ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1980
ในขณะที่เธอกำลังเหม่อลอยนั้น เย่เฉินที่ยืนอยู่ด้านล่างของเฮลิคอปเตอร์ ก็เอื้อมมือมาหาเธอ
อิโตะนานาโกะคิดไม่ถึงจริงๆ เย่เฉินจะพยุงเธอลงจากเฮลิคอปเตอร์ ทำให้เธออิ่มเอมใจมากๆ
ถึงแม้เธอจะเป็นยอดฝีมือ และเคยทานยาอายุวัฒนะ ทำให้เธอแข็งแกร่งมากขึ้น แต่ในใจลึกๆแล้วเธอก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเย่เฉินเป็นสุภาพบุรุษและมีน้ำใจมากๆ ทำให้เธอรู้สึกเขินอายทันที และเอื้อมมือของตัวเองออกไป พูดอย่างอ่อนโยนว่า:"ขอบคุณเย่เฉินซัง!"
เย่เฉินยิ้มและพูดเบาๆ:"ไม่เป็นไร มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ"
ในเวลานี้ เอมิอีโตะเข็นนางาฮิโกะอิโตะเข้ามา เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า:"คุณเย่ ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเราสองคนจะได้เจอหน้ากันเร็วขนาดนี้!"
เย่เฉินฝืนยิ้มและพูด:"ใช่ ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ ช่วงนี้คุณอิโตะเป็นยังไงบ้าง?"
นางาฮิโกะอิโตะพนมมือและพูดด้วยความเคารพ:"คุณเย่ ช่วงนี้ฉันสบายดี หลังจากฉันได้รับบาดเจ็บแล้ว สุขภาพร่างกายไม่ค่อยดีนัก ฉันมักจะเป็นหวัดบ่อย ชอบอ่อนเพลียและเหงื่อออกง่าย ช่วงหลายวันนี้อากาศของโตเกียวเย็นลง ดังนั้นฉันวางแผนที่ว่าภายในสองสามวันนี้จะเดินทางไปพักฟื้นที่เกาะมัลดีฟส์ ฉันก็ไม่คาดคิดเลยว่าจู่ๆคุณจะเดินทางมาญี่ปุ่นอย่างกะทันหันแบบนี้"
เย่เฉินพยักหน้า ชี้ไปที่ซ่งหวั่นถิงและพูด:"คุณอิโตะ ฉันขอแนะนำให้คุณรู้จัก เธอคือเพื่อนของฉัน เธอชื่อซ่งหวั่นถิงเป็นประธานของซ่งซื่อกรุ๊ป คุณซ่งเจอปัญหานิดหน่อย ดังนั้นการมาญี่ปุ่นในครั้งนี้ ฉันมาเพราะเธอ"
นางาฮิโกะอิโตะมองไปที่ซ่งหวั่นถิง พูดด้วยความสุภาพ:"คุณซ่ง สวัสดีครับ ฉันชื่อนางาฮิโกะอิโตะ คุณเย่เป็นแขกอันทรงเกียรติของตระกูลอิโตะ คุณเป็นเพื่อนของคุณเย่ และแน่นอนว่าคุณก็เป็นหนึ่งในแขกอันทรงเกียรติของตระกูลอิโตะเช่นกัน พวกเรายินดีมากๆที่คุณมาเป็นแขกของตระกูลเรา"
ซ่งหวั่นถิงโค้งคำนับอย่างสุภาพ:"คุณอิโตะ ขอบคุณมากๆ!"
ในเวลานี้ ซ่งหวั่นถิงรู้สึกประหลาดใจมากๆ
ด้วยฐานะและอิทธิพลของตระกูลอิโตะในญี่ปุ่น เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ
ในญี่ปุ่น ตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุด ก็คือตระกูลอิโตะ
ในเวลานี้ เย่เฉินเอ่ยปากถามซ่งหวั่นถิง:"หวั่นถิง เหตุการณ์ที่คุณเจอเมื่อคืน มันเกิดขึ้นได้ยังไง? คุณช่วยเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้ฉันฟังได้ไหม?"
ในเวลานี้ นางาฮิโกะอิโตะก็รีบพูดทันที:"คุณซ่ง ในญี่ปุ่นฉันก็มีอำนาจและอิทธิพลอยู่ไม่น้อย คุณช่วยเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดออกมา ฉันและตระกูลอิโตะ อาจจะช่วยคุณได้!"
ซ่งหวั่นถิงคำนับและพูด:"ขอบคุณอาจารย์เย่ คุณอิโตะและคุณนานาโกะมากๆ"
หลังจากที่เธอพูดขอบคุณเสร็จ ซ่งหวั่นถิงก็พูดต่อว่า:"การมาญี่ปุ่นของฉันในครั้งนี้ เพื่อมาทำข้อตกลงความร่วมมือกับบริษัทนิปปอนสตี ฉันกับรองประธานบริษัทเจรจากันหลายรอบแล้ว จนกระทั่งเมื่อคืนนี้ ประธานบริษัทของพวกเขาต้องการเจอหน้าและเซ็นสัญญากับฉัน..."
"เนื่องจากประธานของพวกเขาอยู่ที่เขตนิชิทามะโตเกียว ดังนั้นฉันจึงนั่งรถตู้ออกไปตอนดึก ฉันไม่คาดคิดเลยว่าจู่ๆจะมีรถบรรทุกขับมาชนรถตู้ของฉันจนตกหน้าผา..."
นางาฮิโกะอิโตะขมวดคิ้วและถามทันที:"เรื่องนี้มีความไม่ชอบมาพากล ประธานของบริษัทนิปปอนสตีมีความสนิทสนมกับฉันมากๆ ตามสไตล์การทำงานของเขา เขาไม่ควรนัดคุณไปเซ็นสัญญาตอนกลางคืน ถ้าต้องเซ็นสัญญาจริงๆ ก็ไม่ควรเรียกคุณไปที่เขตนิชิทามะโตเกียว เพราะคฤหาสน์ของเขาอยู่ใกล้ตระกูลของฉันมากๆ ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่กี่นาที เมื่อคืนหลังจากทานอาหารเย็น เขายังมาเยี่ยมฉันที่คฤหาสน์ด้วย!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...