ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1998

ซ่งหรงวี่โดนเย่เฉินจ้องมองจนรู้สึกร้อนตัว รีบก้มหน้าทันที แสร้งทำเป็นเคารพและพูด:"อาจารย์เย่ ทางฝั่งกรมตำรวจนครบาลโตเกียวได้ส่งเจ้าหน้าที่จำนวนมากออกไปค้นหาที่เขตนิชิทามะโตเกียว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบหวั่นถิงเลย"

ขณะพูด ซ่งหรงวี่ก็รีบพูดเสริมทันที:"แต่พวกเรากำลังเพิ่มกำลังตำรวจเพื่อขยายพื้นที่ในการค้นหามากขึ้น หวังว่าพวกเราจะหาเบาะแสอันมีค่าได้อย่างรวดเร็ว แน่นอน ถ้าดีที่สุดคือหาหวั่นถิงให้เจอโดยเร็วที่สุด"

เย่เฉินโบกมือและพูดเบาๆ:"ฉันไม่ได้ถามข้อนี้ ฉันถามว่าทางฝั่งกรมตำรวจนครบาลโตเกียว ได้ข้อสรุปของเรื่องนี้หรือยัง รถตู้ตกหน้าผาครั้งนี้ มันเป็นอุบัติเหตุหรือเรื่องบังเอิญ? เป็นอุบัติเหตุจริงๆหรือมีคนต้องการลอบสังหารเธอ?"

เมื่อได้ยินคำว่าลอบสังหาร ซ่งหรงวี่รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

เขารู้สึกว่าแผ่นหลังของตัวเองเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ยังดีที่ตัวเองใส่เสื้อแจ็กเกต ทำให้มองเห็นได้ยาก

อันที่จริง ทางฝั่งกรมตำรวจนครบาลโตเกียวได้มีข้อสรุปเรื่องนี้แล้ว พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นการลอบสังหาร เพราะสถานที่เกิดเหตุมีคนเก็บกวาดร่องรอยอย่างชัดเจน

แต่ตอนนี้ พวกเขายังหาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย

ตอนนี้เย่เฉินถามเขาตรงไปตรงมา ทำให้ซ่งหรงวี่ยิ่งกระวนกระวายใจ

เดิมทีเขาคิดว่าเย่เฉินมาญี่ปุ่นแค่คนเดียว ถึงแม้เย่เฉินจะอยู่ที่โตเกียวก็คงทำอะไรไม่ได้มากนัก แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เพราะเย่เฉินกับตระกูลอิโตะมีความสัมพันธ์ที่ดีมากๆ ขอแค่เขาพูดเพียงคำเดียว ตระกูลอิโตะคงหาทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาสืบสวนเรื่องนี้อย่างแน่นอน

ตระกูลอิโตะเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งมากๆในญี่ปุ่น ถ้าพวกเขาเข้ามาสืบสวนเรื่องนี้ พวกเขาอาจจะใช้วิธีที่ไม่ธรรมดาและสามารถค้นพบความจริงก่อนตำรวจก็ได้

ซ่งหรงวี่รู้สึกประหม่ามากๆ และไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของเย่เฉินยังไง

ในเวลานี้ เย่เฉินก็ถามอีกครั้ง:"หรงวี่ ทำไมคุณถึงไม่พูดละ?"