ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1977
เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เธอพูดอย่างจริงจังโดยไม่ต้องคิด:"อาจารย์เย่ ฉันจะทำตามที่คุณพูดทุกอย่าง!"
เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง:"ในญี่ปุ่นฉันมีคนรู้จักไม่น้อย เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปที่คฤหาสน์ของเพื่อนฉัน ในช่วงนี้คุณห้ามติดต่อกับใครเด็ดขาด รวมทั้งคุณปู่และคนในครอบครัวของคุณด้วย จนกว่าฉันจะตรวจสอบเรื่องทั้งหมดให้กระจ่างแล้วค่อยว่ากัน"
ซ่งหวั่นถิงถามด้วยความประหลาดใจ:"อาจารย์เย่ ฉันบอกคุณปู่ว่าฉันปลอดภัยไม่ได้เหรอ? ตอนนี้เขาคงเป็นห่วงฉันมากๆ ถ้าฉันหายตัวไปและหาไม่เจอ ฉันกลัวว่าเขาจะกังวลและส่งผลกระทบต่อร่างกาย..."
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดปลอบใจว่า:"เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณปู่ของคุณเคยทานยาอายุวัฒนะ ดังนั้นร่างกายของเขาไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว และคุณอย่าลืมสิ ยาอายุวัฒนะที่ฉันให้คุณในวันเกิดของคุณ ก็อยู่ที่คุณปู่ของคุณด้วย ถ้ามียาอายุวัฒนะอยู่ในมือ เขาไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน"
ขณะพูด เย่เฉินก็อธิบายเพิ่มเติม:"ความลับส่วนใหญ่จะรั่วไหลออกจากปากของคนๆนั้น ถ้าเป็นความลับจริงๆต้องให้คนรู้เรื่องนั้นน้อยที่สุด ถ้าดีที่สุดคือนอกจากตัวเองแล้วห้ามให้คนอื่นรู้ มิฉะนั้น ถ้ามีคนอื่นรู้ความลับ มันก็ยากที่จะรับประกันว่าคนอื่นๆไม่รู้ความลับนี้อีก"
ถึงแม้ซ่งหวั่นถิงจะแสดงท่าทางลำบากใจเล็กน้อย แต่เธอก็เงยหน้าอย่างรวดเร็ว มองเย่เฉินและพูดอย่างจริงจัง:"ได้ค่ะ อาจารย์เย่ ถ้างั้นฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเลย"
เย่เฉินพยักหน้าและถามเธอ:"เมื่อสักครู่คุณได้ติดต่อคุณปู่หรือคนในครอบครัวของคุณไหม?"
"ไม่ได้ติดต่อ..." ซ่งหวั่นถิงรีบพูดทันที:"เมื่อโทรศัพท์ของฉันมีสัญญาณ ฉันก็ติดต่ออาจารย์เย่ทันที เดิมทีฉันคิดว่าถ้าติดต่อคุณแล้ว ฉันจะติดต่อคุณปู่ แต่ฉันยังไม่ทันได้ติดต่อเลย"
เย่เฉินรีบพูดทันที:"ถ้างั้นคุณรีบปิดเครื่องโทรศัพท์เลย ไม่เพียงห้ามรับและโทรออกเท่านั้น และห้ามใช้วีแชทและแอปพลิเคชันสื่อสารอื่นๆด้วย"
ซ่งหวั่นถิงเชื่อฟังและพูด:"ได้ค่ะ อาจารย์เย่ ฉันจะปิดเครื่องเดี๋ยวนี้เลย"
ขณะพูด เธอก็กดปุ่มปิดเครื่องค้างไว้ทันที เพื่อปิดเครื่องโทรศัพท์ของเธอที่หน้าจอแตก
หลังจากนั้น เธอก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง มองหน้าเย่เฉินและถามด้วยความประหลาดใจ:"อาจารย์เย่ คุณหาฉันเจอในภูเขาส่วนลึกแบบนี้ได้ยังไง?"
ซ่งหวั่นถิงรู้สึกเขินอายและทนไม่ไหว:"ถ้า...ถ้า...งั้นสิ่งที่พวกเราทำเมื่อสักครู่ พวกเขา...พวกเขาเห็นทั้งหมดใช่ไหม?"
เย่เฉินยักไหล่อย่างจำใจ:"พวกเขาเห็นแน่นอน..."
ซ่งหวั่นถิงรู้สึกเขินอายมากๆ เธอก้มศีรษะลงและพูด:"อาจารย์เย่...คุณ...ทำไมคุณถึงไม่เตือนฉัน...เรื่องนี้น่าขายหน้ามากๆ..."
เย่เฉินแบมือออกและพูดอย่างจำใจ:"หวั่นถิง...เรื่องนี้คุณโทษฉันไม่ได้ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะจูบฉันอย่างกะทันหันแบบนี้...ตอนนั้นสมองของฉันก็ว่างเปล่าเช่นกัน..."
เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยินคำพูดของเขา เธอนึกถึงภาพที่เธอวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเย่เฉินและจูบริมฝีปากของเขา ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ เธอพูดด้วยน้ำเสียงเขินอายว่า:"โอ๊ย...ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว...อาจารย์เย่ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหน?"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...