงินไปนิดหน่อย แกไม่ต้องเครียดหรอก”

ซ่งหรงวี่ส่งข้อความตอบกลับมาว่า “ใช่ หวั่นถิง บริษัทนิปปอนสตีขึ้นชื่อว่าเป็นบริษัทที่รับมือยาก เลยมีหลายบริษัทในประเทศที่อยากร่วมงานกับพวกเขา แต่ไม่เคยมีบริษัทไหนเคยเจรจาสำเร็จจริงๆจังๆ ดังนั้นถ้าแกจะเจรจาไม่สำเร็จ ก็ไม่ใช่เรื่องน่าผิดหวังอะไรหรอก”

คำพูดของซ่งหรงวี่ ปลุกความอยากเอาชนะเบื้องลึกในใจของซ่งหวั่นถิงขึ้นมา

เธอรู้สึกว่า ยิ่งมีหลายคนหลายบริษัททำไม่สำเร็จ เธอก็ยิ่งอยากคว้ามันมาให้ได้！

ไม่อย่างนั้น เธอก็จะกลายเป็นหนึ่งในคนที่ยอมแพ้ง่ายๆเหล่านั้น

แต่ว่า สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ค่อยแน่ชัด ดังนั้นซ่งหวั่นถิงจึงไม่กล้ามั่นใจอะไรเท่าไหร่ เธอพูดในกลุ่มครอบครัวว่า “พรุ่งนี้ฉันจะพยายามเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าสำเร็จก็ดีไป แต่ก็ไม่ก็ช่างมัน”

คุณท่านซ่งเอ่ยพูดว่า “ไม่เป็นไร สำเร็จหรือไม่ก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลย ปู่ไม่อยากให้แกทุ่มเทให้กับงานจนทำร้ายตัวเอง เข้าใจไหม?”