ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1952
ซ่งหวั่นถิงประหลาดใจอย่างห้ามไม่ได้ พึมพำขึ้นมาว่า “คุณฮาชิโมโตะโทรมาดึกอะไรขนาดนี้?！หรือว่า...หรือว่าพวกเขาได้ข้อสรุปแล้ว?！”
คิดมาถึงตอนนี้ ในใจของซ่งหวั่นถิงก็อดรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่ได้ เธอรีบกดรับสาย เอ่ยพูดว่า “คุณฮาชิโมโตะ ดึกขนาดนี้ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”
คุณฮาชิโมโตะพูดยิ้มๆ “คุณซ่ง ความประสงค์ของคุณในวันนี้ ผมยื่นเรื่องให้ประธานผู้บริหารบริษัทแล้วนะ พวกเขายอมรับในความจริงใจของคุณ ดังนั้นผมเลยโทรมาแจ้งคุณว่า เราจะเซ็นสัญญากันในคืนนี้เลย”
ซ่งหวั่นถิงคิดไม่ถึงว่าข่าวดีที่รอคอยจะมาถึงเร็วขนาดนี้ จึงเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณฮาชิโมโตะ คุณพูดจริงไหม?！”
ฮาชิโมโตะ ชินคิจิพูดกลั้วยิ้มว่า “เรื่องนี้ผมไม่กล้าพูดไปเองมั่วซั่วหรอก ถึงยังไงผมก็เป็นแค่ตัวแทนบริษัทมาเจรจากับคุณ คนที่มีอำนาจตัดสินใจจริงๆคือประธานผู้บริหารของบริษัทเราต่างหาก ในเมื่อเขาพูดมาอย่างนี้แล้ว ก็ต้องไม่ใช่เรื่องโกหกอยู่แล้ว”
ซ่งหวั่นถิงเอ่ยพูดอย่างตื่นเต้น “งั้นก็ดีเลย! คุณฮาชิโมโตะ ประธานบริษัทคุณต้องการเซ็นสัญญาคืนนี้เลยเหรอ?”
“ใช่！” ฮาชิโมโตะ ชินคิจิเอ่ยพูดว่า “เจตนาของผู้บริหารก็คือ ในเมื่อคุณซ่งจริงใจขนาดนี้ พวกผมก็ควรที่จะแสดงความจริงใจกลับ โดยการเซ็นสัญญาให้เร็วที่สุด”
ซ่งหวั่นถิงรีบพูดว่า “ได้สิ! รบกวนคุณฮาชิโมโตะส่งที่อยู่มาให้ฉันด้วยค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
ฮาชิโมโตะ ชินคิจิเอ่ยพูดว่า “อย่างนี้ครับคุณซ่ง ตอนนี้ผู้บริหารของเรากำลังพักผ่อนอยู่ที่คฤหาสน์บนเขตนิชิทามะโตเกียว ดังนั้นแล้วเจตนาของเขาก็คือ ให้คุณไปเซ็นสัญญาที่นั่น”
ซ่งหวั่นถิงเอ่ยถาม “เขตนิชิทามะโตเกียว? คือที่ไหน? ฉันไม่ค่อยรู้จักสถานที่ในโตเกียวเท่าไหร่ ต้องขออภัย...”
ฮาชิโมโตะ ชินคิจิพูดยิ้มๆว่า “เขตนิชิทามะโตเกียวตั้งอยู่ทางตะวันตกของโตเกียว ห่างออกไปประมาณเจ็ดสิบแปดสิบกิโล เดินทางหนึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึง คนขับรถรู้ทางแน่นอนครับ ถ้าคุณสะดวก ก็มาตอนนี้ได้เลยครับ”
ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้！”
เมื่อวางสาย ซ่งหวั่นถิงก็รีบโทรหาผู้ช่วยทันที จากนั้นก็ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นเอาไว้ได้ “ย่านจื่อ ไปเตรียมตัวเร็วเข้า อีกห้านาทีเราต้องออกเดินทางไปเซ็นสัญญากับผู้บริหารบริษัทนิปปอนสตีกัน!”
คนขับรถนำข้อมูลป้อนลงในแอพแผนที่ สตาร์ทรถไปพลาง พูดกับซ่งหวั่นถิงไปพลาง “คุณซ่ง ตอนนี้การจราจรกำลังดี ประมาณ20นาทีเราก็น่าจะถึงแล้วล่ะครับ”
“โอเค” ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า
ในตอนนี้เองเฉินย่านที่อยู่ข้างๆก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ประธานซ่ง บอกข่าวดีคุณท่านซ่งก่อนไหมคะ เขาจะได้ดีใจด้วย”
“เธอพูดถูก” ซ่งหวั่นถิงกำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาคุณปู่เพื่อบอกความคืบหน้า
แต่ว่า เมื่อนึกถึงคำพูดของซ่งหรงวี่เมื่อตอนเย็น เธอก็เริ่มลังเลขึ้นมา พึมพำขึ้นมาว่า “เมื่อเย็นพี่ชายให้กำลังใจพร้อมทั้งเอ่ยหยอกล้อฉันว่าพรุ่งนี้จะรอฟังข่าวดี ถ้าแบบนั้น รอให้เซ็นสัญญาก่อนแล้วค่อยบอกพวกเขาพรุ่งนี้ดีกว่า จะได้เซอร์ไพรส์พวกเขาด้วย”
คิดมาถึงตรงนี้ ซ่งหวั่นถิงก็เก็บโทรศัพท์ แล้วพูดกับเฉินย่านว่า “ยังไม่ได้เซ็นสัญญาเลย ถ้าบอกตอนนี้คงรีบไปหน่อย รอให้เซ็นสัญญาเสร็จ จนแน่ใจแล้วค่อยบอกพวกเขาดีกว่า！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...