ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1984
และผู้หญิงพวกนั้นที่ชอบเขา ต่างก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ
ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าอย่างอิโตะนานาโกะที่สุภาพเรียบร้อยและเป็นกุลสตรี อยู่ในเมืองจินหลิงยังมีฉินเอ้าเสวี่ยนของตระกูลฉิน และยังมีเฉินเสี่ยวจาวที่อยู่ข้างๆหมอเทพซือด้วย ทุกคนต่างเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ?
แต่ใครก็มองไม่ออก พวกเธอสองคนหลงใหลในตัวเย่เฉินมากๆ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอมองดวงตาของเย่เฉิน และเธอก็รู้สึกคับแค้นใจเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน เธอก็ถอนหายใจ:"คนสารเลว ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงด้านนอกพวกนี้อยู่กี่คน มีผู้หญิงมากมายชอบคุณ หนี้ความรักเยอะขนาดนี้ ฉันจะดูสิว่าคุณจะคืนหนี้ความรักพวกนี้ยังไง..."
ในขณะนี้ นางาฮิโกะอิโตะที่อยู่ข้างๆ ต้องการประจบเย่เฉิน เอ่ยปากพูดกับซ่งหวั่นถิงว่า:"คุณซ่ง ฉันกับวาตานาเบะชินอิจิที่เป็นประธานบริษัทนิปปอนสตีสนิทกันมาก คุณก็น่าจะรู้เรื่องนี้ หลังจากเรื่องนี้ถูกตรวจสอบจนกระจ่างแล้ว และจับตัวฆาตกรมาลงโทษได้แล้ว ถ้าคุณยังต้องการร่วมมือกับบริษัทนิปปอนสตี ฉันสามารถช่วยติดต่อให้พวกคุณ เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะช่วยคุณเจรจาเงื่อนไขความร่วมมือให้ได้มากที่สุด"
ซ่งหวั่นถิงซาบซึ้งมากๆและพูด:"ต้องขอบคุณ คุณอิโตะมากๆ..."
นางาฮิโกะอิโตะพูดอย่างจริงจัง:"คุณซ่ง คุณเย่ช่วยตระกูลอิโตะของฉันไว้มาก พูดได้ว่า ตอนนั้นถ้าไม่มีคุณเย่ช่วยเหลือ ตระกูลอิโตะของฉันคงโดนฆ่าล้างตระกูลไปแล้ว!"
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางาฮิโกะอิโตะถอนหายใจและพูด:"คุณเย่มีพระคุณกับพวกเรามากๆ เมื่อคุณเป็นเพื่อนของเขา ก็เหมือนคุณเป็นเพื่อนกับตระกูลอิโตะ การช่วยเหลือเพื่อน เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำ"
หลังจากตระกูลมัตสีโมโตะโดนฆ่าล้างตระกูลเนื่องจากลักพาตัวคุณชายและคุณหนูของตระกูลซู นางาฮิโกะอิโตะมักจะรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ
ตอนนี้ ตระกูลมัตสีโมโตะตั้งใจจะฆ่าคุณชายและคุณหนูของตระกูลซู จากนั้นก็ใส่ร้ายป้ายสีให้ตัวเอง ถ้าไม่ใช่เย่เฉิน ตระกูลที่โดนฆ่าล้าง ต้องเป็นตระกูลอิโตะอย่างแน่นอน
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เย่เฉินเคยช่วยชีวิตอิโตะนานาโกะไว้ ดังนั้นนางาฮิโกะอิโตะให้ความเคารพกับเขามากๆ
เมื่อเห็นว่าซ่งหวั่นถิงเป็นเพื่อนของเขา แน่นอนว่าพวกเขาก็ให้เกียรติเย่เฉินและให้ความช่วยเหลือซ่งหวั่นถิง
เรื่องนี้ เย่เฉินที่อยู่ข้างๆก็มองออก
นางาฮิโกะอิโตะยกมือทำความเคารพอย่างอ่อนแรง และพูดกับเอมิอีโตะ:"เอมิ ส่งฉันกลับไปพักผ่อนที่ห้องหน่อย"
เอมิอีโตะรีบพูดทันที:"ได้ค่ะ โอนิจัง!"
โอนิจัง คือคำเรียกพี่ชายในภาษาญี่ปุ่น
สังคมญี่ปุ่นมีการแบ่งฐานะที่ชัดเจน ดังนั้น เมื่ออยู่ต้องหน้าบุคคลภายนอก เอมิอีโตะจะปฏิบัติต่อนางาฮิโกะอิโตะด้วยความเคารพ เหมือนกับลูกสาวปฏิบัติต่อพ่อ
จากนั้น เอมิอีโตะก็พูดกับเย่เฉินด้วยความรู้สึกผิด:"คุณเย่ต้องขอโทษจริงๆ ร่างกายของโอนิจังได้รับบาดเจ็บสาหัสมากๆ ร่างกายของเขาอ่อนแอมากๆ คุณหมอบอกว่าต้องให้เขาพักผ่อนมากๆ ต้องขอโทษจริงๆ..."
เย่เฉินพยักหน้าและพูด:"คุณผู้หญิงอิโตะพาคุณอิโตะกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้าฉันจัดการเรื่องนี้เสร็จ ฉันจะช่วยรักษาคุณอิโตะ ตอนนี้ฉันอาจจะไม่สามารถทำให้ขาที่โดนตัดไปงอกออกมาใหม่ แต่อย่างน้อยฉันสามารถทำให้ร่างกายของเขากลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมได้ และอาจจะแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนด้วย"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...