ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1992

ผู้หญิงที่อยู่ปลายสายพูดเบาๆ:"ในเมื่อคุณซ่งพักอยู่ที่โรงแรมบุรี งั้นก็รบกวนคุณซ่งเดินไปที่ดาดฟ้าเดี๋ยวนี้เลย"

"ดาดฟ้า?"ซ่งหรงวี่ขมวดคิ้ว:"ให้ฉันขึ้นไปดาดฟ้าทำไม?"

ผู้หญิงคนนั้นพูด:"เฮลิคอปเตอร์กำลังจอดรออยู่ที่ดาดฟ้า"

"เฮลิคอปเตอร์?"ซ่งหรงวี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็เกิดความรู้สึกดูถูกเหยียบหยามทันที

เขาคิดอยู่ในใจ:"เย่เฉินและเพื่อนของเขา เป็นคนที่ไร้สาระมากๆ อยู่ในตัวเมืองยังต้องใช้เฮลิคอปเตอร์มารับด้วยเหรอ มีเงินเยอะมากจนไม่มีที่ให้ใช้จ่ายเหรอ? เช่าเฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำก็คิดว่าตัวเองเจ๋งแล้วเหรอ? การกระทำของพวกเขามันเชยและแย่มากจริงๆ?"

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขายิ้มอย่างดูถูก หลังจากนั้น เขาก็พูดด้วยความสุภาพ:"ถ้าเป็นอย่างนี้ งั้นก็รบกวนพวกคุณรอที่ดาดฟ้าสักครู่ ฉันจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลย"

"ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณซ่งอยู่ที่ดาดฟ้า"

หลังจากที่ซ่งหรงวี่วางสายแล้ว เขาก็หัวเราะอย่างดูถูกทันที:"ฮ่าๆๆ เย่เฉินคนนี้น่าสนใจมากๆ ฉันบอกว่าจะไปหาเขาเอง เขาก็บอกให้ฉันรอเพื่อนของเขามารับ และยังหาเฮลิคอปเตอร์มารับฉันอีก มันไม่ได้มีความหมายเลย?คิดว่าฉันเป็นคนบ้านนอกไม่เคยเข้าสังคมเหรอ? คิดว่าใช้เฮลิคอปเตอร์เพียงลำเดียวก็จะทำฉันให้ฉันตกใจเหรอ?"

เลขายิ้มเบาๆ:"ประธานซ่ง ฉันคิดว่าเย่เฉินคนนี้เป็นเพียงแค่แสงจากหิ่งห้อย แต่อยากจะมาเทียบแสงจันทร์อย่างคุณ เขาไม่รู้จักประมาณตนจริงๆ!"

ซ่งหรงวี่พูดอย่างเย็นชา:"โอ๊ย ถ้าจะพูดถึงเย่เฉินคนนี้ เขาก็มีความสามารถอยู่ไม่มากก็น้อย อย่างเช่น ยาอายุวัฒนะที่ของเขา มันเป็นยาวิเศษจริงๆ! ฉันหวังว่าตอนที่ตัวเองแก่แล้วจะมียาอายุวัฒนะสักเม็ด..."

ขณะพูด ซ่งหรงวี่ถอนหายใจ โบกมือให้เลขาและพูด:"พอแล้ว ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว คุณไปดาดฟ้าพร้อมกับฉันเลย"

"ได้ค่ะ ประธานซ่ง!"

ซ่งหรงวี่พาเลขาคนสนิท มาถึงดาดฟ้าของโรงแรมบุรี

ในเวลานี้ บนลานจอดของดาดฟ้า มีเฮลิคอปเตอร์สีดำขนาดใหญ่จอดอยู่

เมื่อซ่งหรงวี่เห็นเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และพูด:"โอ้โห เย่เฉินและเพื่อนของเขา ยอมจ่ายหนักจริงๆ เฮลิคอปเตอร์ลำนี้น่าจะเป็นรุ่นซูเปอร์พูม่าของยุโรป ราคาโรงงานน่าจะประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบล้านหยวน ถ้าดัดแปลงเฮลิคอปเตอร์หน่อย ราคาน่าจะเกินสองร้อยล้านหยวน เฮลิคอปเตอร์แบบนี้ เช่าบินระยะทางใกล้ๆครั้งหนึ่งคงต้องจ่ายหลายแสนหยวน"