ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1983

ซ่งหวั่นถิงคิดไม่ออกจริงๆ ว่าใครกันแน่ที่ต้องการชีวิตของเธอ

ถึงแม้ชื่อของซ่งหรงวี่กับซ่งเทียนหมิงจะแว็บเข้ามาในสมองของเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธความคิดนี้ทันที

เธอรู้สึกว่าซ่งหรงวี่กับเธอเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก เขาปฏิบัติต่อเธอ เหมือนเธอเป็นน้องสาวแท้ๆ เขาไม่คิดร้ายกับตัวเองอย่างแน่นอน

นี่ไม่ใช่เพราะซ่งหวั่นถิงเป็นคนไร้เดียงสาหรือโง่เขลา แต่เธอคิดว่าความรักในครอบครัวนั้นประเมินค่าไม่ได้ ตัวเองไม่ควรสงสัยลูกพี่ลูกน้องและลุงของตัวเอง

เย่เฉินมองออกว่าเธอไม่ได้สงสัยซ่งหรงวี่เลย ดังนั้นเรื่องนี้ เย่เฉินแค่พูดพอเป็นพิธีและไม่ได้พูดต่อ

ตอนนี้เขาแค่สงสัยซ่งหรงวี่ ถ้ายังหาหลักฐานที่ชัดเจนไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องบอกรายละเอียดทั้งหมดให้ซ่งหวั่นถิงทราบ

ดังนั้น เขาก็เลยพูดกับซ่งหวั่นถิง:"หวั่นถิง สองสามวันนี้ คุณก็พักอยู่ที่คฤหาสน์ของคุณอิโตะชั่วคราวก่อน คุณอย่าลืมที่ฉันบอก ห้ามติดต่อกับใครเด็ดขาด และอย่าให้ใครรู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ ใครเป็นคนคิดร้ายกับคุณ ฉันจะตรวจสอบให้กระจ่าง"

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าเบาๆและพูดด้วยความเคารพ:"อาจารย์เย่ หวั่นถิงจะทำตามทุกอย่างที่คุณพูด"

เย่เฉินยิ้มเบาๆ:"คุณไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว หลังจากทานอาหารเสร็จ ฉันจะให้คุณอิโตะเตรียมห้องนอนให้คุณไปพักผ่อน"

อิโตะนานาโกะรีบพูดทันที:"คุณซ่ง คุณชอบห้องนอนสไตล์แบบไหน? เสื่อทาทามิสไตล์ญี่ปุ่นหรือเตียงนุ่มๆสไตล์ยุโรป? ฉันจะให้แม่บ้านเตรียมเอาไว้ก่อน!"

ซ่งหวั่นถิงรีบพูดทันที:"คุณนานาโกะเกรงใจมากเกินไปแล้ว ฉันนอนอะไรก็ได้"

อิโตะนานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มหวานๆ:"ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะให้คนเตรียมห้องนอนสไตล์ญี่ปุ่นให้คุณ เมื่อคุณมาถึงญี่ปุ่นก็ต้องพักอาศัยแบบชาวญี่ปุ่น"

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างสุภาพ:"ต้องขอบคุณ คุณนานาโกะมากๆ!"