ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1981
คำพูดของนางาฮิโกะอิโตะ ทำให้เย่เฉินระแวดระวังขึ้นมาทันที
เขาเอ่ยปากถาม:"คุณอิโตะ คุณกับประธานของบริษัทนิปปอนสตีสนิทกันมากเหรอ?"
"ใช่!"นางาฮิโกะอิโตะพูดอย่างจริงจังว่า:"ประธานของบริษัทนิปปอนสตีมีชื่อว่าวาตานาเบะชินอิจิ และเขาก็สนิทกับฉันมากๆ"
เย่เฉินพยักหน้าและพูด:"ถ้างั้นรบกวนคุณช่วยถามเขาหน่อย ช่วงนี้พวกเขาได้ร่วมมือกับบริษัทจีนเพื่อสร้างโรงงานใช่ไหม ถ้าใช่จริงๆละก็ ให้ถามเขาว่ากำลังจะร่วมมือกับบริษัทไหนและได้ข้อสรุปหรือยังว่าจะร่วมมือกับบริษัทไหนหรือยัง"
นางาฮิโกะอิโตะรีบพูดทันที:"ได้ครับ คุณเย่ ฉันจะถามให้คุณเดี๋ยวนี้เลย"
ซ่งหวั่นถิงรีบถามเย่เฉินทันที:"อาจารย์เย่ คุณคิดว่าคุณวาตานาเบะอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ใช่ไหม?"
เย่เฉินพยักหน้า:"คนแรกคือวาตานาเบะชินอิจิ ส่วนอีกคนคือรองประธานที่เรียกคุณไปพบวาตานาเบะชินอิจิ ทั้งสองคนน่าสงสัยมากๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ และเป็นไปได้ที่พวกเขาทั้งสองคนจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ หรืออาจจะเป็นไปได้ที่ทั้งสองคนมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย"
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าเบาๆและไม่พูดอะไรอีกเลย
นั่นก็เพราะว่าเธอรู้ดีอยู่แก่ใจ เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่เหนือการควบคุมของตัวเอง เมื่อเย่เฉินมาญี่ปุ่นเพื่อช่วยเธอ ถ้างั้นตัวเองก็ต้องเชื่อฟังทุกอย่างที่เขาพูด
ทันทีที่นางาฮิโกะอิโตะได้ยินว่าเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับวาตานาเบะชินอิจิ เขาก็ตบหน้าอกตัวเองเบาๆและพูด:"คุณเย่ ฉันสนิทกับวาตานาเบะชินอิจิมากๆ เขาคนนี้ ถึงแม้เขาจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ในด้านธุรกิจ แต่เขาก็เป็นคนซื่อตรงมากๆ ฉันเชื่อว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสังหารคุณซ่งอย่างแน่นอน"
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย:"คุณอิโตะ ฉันไม่ใช่ไม่ไว้ใจคุณ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับหลายชีวิตที่ตายไป ดังนั้นฉันต้องรอบคอบหน่อย รบกวนคุณช่วยฉันถามวาตานาเบะชินอิจิหน่อย และในขณะที่คุณถามเขา ช่วยทำตัวปกติหน่อย พยายามอย่าให้เขารู้ว่าคุณกำลังหลอกถามเขา"
นางาฮิโกะอิโตะพยักหน้า และรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อหาเบอร์ของวาตานาเบะชินอิจิเจอก็โทรออกไปทันที
สายโทรศัพท์ถูกรับอย่างรวดเร็ว และมีเสียงคนขี้เกียจดังขึ้น:"ฮัลโล อิโตะ ทำไมคุณโทรมาหาฉันแต่เช้าเลย มีเรื่องอะไรเหรอ?"
นางาฮิโกะอิโตะพูดด้วยรอยยิ้ม:"ถ้างั้นฉันก็ต้องขอบคุณล่วงหน้าแล้ว แล้วทางฮาชิโมโตะได้บริษัทที่จะร่วมมือกันหรือยัง? ถ้าเขามีบริษัทที่จะร่วมมือกันแล้ว จู่ๆทางฉันก็หาคนมาแย่งงานนี้ไป ฉันเกรงว่ามันจะไม่ค่อยเหมาะสม"
วาตานาเบะชินอิจิพูดอย่างเฉยเมยว่า:"คุณไม่ต้องสนใจว่าทางฝั่งฮาชิโมโตะจะหาบริษัทได้หรือเปล่า เขาก็เป็นแค่พนักงานชั้นสูงคนหนึ่งของฉัน ถ้าฉันไม่เข้าแทรกแซงเรื่องต่างๆ ก็ให้เขาเป็นคนตัดสินใจ แต่ถ้าฉันเข้าแทรกแซงเรื่องนั้นๆ เขาก็ต้องฟังคำสั่งของฉัน"
นางาฮิโกะอิโตะหัวเราะออกมา:"ได้ ฉันเข้าใจแล้ว รอฉันถามรายละเอียดกับเพื่อนของฉันก่อน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันจะติดต่อคุณอีกที"
วาตานาเบะชินอิจิพูด:"คุณไม่มีธุระอย่างอื่นแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่มีธุระ ฉันจะวางสายก่อน ฉันจะไปนอนต่อ!"
"ได้ คุณไปนอนเถอะ!"
หลังจากวางสาย นางาฮิโกะอิโตะก็พูดกับเย่เฉินทันที:"คุณเย่ ดูเหมือนว่าวาตานาเบะจะไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ เธอไม่ได้ถามเรื่องการเจรจาระหว่างคุณซ่งกับฮาชิโมโตะชินคิจิเลยด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเกี่ยวข้องกับการลอบสังหารคุณซ่ง?"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...