ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1976

ซ่งหวั่นถิงมีความคิดอยู่ในใจ เธอรู้สึกว่า:"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันซ่งหวั่นถิงยินดีทำทุกอย่างให้กับอาจารย์เย่ ถึงแม้ว่าอาจารย์เย่จะสั่งให้ฉันไปตายตอนนี้ ฉันก็เต็มใจที่จะตายเพื่อเขาโดยไม่บ่นสักคำ!"

เย่เฉินไม่รู้ความคิดในใจของซ่งหวั่นถิงในตอนนี้ เขาใช้คำพูดอ่อนโยนเพื่อปลอบใจเธอตลอด:"หวั่นถิง ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับฉัน ไม่ต้องเอ่ยคำขอบคุณ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องบุญคุณด้วย คุณเป็นเพื่อนของฉัน ฉันมาช่วยคุณ มันเป็นเรื่องปกติ อย่าว่าแต่คุณอยู่ญี่ปุ่นเลย ถึงแม้คุณจะอยู่ในที่อันตรายมากกว่านี้ ฉันก็จะไปช่วยคุณอย่างแน่นอน"

เย่เฉินกำลังแสดงให้ซ่งหวั่นถิงเข้าใจว่าตัวเองให้ความสำคัญกับมิตรภาพของเพื่อนมากๆ แต่เขาไม่คาดคิด คำพูดเหล่านี้ เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยิน มันกลับกลายเป็นคำสารภาพที่น่าประทับใจมากๆ!

ในเวลานี้ เธอยิ่งรู้สึกรักเย่เฉินมากขึ้น และเธอเต็มใจที่กอดเขาไว้แน่นอย่างนี้ อยากให้ร่างกายของตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขา

หัวใจของเธอทั้งรักและซาบซึ้งต่อเย่เฉินมากๆ เธอหุนหันพลันแล่นก็เลยเขย่งปลายเท้า และจูบที่ริมฝีปากของเย่เฉินทันที

นี่เป็นครั้งที่สองที่ซ่งหวั่นถิงจูบเย่เฉิน

และเป็นการจูบครั้งที่สองของเธอด้วย

ริมฝีปากของเธอเย็นมาก และมีรสชาติเค็มๆเล็กน้อยจากน้ำตา ทำให้เย่เฉินปวดใจมากๆ

ซ่งหวั่นถิงจูบเย่เฉิน และสองมือก็กอดเขาไว้อย่างแน่

ในเวลานี้ เธอปรารถนาให้เวลาหยุดนิ่ง ทำให้ตัวเองและชายอันเป็นที่รักของตัวเองหยุดนิ่งอยู่ในช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดตลอดไป

ถึงแม้เธอจะต้องเสียชีวิตในตอนนี้ เธอก็เต็มใจ

น่าเสียดาย ความจริงไม่ใช่เทพนิยาย

ในขณะที่เธอจมดิ่งอยู่กับการจูบครั้งนี้ ก็มีเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้นจากหุบเขาที่อยู่ไม่ไกล