ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1986
เนื่องจากตัวเองยังมียาอายุวัฒนะอยู่ไม่น้อย และยาชนิดนี้ก็มีไม่ค่อยมีประโยชน์กับตัวเองมากนัก แต่มันจะได้ผลมากๆเมื่อใช้กับนางาฮิโกะอิโตะ
เขาไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้ และอายุของเขาก็ไม่มากนัก ถ้าแบ่งยาอายุวัฒนะออกมาหนึ่งส่วนสิบ และผสมในน้ำให้เขาดื่ม คงจะทำให้ร่างกายของเขากลับมาแข็งแรงอย่างรวดเร็ว
ทำไมถึงไม่ให้เขาทานยาในตอนนี้ เพราะเขาอยากจะควบคุมเรื่องนี้และให้ยากับเขาในเวลาที่เหมาะสม
บางครั้ง การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับคนอื่น ก็ต้องให้ในเวลาที่เหมาะสม
การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เป็นเรื่องที่ดี แต่มันก็เหมือนกับยา มันสามารถรักษาคนได้ และสามารถทำร้ายคนได้
เช่นเดียวกับการฉีดยา ต้องดูอาการของผู้ป่วยและกำหนดอัตราของยา และฉีดให้ผู้ป่วยในเวลาที่เหมาะสม
ถ้าให้เร็วเกินไปที่ไม่ดี!
ถ้าให้ช้าเกินไปก็ไม่ดีเหมือนกัน!
ถ้าให้เร็วเกินไป มักจะทำให้อีกฝ่ายไม่ซาบซึ้งในความเอื้อเฟื้อของคุณ อาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าการช่วยเหลือของคุณ มันเป็นสิ่งที่คุณต้องทำเพื่อเขาอยู่แล้ว
แต่ถ้าให้ช้าเกินไป มักจะทำให้อีกฝ่ายหมดความอดทน และความซาบซึ้งที่มีต่อคุณก็จะหายไป และเปลี่ยนเป็นตำหนิและไม่พอใจ
ตอนนี้มันดีแล้ว ไม่ได้ให้ทันที และไม่ได้ให้เขารอนานเกินไป รอให้ตัวเองจัดการเรื่องของซ่งหวั่นถิงเสร็จแล้วค่อยให้เขา
เมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงทำให้นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกซาบซึ้ง และทำให้นางาฮิโกะอิโตะช่วยเหลือเรื่องของซ่งหวั่นถิงอีกด้วย
เขาไม่เพียงช่วยซ่งหวั่นถิงตรวจสอบเจอฆาตกรที่อยู่เบื้องหลัง และช่วยให้ซ่งหวั่นถิงร่วมมือกับบริษัทนิปปอนสตีอีกด้วย
สามารถช่วยซ่งหวั่นถิงเปลี่ยนวิกฤตครั้งนี้ กลายเป็นโอกาสได้
ถ้าเป็นอย่างนี้ ซ่งหวั่นถิงไม่เพียงแค่สามารถเอาชีวิตรอดจากวิกฤตครั้งนี้ ยังสามารถตรวจเจอคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อีกด้วย และกำจัดอันตรายของเธอ ทำให้เธอมีชีวิตที่ปลอดภัยในอนาคต และสามารถได้ผลประโยชน์ที่ดีมากๆจากความร่วมมือในครั้งนี้ด้วย และมันก็เป็นเรื่องที่ดีกับซ่งหวั่นถิงมากๆ
ขณะพูด เย่เฉินก็พูดอีกว่า:"ถ้านานาโกะมีนินจาที่มีฝีมือและเชื่อใจได้ ก็ส่งนินจาเหล่านั้นไปเฝ้าสังเกตฮาชิโมโตะชินคิจิก่อน ฉันอยากรู้ว่าเขาทำอะไรบ้างในแต่ละวัน เขาไปที่ไหน ติดต่อใครบ้าง และเนื้อหาที่พวกเขาติดต่อกันคืออะไร"
อิโตะนานาโกะรีบพยักหน้าและพูด:"เย่เฉินซังโปรดวางใจ เรื่องเล็กๆพวกนี้ นินจาพวกนั้นทำได้สบายอยู่แล้ว ฉันจะสั่งพวกเขาไปทำเรื่องนี้ทันที"
เย่เฉินกล่าวคำขอบคุณและถามเธอ:"นานาโกะ ในตระกูลอิโตะของพวกคุณ ตอนนี้สามารถระดมนินจาทั้งหมดได้กี่คน?"
อิโตะนานาโกะครุ่นคิดชั่วครู่และพูด:"นินจาที่สามารถระดมได้ ร่วมๆกันน่าจะประมาณสิบห้าคน"
เย่เฉินพยักหน้าและพูด:"มีอีกเรื่องหนึ่ง ลูกพี่ลูกน้องของคุณซ่งมาที่โตเกียวด้วย เขาชื่อซ่งหรงวี่ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเข้าพักที่โรงแรมไหนของโตเกียว ต้องรบกวนนานาโกะหาคนไปสืบหน่อย หลังจากได้ข้อมูล คุณก็ส่งนินจาสองคนไปเฝ้าสังเกตเขาด้วย"
อิโตะนานาโกะถามด้วยความประหลาดใจ:"เย่เฉินซัง คุณสงสัยเขาเหรอ คนที่อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารคุณซ่งคือลูกพี่ลูกน้องของเธอเหรอ?"
"ใช่!"เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง:"ฉันสงสัยซ่งหรงวี่มากๆ ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้น ก็คงต้องรบกวนนานาโกะช่วยผมจัดการเรื่องพวกนี้ด้วย"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...