ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1973

เย่เฉินและอิโตะนานาโกะนั่งเฮลิคอปเตอร์ประมาณสามสิบนาทีก็เข้าใกล้เขตนิชิทามะโตเกียวแล้ว

เนื่องจากนินจาของอิโตะนานาโกะยังคงติดตามร่องรอยของซ่งหวั่นถิง เจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากของกรมตำรวจนครบาลโตเกียวก็ยังคงหาเบาะแสอยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุ

ดังนั้น เย่เฉินสั่งให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอดในพื้นที่ราบบนยอดภูเขาที่ห่างจากที่เกิดเหตุประมาณห้ากิโลเมตร

ระยะห่างห้ากิโลเมตร สามารถหลบหลีกการค้นหาของเจ้าหน้าที่ตำรวจนครบาล ในเวลาเดียวกันก็ไม่ได้อยู่ห่างจากซ่งหวั่นถิงมากจนเกินไป

เนื่องจากเธอเดินเท้าในภูเขาได้ไม่เร็วมากนัก คาดการว่าเธอเดินออกห่างจากที่เกิดเหตุจนถึงตอนนี้ เธอคงเดินได้ไกลสุดไม่เกินห้ากิโลเมตร

ดังนั้น ถึงแม้เฮลิคอปเตอร์ที่เย่เฉินนั่งมาจะโชคไม่ค่อยดี และลงจอดในทิศทางตรงกันข้ามกับเธอ ระยะห่างของเขากับซ่งหวั่นถิงก็คงไม่เกินสิบกิโลเมตร

เขายืนอยู่บนยอดเขาสูงจากน้ำทะเลสองพันกว่าเมตรและมีอาการหนาวจัด เย่เฉินยืนอยู่บนก้อนหินที่อยู่บนยอดเขาด้วยความกังวลใจ

ยาที่ตัวเองให้ซ่งหวั่นถิง สามารถช่วยชีวิตของเธอได้ครั้งเดียว แต่ช่วยชีวิตของเธอสองครั้งไม่ได้ ถ้าเธอเจอคนร้ายอีกครั้ง หรือเจอเรื่องอันตรายในภูเขา ตัวเองคงช่วยเธอไม่ได้

อิโตะนานาโกะที่อยู่ข้างๆมองเห็นท่าทางกังวลใจของเย่เฉิน เธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีและกำลังจะโทรหานินจาของเธอเพื่อสอบถามสถานการณ์ในตอนนี้

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเธอก็สั่นทันที คนที่โทรศัพท์มาหาเธอ คือหัวหน้านินจาของตระกูลอิโตะ

อิโตะนานาโกะรีบรับสายโทรศัพท์ทันทีและถาม:"สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?พวกคุณพบคุณซ่งหรือยัง?"

อีกฝ่ายรีบพูดทันที:"คุณหนูใหญ่ พวกเราพบคุณซ่งแล้ว เธออยู่ในหุบเขาทางตะวันออกเฉียงเหนือที่อยู่ห่างจากที่เกิดเหตุประมาณสี่กิโลเมตร เมื่อสักครู่พวกเราอยู่ห่างจากเธอใกล้ที่สุดประมาณห้าร้อยเมตร แต่ฉันพบว่าร่างกายของคุณซ่งแข็งแรงดี ดังนั้นพวกเราก็เลยไม่ได้รบกวนเธอ เนื่องจากยอดภูเขาไม่มีสัญญาณ ดังนั้นฉันก็เลยมาที่กลางภูเขาเพื่อโทรศัพท์รายงานคุณ นินจาที่เหลือแอบปกป้องเธออยู่ในที่ลับ"

อิโตะนานาโกะโล่งอกทันทีและพูดออกมา:"มันเป็นเรื่องดีมากๆ!"

ในเวลานี้เย่เฉินรีบถามทันที:"เจอหวั่นถิงแล้วใช่ไหม?"

อิโตะนานาโกะพยักหน้าและพูดกับเย่เฉิน:"เย่เฉินซัง! ลูกน้องของฉันเจอคุณซ่งแล้ว ตอนนี้เธอกำลังเดินไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ และร่างกายของเธอแข็งแรงดี คนของฉันอยู่ห่างจากเธอประมาณห้าถึงหกร้อยเมตร ตอนนี้พวกเขาไม่ได้รบกวนเธอ พวกเขาโทรศัพท์มารายงานฉัน ถามฉันว่าต้องทำยังไง?"

เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดนี้ เขาก็รู้สึกโล่งใจเหมือนยกก้อนหินออกจากอก