เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1969

เวลาโตเกียว ตีสองห้าสิบนาที

เครื่องบินที่เย่เฉินนั่งมาได้ลงจอดที่สนามบินเฉิงเถียนแล้ว

ครั้งนี้เขาไม่ได้พาใครมาเลยสักคน เขามาที่โตเกียวเพียงคนเดียว

ระหว่างเดินทาง เนื่องจากบนเครื่องบินมีแค่ไวไฟ ไม่มีเครือข่ายการสื่อสาร ดังนั้นเย่เฉินก็เลยเชื่อมต่อไวไฟบนเครื่องบินตลอด

เขาจ้องมองรูปโปรไฟล์ของซ่งหวั่นถิงบนวีแชทตลอดเวลา ตั้งตารอว่าเธอจะส่งข้อความมาหาเขา

แต่ซ่งหวั่นถิงไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาหาเขาเลย

การเดินทางโดยเครื่องบินสองชั่วโมงกว่าๆ ทำให้เย่เฉินกังวลใจมากๆ และทำให้เขากระวนกระวายใจมากๆเหมือนกัน

เขามักจะจินตนาการถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดโดยไม่รู้ตัว ถ้าซ่งหวั่นถิงเสียชีวิตจริงๆ ถ้างั้นตัวเองควรทำยังไงดี?

ครั้งนี้ที่ตัวเองมาญี่ปุ่น ถึงแม้จะเอายาอายุวัฒนะมาด้วย ถึงแม้ยาอายุวัฒนะจะเป็นยาวิเศษ แต่มันก็ช่วยชีวิตคนที่ตายไปแล้วไม่ได้

ถ้าคนตายไปแล้วจริงๆ กินยาอายุวัฒนะมากเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์!

และในตำราเก้าเสวียนเทียน ถึงแม้จะมีบันทึกเกี่ยวกับยาวิเศษระดับสูง แต่ข้อมูลของมันลึกซึ้งจนเกินไป เย่เฉินอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ และเขาไม่มีความสามารถที่จะผลิตยาพวกนี้ออกมา

ดังนั้น เขาทำได้เพียงอธิษฐานอยู่ในใจ อธิษฐานให้ซ่งหวั่นถิงยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้

ถึงแม้เธอจะมีลมหายใจสุดท้ายอยู่ ตัวเองก็สามารถช่วยชีวิตของเธอได้!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน