เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1975

เหตุผลที่เย่เฉินบอกซ่งหวั่นถิงทีละอย่าง เพราะเขากลัวว่าจู่ๆตัวเองจะตะโกนชื่อเธอ หรือบอกเธอว่าเขาอยู่ข้างหลังเธอ และทำให้เธอตกใจ

เนื่องจากซ่งหวั่นถิงได้เดินอยู่ในหุบเขาลึกเพียงคนเดียวเป็นเวลานาน ถ้าหากเขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว อาจจะทำให้เธอตกใจมากๆอย่างแน่นอน

ดังนั้นเย่เฉินก็เลยเลือกที่จะบอกเธอทีละอย่าง บอกให้เธอรู้ก่อนว่าตัวเองมาที่ญี่ปุ่น มาที่โตเกียว มาที่เขตนิชิทามะโตเกียว จากนั้นค่อยบอกเธอ ตัวเองยืนอยู่ข้างหลังเธอ

เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ของเย่เฉิน เธอก็หันหน้ากลับมาโดยไม่รู้ตัว!

เป็นอย่างนั้นจริงๆ!

เธอพบว่า ด้านหลังของตัวเองที่ห่างออกไปสิบกว่าเมตร มีคนที่คุ้นเคยยืนอยู่ที่นั่น!

คนที่คุ้นเคยนี้ คือคนที่เธอคิดถึงในช่วงเวลาที่ตัวเองเจอวิกฤติ เขาคืออาจารย์เย่!

ซ่งหวั่นถิงตื่นเต้นและดีใจมากๆ

เธอไม่กล้าคิดเลยว่าเย่เฉินจะปรากฏตัวที่นี่อย่างกะทันหันแบบนี้!

ในเวลานี้ หัวใจของซ่งหวั่นถิงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและความสุข!

เธอพูดสะอื้นอยู่ในใจ:"อาจารย์เย่มาช่วยฉันจริงๆด้วย...ในช่วงเวลาดึกเช่นนี้ ในระยะทางไกลขนาดนี้ อาจารย์เย่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันโดยใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง! เหมือนกับจื้อจุนเป่าที่ยืนอยู่บนก้อนเมฆเจ็ดสีในภาพยนตร์เลย! ฉันคิดว่า ฉันคงมีความสำคัญในจิตใจของเขามากๆ..."

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของเธอทั้งหมดจมอยู่ในความซาบซึ้ง เธอร้องไห้และตะโกน:"อาจารย์เย่!"

เมื่อพูดจบ เธอก็เดินไปหาเย่เฉิน!

เย่เฉินกลัวว่าเธอจะเดินหกลงบนภูเขา ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปข้างหน้าสองก้าว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน