ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 197

บทที่ 197 รถทั้งสองคันนี้เป็นของผม（1）

ในเวลานี้เกาจวิ้นเว่ยรู้สึกหวาดกลัว แต่ในใจกลับโกรธจนราวจะฆ่าคนเลยทีเดียว

ตัวเองถูกตีในศูนย์นิทรรศการของตัวเอง ผลสุดท้ายตัวเองกลับต้องคุกเข่าขอโทษคนที่ตีเขาเอง ที่สำคัญ กลับถูกตีต่อหน้าเซียวชูหรัน นี่เป็นความอัปยศอดสูที่สุดที่ฉันเคยพบเจอในชีวิต

แต่ว่า จะไปทำตระกูลฉินเขาขุ่นเคืองไม่ได้ ดังนั้นจึงได้เพียงแค่โกรธตัวเย่เฉินเท่านั้น

เขารู้สึกว่า เป็นเพราะเย่เฉินคนจนคนนี้ทำให้ตัวเองต้องไปสัมผัสรถคันนั้น ผลลัพธ์ที่ได้คือโดนตีไปที่หนึ่งที ทำให้อับอายต่อหน้าเซียวชูหรัน แค้นนี้ ตัวเองต้องชำระให้ได้

เวลานี้หลี่โม่เห็นเขาแล้วยังรู้จักปรับตัวตาม กลับพูดกับคนรอบข้างว่า "เอาล่ะ อย่าตีกันอีกเลย"

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทขนส่งเงินเจิ้นหย่วนถึงจะหยุด แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของศูนย์นิทรรศการ แต่ละคนถูกตีจนล้มกลิ้งอยู่กับพื้นแล้ว

เย่เฉินยืนอยู่ด้านข้าง สีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามจ้องมองเกาจวิ้นเว่ยบนพื้นที่น่าอับอาย ยิ้มเยาะแล้วถามว่า "คุณชายเกา ดูเหมือนว่ารถสองคันนี้ คนจนอย่างคุณ แค่สัมผัสก็สัมผัสไม่ได้แล้ว"

จริงแล้วเกาจวิ้นเว่ยเกลียดชังเขาจนคันเคี้ยวไปหมด ไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้ายั่วโมโหตัวเอง ทันใดนั้นก็ด่าด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง "เย่เฉิน วันนี้คุณทำให้ฉันอับอายขายหน้า ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่"

เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไมเหรอ? ฉันพูดผิดอะไรเหรอ?”

พูดจบ เย่เฉินถามเซียวชูหรันที่อยู่ด้านข้างอีกครั้ง “ภรรยาครับ ผมไม่ได้พูดผิดใช่ไหม?”

ในเวลานั้นเซียวชูหรันรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เมื่อครู่เกาจวิ้นเว่ยเยาะเย้ยเย่เฉินไม่หยุด ในใจเธอก็รู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่ไม่คาดคิดว่าเรื่องมันจะบานปลายเป็นแบบนี้

ดังนั้นเมื่อครู่จึงไม่ได้โกรธเกาจวิ้นเว่ย จริงแล้วก็เป็นเพราะหวังว่าจะได้คุยเรื่องความร่วมมือของศูนย์การประชุมและนิทรรศการ

อย่างไรก็ตามเมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเกาจวิ้นเว่ย ในใจเธอก็รู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย แล้วจึงจ้องมองไปที่เขา พูดอย่างจริงจังว่า "ประธานเกา เรื่องนี้ คุณเป็นคนยั่วยุก่อน ตัวคุณเองเป็นคนไปขัดแย้งกับคนอื่น ถูกตี แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเย่เฉิน? ฉันหวังว่าคุณจะแยกแยะมันออก อย่าไปหาเรื่องเขา"

เกาจวิ้นเว่ยสังเกตได้ว่าเซียวชูหรันดูถูกตัวเองเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความแค้น ตาจ้องมองไปที่เย่เฉิน กัดฟันแล้วพูดว่า "ไอ้คนจน รอผมก่อนแล้วกัน"