เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 200

บทที่ 200 คนจนก็คือคนจน（2）

จางเจวียนก็ถูกทำร้ายจนผมเผ้ายุ่งเหยิง โดนตบจนปากเบี้ยว ส่วนเกาจวิ้นเว่ยก็ตัวอ่อนปวกเปียก เจ็บปวดอย่างที่สุด

หลังจากทำร้ายทั้งสองคนจนสาแก่ใจแล้ว หลี่โม่ก็สั่งให้คนลากพวกเขาออกไปจากศูนย์นิทรรศการ

เกาจวิ้นเว่ยนอนบนพื้นคอนกรีต ตะโกนด่าขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เย่เฉินเป็นคนอะไรกันแน่”

จางเจวียนพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เขาเป็นแค่เขยแต่งเข้าคนหนึ่ง ฉันว่ามากสุดเขาก็เป็นได้แค่คนขับรถ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นอาจารย์เย่”

เกาจวิ้นเว่ยถูกตบจนปากบวมมีเลือดไหล พูดขึ้นว่า “ไอ้คนจน ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้อย่างแน่นอน”

พูดเสร็จ แล้วเขาก็กัดฟันพูดขึ้นด้วยท่าที่เยือกเย็นว่า “ยังมีเซียวชูหรัน ก็อย่าคิดที่จะหนีไปจากเงื้อมมือของผมได้”

ทางนี้ แอสตันมาร์ตินONE77ได้ถูกขับออกมาจากศูนย์นิทรรศการแล้ว

รถสปอร์ตสุดหรู เป็นที่สนใจของผู้คนมากมายบนท้องถนน

เป็นครั้งแรกที่นั่งอยู่บนรถแอสตันมาร์ตินONE77 เซียวชูหรันรู้สึกแปลกใหม่มาก

ยังไงก็เป็นซูเปอร์คาร์อันดับต้นๆของโลก คนหนุ่มสาวเกือบทั้งหมด ต่างก็หวังว่าจะได้มีโอกาสได้สัมผัสสักครั้ง

แต่ความแปลกใจที่เซียวชูหรันรู้สึก ก็แค่อยากได้ลิ้มลองเท่านั้น

เย่เฉินยังไม่ทันได้ขับออกไปไกล เซียวชูหรันก็พูดกับเขาว่า “เราขับรถกลับไปกันเถอะ อย่าต้องทำให้รถหรูของคนอื่นเกิดปัญหาเลย"

เย่เฉินพูดขึ้นว่า “จะต้องกลัวอะไร ประธานฉินคนนี้เป็นคนคุยง่าย”

“อย่างนั้นก็ไม่เหมาะสม” เซียวชูหรันพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ยังไงก็ได้ลองแล้ว เราเอารถไปคืนเขา แล้วก็กลับบ้านเถอะ”

เย่เฉินเห็นเธอมุ่งมั่น จึงพยักหัวตอบตกลง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน