ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1993

ในความคิดของซ่งหรงวี่ ฐานะของตระกูลอิโตะนั้นสูงมากจริงๆ

เพราะพวกเขาเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น และเป็นตระกูลเดียวที่รอดพ้นจากการสู้รบกันอย่างดุเดือดของสามตระกูลใหญ่ของโตเกียว แค่ดูจากเรื่องนี้ อนาคตของตระกูลอิโตะไม่มีใครสามารถคาดการณ์ได้

ดังนั้น ซ่งหรงวี่ไม่เชื่อว่าเย่เฉินจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลอิโตะ

ต้องเป็นเขาหรือเพื่อนของเขา ใช้เงินเพื่อเช่าเฮลิคอปเตอร์ของบริษัทแอร์อิโตะอย่างแน่นอน

ดังนั้น เขาก็เลยพาเลขาของตัวเอง เดินเข้าไปที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์

ข้างๆเฮลิคอปเตอร์มีหญิงสาวคนหนึ่งใส่ชุดแอร์โฮสเตสสีน้ำเงินยืนรออยู่ เมื่อเห็นพวกเขาสองคนเดินมา และมองหน้าซ่งหรงวี่และพูดอย่างสุภาพ:"คุณคงจะเป็นคุณซ่งใช่ไหม?"

ซ่งหรงวี่พยักหน้าและพูดอย่างเย่อหยิ่ง:"ใช่ ฉันเอง คุณเป็นคนที่มารับฉันใช่ไหม?"

สาวสวยยิ้มเล็กน้อยและพูด:"ใช่ค่ะ คุณซ่ง คุณเย่กับคุณหนูใหญ่ของพวกเรารอคุณอยู่ที่บ้าน เชิญคุณและผู้หญิงคนนี้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ได้เลย"

ซ่งหรงวี่พูดอย่างเย็นชา:"อาจารย์เย่เกรงใจมากเกินไปแล้ว อยู่ในตัวเมือง ไม่จำเป็นต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ แค่มีรถยนต์รับส่งก็พอ?"

สาวสวยพูดเบาๆ:"คุณซ่ง คุณหนูใหญ่ของพวกเรา บอกว่าการมารับคุณ มันต้องอลังการหน่อย"

ซ่งหรงวี่ส่ายหัวและยิ้ม แอบดูถูกอยู่ในใจ:"ส่งเฮลิคอปเตอร์มาหนึ่งลำก็คิดว่าอลังการแล้วเหรอ? คุณคิดว่าฉันเป็นคนบ้านนอกที่ไม่เคยเข้าสังคมเหรอ? ตระกูลซ่งของเราเหมาะสมและคู่ควรกับเครื่องบินส่วนตัว พวกเรามีทั้งเครื่องบินส่วนตัว เฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว สิ่งเหล่านี้อยู่ในสายตาของพวกเรา มันธรรมดามากๆ"

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเย่เฉินส่งเฮลิคอปเตอร์มา เขาก็ไม่กล้าพูดคำดูถูกเหล่านั้นออกมา ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างสุภาพว่า :"ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ต้องขอบคุณอาจารย์เย่มากๆ"

เมื่อพูดจบ เขาก็พาเลขาของตัวเอง นั่งลงในเฮลิคอปเตอร์ทันที

เฮลิคอปเตอร์ลำนี้สามารถนั่งได้อย่างน้อยยี่สิบคน แต่ตอนนี้ห้องโดยสารได้ถูกดัดแปลงเป็นห้องนอนหรูหรา ก็เหมือนกับรถบ้านสุดหรู

ซ่งหรงวี่นั่งบนโซฟาในห้องโดยสารของเฮลิคอปเตอร์ และเอ่ยปากถามสาวสวยคนนั้น:"ไม่ทราบว่าอาจารย์เย่พักอยู่ที่ไหน ห่างจากที่นี่ไกลแค่ไหน?"