ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1997

ในเวลานี้ซ่งหรงวี่รู้สึกว่าทัศนคติต่อชีวิต ทัศนคติต่อคุณค่าและทัศนคติต่อโลกของเขาถูกพังทลายลงทันที

เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ เย่เฉินจะรู้จักคุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ คุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ สวมชุดกิโมโนและคุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน เธอเหมือนกับพนักงานเสิร์ฟ รินน้ำชาให้เขาอย่างสุภาพ

มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากๆ!

ซ่งหรงวี่คร่ำครวญอย่างสิ้นหวังอยู่ในใจ:"นี่มันเรื่องบ้าบอจริงๆ? คนญี่ปุ่นเชื่อเรื่องฮวงจุ้ยด้วยเหรอ? ไม่อย่างนั้น เย่เฉินจะสามารถหลอกอิโตะนานาโกะได้เหรอ?"

ในขณะที่จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและตกตะลึง เมื่อเย่เฉินเห็นเขาเดินเข้ามา ราวกับว่าเขาเจอลูกชายของเพื่อน โบกมือเรียกเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม:"เอ่อ หรงวี่ รีบเข้ามาและนั่งลงเร็วๆ"

เมื่อซ่งหรงวี่มองเห็นใบหน้าที่สงบของเย่เฉิน เขารู้สึกงุนงงมากๆและคิดในใจ:"เย่เฉินสนิทกับซ่งหวั่นถิงมากๆ ทำไมซ่งหวั่นถิงหายตัวไปตั้งนาน เมื่อเย่เฉินมาถึงโตเกียว แต่แทนที่จะเขาจะรีบร้อนไปหาค้นหาเธอ แต่เขากลับนิ่งสงบและนั่งดื่มน้ำชาอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอย่างสบายใจ?"

ถึงแม้ว่าซ่งหรงวี่จะสงสัยมากๆ แต่เขาก็กัดฟันและเดินไปข้างหน้าเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพ:"สวัสดีครับ อาจารย์เย่!"

เมื่อพูดจบ เขาก็มองไปที่อิโตะนานาโกะและพูดอย่างสุภาพ:"สวัสดีครับ คุณอิโตะ เจอกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ!"

อิโตะนานาโกะยิ้มเบาๆและพูด:"คุณซ่งรู้จักฉันด้วยเหรอ?"

ซ่งหรงวี่พยักหน้า:"คุณมีชื่อเสียงโด่งดังมากๆ ฉันจะไม่รู้จักคุณได้ยังไง"

อิโตะนานาโกะยิ้มและส่งสัญญาณมือ:"คุณซ่งเชิญนั่ง ลองลิ้มรสชาติน้ำชาสไตล์ญี่ปุ่นดู ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า"