ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1965

ส่วนลึกในภูเขาของเขตนิชิทามะโตเกียว

ซ่งหวั่นถิงยังคงเดินด้วยความระมัดระวังผ่านหุบเขาอย่างช้าๆ

ถึงแม้จะเป็นฤดูหนาว แต่ภายในหุบเขามีต้นสนและไซเปรสจำนวนมาก ดังนั้นพืชในหุบเขาจึงหนาแน่นสูงมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ในหุบเขามีอากาศหนาวและเย็นยะเยือก ไม่มีร่องรอยของมนุษย์เลย ดังนั้นจึงไม่มีถนนคดเคี้ยวเล็กๆแม้แต่เส้นเดียวเลย

ดังนั้นการเดินอยู่ในสถานที่แบบนี้จึงเป็นเรื่องยากมากๆ

อย่าว่าแต่ซ่งหวั่นถิงที่เป็นผู้หญิงเลย แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านการสำรวจก็แทบจะไม่สามารถเพิ่มความเร็วในการเดินได้

โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว เสื้อผ้าของซ่งหวั่นถิงก็หนาเช่นกัน ร่างกายส่วนบนของเธอเป็นเสื้อโค้ตขนเกาะกันลม ร่างกายส่วนล่างของเธอเป็นกระโปรงยาวสีดำและกางเกงรัดรูปสีดำ และรองเท้าบูตหนังสีดำ ทำให้เธอไม่ได้รับบาดเจ็บจากต้นสนและกิ่งไม้แห้งๆ

ตอนนี้ซ่งหวั่นถิงคุ้นชินกับความมืดใต้หุบเขาแล้ว อันที่จริงเธอสามารถใช้โทรศัพท์ที่หน้าจอแตกๆเพื่อเปิดไฟส่องสว่างบริเวณโดยรอบ ถ้าทำแบบนี้จะช่วยเธอประหยัดแรงได้มากขึ้น

แต่เธอกลัวว่าคนที่คิดร้ายกับเธอจะไม่ยอมตัดใจ และยังค้นหาร่องรอยของตัวเองอยู่ ดังนั้นเธอก็เลยไม่กล้าเปิดไฟโทรศัพท์

บางครั้งเธอต้องการดูว่าโทรศัพท์มีสัญญาณไหม เธอก็จะเอาโทรศัพท์ซ่อนไว้ในเสื้อโค้ตกันลม และคลุมศีรษะและโทรศัพท์ไว้ในเสื้อโค้ตกันลม เพราะเธอกลัวว่าแสงไฟจะเล็ดลอดออกไป

หลังจากเธอคลำหาและเดินอยู่ในหุบเขาสองสามชั่วโมง ถึงแม้ร่างกายของซ่งหวั่นถิงยังคงแข็งแรง แต่มือและหน้าของเธอถูกกิ่งไม้และใบสนบาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เธอมีรอยแผลเล็กๆจำนวนมาก และบางส่วนก็มีเลือดสีแดงไหลออกมา