ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1953
รถตู้ที่ซ่งหวั่นถิงนั่งมา ขับออกจากตัวเมืองโตเกียวด้วยความรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังพื้นที่ภูเขาแถบชานเมืองของโตเกียว
แม้ว่าญี่ปุ่นจะมีภูเขาเยอะ แต่เมืองหลวงอย่างโตเกียวกลับตั้งอยู่ในกวนตงผิงหยวน ดังนั้นพื้นที่ทั่วทั้งโตเกียวจึงเป็นพื้นที่ราบ ในเขตตัวเมืองแทบจะมองไม่เห็นยอดเขา ต้องขับออกมาสี่สิบกว่ากิโลไปจนถึงเขตนิชิทามะโตเกียว ถึงจะเริ่มเข้ามาในเขตภูเขา
เมื่อเข้ามาในเขตดังกล่าวก็จะเป็นเส้นทางบนภูเขาซะส่วนใหญ่ แต่ว่าสภาพถนนกลับดีมาก รถยนต์เลี้ยวโค้งแล้วโค้งเล่าไม่หยุด ยิ่งขับขึ้นไปสูงจากระดับน้ำทะเลเรื่อยๆ
เนื่องจากว่าเป็นเขตภูเขา ซ้ำยังเป็นเวลากลางคืน บนถนนสายนี้จึงไม่มีรถคันอื่นขับไปมาเลย ถ้ามองลงมาจากข้างบน ก็จะเห็นแค่แสงไฟจากรถที่ซ่งหวั่นถิงนั่งกำลังแล่นอยู่บนถนน
ในตอนนี้ซ่งหวั่นถิงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
แม้ว่าสุดท้ายแล้วการร่วมงานกับบริษัทนิปปอนสตีในครั้งนี้ ตระกูลซ่งอาจจะเสียสิทธิ์ถือหุ้นที่มากกว่าไป แต่ยังดีที่สิทธิ์นี้ก็ไม่ได้ตกไปอยู่ในมือของบริษัทนิปปอนสตีเหมือนกัน ถือเป็นวิธีแก้ไขที่เท่าเทียมกันทั้งสองฝ่าย
ตั้งแต่ที่ดำรงตำแหน่งผู้นำตระกูล แม้ว่าซ่งหวั่นถิงจะพยายามมาตลอด แต่ก็ไม่เคยทำผลงานที่โดดเด่นออกมาได้เลยสักอย่าง
ดังนั้น เธอจึงให้ความสำคัญกับการร่วมงานกับบริษัทนิปปอนสตีในครั้งนี้เป็นอย่างมาก
และเธอก็หวังว่าจะสามารถใช้ผลการร่วมงานในครั้งนี้ พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า เธอมีความสามารถพอที่จะทำให้ตระกูลซ่งดีขึ้นอย่างแน่นอน
ในตอนนี้เอง รถขับมาถึงครึ่งทาง ซึ่งเป็นบริเวณริมเขาพอดี สามารถมองวิวยามกลางคืนเบื้องล่างของโตเกียวได้อย่างชัดเจน
เฉินย่านที่นั่งอยู่ข้างๆซ่งหวั่นถิง หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปวิวนอกหน้าต่างอย่างตื่นเต้น พร้อมกับอุทานออกมาว่า “มองจากบนนี้วิวกลางคืนของโตเกียว ดูพิเศษสุดๆไปเลย...”
เธอพูดพร้อมกับถ่ายรูปไปด้วยหลายๆรูป จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างเสียดายว่า “ไอหยา โทรศัพท์ถ่ายไม่ชัดเลย ถ่ายออกมาแล้วไม่สวยเหมือนภาพตรงหน้าเลย!”
ซ่งหวั่นถิงยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ตอนกลางคืนแสงมันน้อย เพราะฉะนั้นต้องเปิดแสงนานๆ ถ้าเธออยากถ่ายวิวกลางคืน ต้องหาสถานที่ที่สายตาเปิดกว้างได้ และต้องมีกล้องเลนส์เดียวพร้อมขาตั้งกล้อง จากนั้นก็ปรับโหมดเปิดรับแสงนานๆ ถึงจะสามารถถ่ายความรู้สึกในตอนนี้ออกมาได้”
รถของอีกฝ่ายใหญ่มาก แล้วพอปล่อยเกียร์ความเร็วก็ยิ่งสูง บนเส้นทางที่เป็นภูเขาแบบนี้ ถ้าเกิดว่าชนกันขึ้นมา ก็แทบไม่กล้าจินตนาการถึงผลลัพธ์คนขับรถเปิดไฟกะพริบพร้อมทั้งบีบแตรไม่หยุด แต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด
ที่น่ากลัวก็คือ ทางบนภูเขาเดิมทีมันก็แคบอยู่แล้ว ประมาณรถสองคันวิ่งสวนกันได้ แต่อีกฝ่ายกลับขับกลางถนน ไม่มีช่องว่างให้รถอีกคันหลบเลยสักนิด!
เมื่อซ่งหวั่นถิงเห็นแบบนั้น ในหัวก็มีบางอย่างฉายวาบเข้ามา “รถบรรทุกคันนั้นกำลังทำอะไร?！ ทำไมไม่ลดความเร็ว?！”
ไม่ทันรอให้เธอเข้าใจ รถบรรทุกคันนั้นก็ชนเข้ากับด้านหน้าของรถตู้ทันที!
เนื่องจากว่ารถบรรทุกปล่อยเกียร์ แถมยังบรรทุกดินโคลนมาเต็มรถ ดังนั้นน้ำหนักและแรงชนจึงมีเยอะมาก
เมื่อรถที่ซ่งหวั่นถิงนั่งมาเผชิญหน้ากับรถบรรทุก ก็เทียบเท่ากระดาษดีๆนี่เอง!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...