ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1953

รถตู้ที่ซ่งหวั่นถิงนั่งมา ขับออกจากตัวเมืองโตเกียวด้วยความรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังพื้นที่ภูเขาแถบชานเมืองของโตเกียว

แม้ว่าญี่ปุ่นจะมีภูเขาเยอะ แต่เมืองหลวงอย่างโตเกียวกลับตั้งอยู่ในกวนตงผิงหยวน ดังนั้นพื้นที่ทั่วทั้งโตเกียวจึงเป็นพื้นที่ราบ ในเขตตัวเมืองแทบจะมองไม่เห็นยอดเขา ต้องขับออกมาสี่สิบกว่ากิโลไปจนถึงเขตนิชิทามะโตเกียว ถึงจะเริ่มเข้ามาในเขตภูเขา

เมื่อเข้ามาในเขตดังกล่าวก็จะเป็นเส้นทางบนภูเขาซะส่วนใหญ่ แต่ว่าสภาพถนนกลับดีมาก รถยนต์เลี้ยวโค้งแล้วโค้งเล่าไม่หยุด ยิ่งขับขึ้นไปสูงจากระดับน้ำทะเลเรื่อยๆ

เนื่องจากว่าเป็นเขตภูเขา ซ้ำยังเป็นเวลากลางคืน บนถนนสายนี้จึงไม่มีรถคันอื่นขับไปมาเลย ถ้ามองลงมาจากข้างบน ก็จะเห็นแค่แสงไฟจากรถที่ซ่งหวั่นถิงนั่งกำลังแล่นอยู่บนถนน

ในตอนนี้ซ่งหวั่นถิงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

แม้ว่าสุดท้ายแล้วการร่วมงานกับบริษัทนิปปอนสตีในครั้งนี้ ตระกูลซ่งอาจจะเสียสิทธิ์ถือหุ้นที่มากกว่าไป แต่ยังดีที่สิทธิ์นี้ก็ไม่ได้ตกไปอยู่ในมือของบริษัทนิปปอนสตีเหมือนกัน ถือเป็นวิธีแก้ไขที่เท่าเทียมกันทั้งสองฝ่าย

ตั้งแต่ที่ดำรงตำแหน่งผู้นำตระกูล แม้ว่าซ่งหวั่นถิงจะพยายามมาตลอด แต่ก็ไม่เคยทำผลงานที่โดดเด่นออกมาได้เลยสักอย่าง

ดังนั้น เธอจึงให้ความสำคัญกับการร่วมงานกับบริษัทนิปปอนสตีในครั้งนี้เป็นอย่างมาก

และเธอก็หวังว่าจะสามารถใช้ผลการร่วมงานในครั้งนี้ พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า เธอมีความสามารถพอที่จะทำให้ตระกูลซ่งดีขึ้นอย่างแน่นอน

ในตอนนี้เอง รถขับมาถึงครึ่งทาง ซึ่งเป็นบริเวณริมเขาพอดี สามารถมองวิวยามกลางคืนเบื้องล่างของโตเกียวได้อย่างชัดเจน

เฉินย่านที่นั่งอยู่ข้างๆซ่งหวั่นถิง หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปวิวนอกหน้าต่างอย่างตื่นเต้น พร้อมกับอุทานออกมาว่า “มองจากบนนี้วิวกลางคืนของโตเกียว ดูพิเศษสุดๆไปเลย...”

เธอพูดพร้อมกับถ่ายรูปไปด้วยหลายๆรูป จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างเสียดายว่า “ไอหยา โทรศัพท์ถ่ายไม่ชัดเลย ถ่ายออกมาแล้วไม่สวยเหมือนภาพตรงหน้าเลย!”

ซ่งหวั่นถิงยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ตอนกลางคืนแสงมันน้อย เพราะฉะนั้นต้องเปิดแสงนานๆ ถ้าเธออยากถ่ายวิวกลางคืน ต้องหาสถานที่ที่สายตาเปิดกว้างได้ และต้องมีกล้องเลนส์เดียวพร้อมขาตั้งกล้อง จากนั้นก็ปรับโหมดเปิดรับแสงนานๆ ถึงจะสามารถถ่ายความรู้สึกในตอนนี้ออกมาได้”