ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2002

หลังจากที่ชะงัก ซ่งเทียนหมิงก็พูดต่อไปว่า: “ยิ่งไปกว่านั้นสไตล์การทำงานของซ่งหวั่นถิงแกก็รู้ ตัวของนังเด็กคนนี้เองก็ไม่ได้ไขว่คว้าหาคุณภาพชีวิตที่สูงมากเกินไป ดังนั้นก็ตั้งอกตั้งใจอยากที่จะพัฒนามาตราส่วนอย่างสุดชีวิต และผลกำไรที่ซ่งซื่อกรุ๊ปทำได้ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะลงทุนทุกอย่างให้กับขยายตัวใหม่ทั้งหมด ทุกคนถูกเธอกระทำแบบนั้น ไม่ได้เงินอะไรเลยด้วยซ้ำ ในใจใครบ้างที่ไม่โกรธ?”

พูดแล้ว ซ่งเทียนหมิงแสยะยิ้ม: “ถ้าหากฉันสืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลซ่ง ฉันจะเสนอให้แยกบ้าน อาทั้งหลายของแกนั้นไม่มีทางที่จะปฏิเสธ ถึงเวลานั้นฉันก็จะได้ส่วนแบ่งที่ค่อนข้างใหญ่ ที่เหลือแบ่งให้พวกเขา พวกเขาก็ไม่มีอะไรที่จะคัดค้าน”

ซ่งหรงวี่อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “ถ้าหากพวกเขาคัดค้านล่ะ? ถ้าหากพวกเขาต้องการให้แบ่งเท่าๆกันตามจำนวนในครอบครัวล่ะ? ถึงเวลานั้นพวกเราทำอะไรที่ยากลำบากมากมายขนาดนี้ ทั้งหมดก็เพื่อประโยชน์สุขให้กับพวกเขาไม่ใช่เหรอ”

ซ่งเทียนหมิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “แกวางใจเถอะ ปัญหาเหล่านี้ฉันไตร่ตรองมาตั้งนานแล้ว รอหลังจากที่จัดการไอ้แก่แล้ว ฉันจะให้ทางเลือกแก่พวกเขาสองทาง!”

“ทางเลือกแรก คือให้ฉันเป็นผู้นำตระกูลต่อไป ต่อจากนั้นฉันก็จะเหมือนกับซ่งหวั่นถิง เอาทุ่มเทพลังทั้งหมดไปกับการขยายแผนที่ธุรกิจ แบบนี้ พวกเขาก็อย่าได้คิดที่จะแบ่งเงินจากซ่งซื่อกรุ๊ปชั่วเวลาเดี๋ยวเดียว ถึงเวลานั้นพวกเขาไม่มีเงิน รักษาชีวิตที่เย่อหยิ่งมั่วโลกีย์ของพวกเขาให้อยู่ต่อไป ก็ย่อมเป็นทุกข์เป็นธรรมดา;”

“สำหรับทางเลือกที่สอง ก็คือพวกเขาสมัครใจยอมสละส่วนแบ่งของส่วนหนึ่งให้ฉันเอง แบบนี้ ฉันก็ตกลงที่จะขายทรัพย์สินของตระกูลทั้งหมดให้เป็นเงินสด แบบนี้ พวกเขาก็สามารถที่จะได้เงินเร็วขึ้นหน่อยและไปใช้ชีวิตตามที่พวกเขาต้องการ”

“รวมทรัพย์สินทั้งหมดของซ่งซื่อกรุ๊ปตอนนี้ มีประมาณสองหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ เพื่อที่จะแสวงหาการลงมือที่รวดเร็ว ขายทีเดียวทั้งหมดสองหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ ปัญหายังไม่ใหญ่ ความต้องการของฉันก็ไม่มาก ไม่ว่าจะขายได้เท่าไหร่ ครอบครัวพวกเราเอาครึ่งหนึ่ง ที่เหลือแบ่งให้พวกเขา เชื่อว่าพวกเขาไม่มีทางปฏิเสธ”

ซ่งหรงวี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเห็นด้วยว่า: “สิ่งที่พ่อพูดนั้นสมเหตุสมผล สำหรับพวกเขาแล้ว สามพันล้านดอลลาร์ต่อหนึ่งคน กับห้าพันล้านดอลลาร์ต่อหนึ่งคน โดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน ถึงยังไงเงินมากขนาดนี้ ตลอดชีวิตนี้พวกเขาก็ใช้ไม่หมด”