ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1992
ผู้หญิงที่อยู่ปลายสายพูดเบาๆ:"ในเมื่อคุณซ่งพักอยู่ที่โรงแรมบุรี งั้นก็รบกวนคุณซ่งเดินไปที่ดาดฟ้าเดี๋ยวนี้เลย"
"ดาดฟ้า?"ซ่งหรงวี่ขมวดคิ้ว:"ให้ฉันขึ้นไปดาดฟ้าทำไม?"
ผู้หญิงคนนั้นพูด:"เฮลิคอปเตอร์กำลังจอดรออยู่ที่ดาดฟ้า"
"เฮลิคอปเตอร์?"ซ่งหรงวี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็เกิดความรู้สึกดูถูกเหยียบหยามทันที
เขาคิดอยู่ในใจ:"เย่เฉินและเพื่อนของเขา เป็นคนที่ไร้สาระมากๆ อยู่ในตัวเมืองยังต้องใช้เฮลิคอปเตอร์มารับด้วยเหรอ มีเงินเยอะมากจนไม่มีที่ให้ใช้จ่ายเหรอ? เช่าเฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำก็คิดว่าตัวเองเจ๋งแล้วเหรอ? การกระทำของพวกเขามันเชยและแย่มากจริงๆ?"
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขายิ้มอย่างดูถูก หลังจากนั้น เขาก็พูดด้วยความสุภาพ:"ถ้าเป็นอย่างนี้ งั้นก็รบกวนพวกคุณรอที่ดาดฟ้าสักครู่ ฉันจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลย"
"ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณซ่งอยู่ที่ดาดฟ้า"
หลังจากที่ซ่งหรงวี่วางสายแล้ว เขาก็หัวเราะอย่างดูถูกทันที:"ฮ่าๆๆ เย่เฉินคนนี้น่าสนใจมากๆ ฉันบอกว่าจะไปหาเขาเอง เขาก็บอกให้ฉันรอเพื่อนของเขามารับ และยังหาเฮลิคอปเตอร์มารับฉันอีก มันไม่ได้มีความหมายเลย?คิดว่าฉันเป็นคนบ้านนอกไม่เคยเข้าสังคมเหรอ? คิดว่าใช้เฮลิคอปเตอร์เพียงลำเดียวก็จะทำฉันให้ฉันตกใจเหรอ?"
เลขายิ้มเบาๆ:"ประธานซ่ง ฉันคิดว่าเย่เฉินคนนี้เป็นเพียงแค่แสงจากหิ่งห้อย แต่อยากจะมาเทียบแสงจันทร์อย่างคุณ เขาไม่รู้จักประมาณตนจริงๆ!"
ซ่งหรงวี่พูดอย่างเย็นชา:"โอ๊ย ถ้าจะพูดถึงเย่เฉินคนนี้ เขาก็มีความสามารถอยู่ไม่มากก็น้อย อย่างเช่น ยาอายุวัฒนะที่ของเขา มันเป็นยาวิเศษจริงๆ! ฉันหวังว่าตอนที่ตัวเองแก่แล้วจะมียาอายุวัฒนะสักเม็ด..."
ขณะพูด ซ่งหรงวี่ถอนหายใจ โบกมือให้เลขาและพูด:"พอแล้ว ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว คุณไปดาดฟ้าพร้อมกับฉันเลย"
"ได้ค่ะ ประธานซ่ง!"
ซ่งหรงวี่พาเลขาคนสนิท มาถึงดาดฟ้าของโรงแรมบุรี
ในเวลานี้ บนลานจอดของดาดฟ้า มีเฮลิคอปเตอร์สีดำขนาดใหญ่จอดอยู่
เมื่อซ่งหรงวี่เห็นเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และพูด:"โอ้โห เย่เฉินและเพื่อนของเขา ยอมจ่ายหนักจริงๆ เฮลิคอปเตอร์ลำนี้น่าจะเป็นรุ่นซูเปอร์พูม่าของยุโรป ราคาโรงงานน่าจะประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบล้านหยวน ถ้าดัดแปลงเฮลิคอปเตอร์หน่อย ราคาน่าจะเกินสองร้อยล้านหยวน เฮลิคอปเตอร์แบบนี้ เช่าบินระยะทางใกล้ๆครั้งหนึ่งคงต้องจ่ายหลายแสนหยวน"
เลขาถามด้วยความประหลาดใจ:"แล้วเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ละ?"
ซ่งหรงวี่พูดด้วยรอยยิ้ม:"คุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย ธุรกิจของตระกูลอิโตะ ครอบคลุมธุรกิจทุกด้านของญี่ปุ่น ตระกูลของพวกเขามีบริษัทการบินที่ชื่อว่า‘บริษัทแอร์อิโตะ’!"
"บริษัทแอร์อิโตะ?"
"ใช่! มันคือบริษัทแอร์อิโตะ!"ซ่งหรงวี่อธิบาย:"บริษัทนี้ดำเนินธุรกิจในการขนส่งระยะสั้น และบริษัทนี้ก็มีเครื่องบินสองร้อยกว่าลำ รวมถึงเฮลิคอปเตอร์หนึ่งร้อยกว่าลำด้วย ซึ่งถือว่าเป็นบริษัทที่แข็งแกร่งมากๆ!"
"ฉันเดาว่าเย่เฉินกับเพื่อนของเขาเช่าเฮลิคอปเตอร์ลำนี้มาจากบริษัทแอร์อิโตะ!"
เลขาพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม:"เป็นอย่างนี้นี่เอง! เมื่อสักครู่คุณพูดว่าเฮลิคอปเตอร์ลำนี้เป็นของตระกูลอิโตะ ทำให้ฉันตกใจมากๆ ฉันยังนึกว่าเพื่อนของเขาเป็นคนของตระกูลอิโตะ"
ซ่งหรงวี่พูดอย่างเย็นชา:"เมื่อสักครู่ฉันพูดแล้ว เขาไม่คู่ควรรู้จักคนของตระกูลอิโตะ! อำนาจของตระกูลอิโตะในญี่ปุ่นในตอนนี้ เหมือนกับตระกูลซูในประเทศของเรา เย่เฉินที่อาศัยการดูฮวงจุ้ยและเข้าร่างทรง เขาไม่คู่ควรที่จะรู้จักคนของตระกูลอิโตะอยู่แล้ว!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...