ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2003
เมื่อรู้ว่าพ่อได้จัดการกับแผนการทั้งหมดแล้ว ซ่งหรงวี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจในทันที
สิ่งที่เขาและพ่อต้องการ ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าผู้นำตระกูลของตระกูลซ่ง แต่เป็นทรัพย์สินส่วนใหญ่ของตระกูลซ่ง
หลังจากที่กำจัดซ่งหวั่นถิง สามารถพอที่จะควบคุมตระกูลซ่งทั้งหมดได้ก็ย่อมเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุดเป็นธรรมดา แต่ถ้าหากเป้าหมายนี้ไม่สำเร็จ ถอยหนึ่งก้าวมาพูด สามารถที่จะได้ทรัพย์สินส่วนใหญ่ สำหรับพวกเขาสองคนพ่อลูก ก็เพียงพอแล้ว
ดังนั้น ซ่งเทียนหมิงไม่ได้กลัวว่าเรื่องราวที่ฆาตกรรมซ่งหวั่นถิงจะถูกเปิดเผย เขาเพียงแค่กลัวว่าเรื่องราวจะถูกเปิดเผยเร็วมากเกินไป
เขาต้องการชนะระยะเวลาต่างนี้ ซึ่งระยะเวลาต่างนี้ต้องเพียงพอที่เขาจะกำจัดคุณท่านซ่งแล้วค่อยนำทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซ่งไปเปลี่ยนเป็นเงินสดต่อจากนั้นหนีไปสหรัฐอเมริกา
ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของตอนนี้ ก็คือระยะเวลาต่างนี้นานมีมากแค่ไหนกันแน่
เนื่องจากว่าเรื่องนี้เย่เฉินและตระกูลอิโตะกำลังตรวจสอบอยู่ ซ่งเทียนหมิงก็กังวลว่าจะถูกเปิดเผยก่อนเวลาอันควร ดังนั้นถึงได้เตรียมที่จะลงมือกับคุณท่านซ่งล่วงหน้า
รีบกำจัดปัญหาอย่างคุณท่านซ่ง ถึงสามารถที่จะให้ซ่งหรงวี่กลับประเทศได้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้น ถ้าซ่งหรงวี่ยังคงอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น สำหรับซ่งเทียนหมิงก็เหมือนกับการเหลือตัวประกันให้ฝ่ายตรงข้าม
ในสมัยโบราณ สองประเทศที่เป็นปฏิปักษ์หรือภัยคุกคามซึ่งกันและกัน มักจะแลกเปลี่ยนตัวประกันซึ่งกันและกัน
สิ่งที่เรียกว่าตัวประกัน ก็คือจักรพรรดิของประเทศแห่งหนึ่ง ส่งเจ้าชายคนหนึ่งของตัวเองไปเป็นตัวประกันในประเทศที่เป็นศัตรู ด้วยเหตุนี้มาแสวงหาสันติภาพ
หากในช่วงเวลานี้ทั้งสองฝ่ายขัดใจกัน ถ้าอย่างนั้นอีกฝ่ายก็สามารถที่จะกำจัดตัวประกันท่านนี้ได้ตลอดเวลา!
ซ่งเทียนหมิงกลัวว่าปล่อยให้ซ่งหรงวี่อยู่ในโตเกียวนานมากเกินไป ไม่อย่างนั้นเกิดเย่เฉินตรวจสอบพิรุธอะไรออกมา จะจับลูกชายเป็นตัวประกันหรือว่าฆ่าทิ้งแก้แค้นแทนซ่งหวั่นถิงให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าอย่างนั้นตัวเองก็จะขาดผู้สืบสกุลแล้ว!
แต่ทว่า สิ่งที่ทั้งซ่งเทียนหมิงกับซ่งหรงวี่ไม่รู้ การสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนั้น อันที่จริงแล้วถูกนินจาของตระกูลอิโตะดักฟังทุกด้าน
อิโตะ นานาโกะครุ่นคิดอยู่ครูหนึ่ง และพยักหน้าเห็นด้วย: “เย่เฉินซังพูดได้มีเหตุผลมากจริงๆ! บางครั้ง ผลกำไรก็เป็นแรงจูงใจที่ใหญ่ที่สุดในการก่ออาชญากรรม”
เย่เฉินพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยเล็กน้อย: “ซ่งหรงวี่พวกเขาสองคนพ่อลูกเพื่อทรัพย์สินแค่นั้น ก็คิดแผนร้ายจนเจนจบจริงๆ คิดไม่ถึงว่าไม่เพียงฆาตกรรมซ่งหวั่นถิงเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นขนาดพ่อของตัวเองและปู่ของตัวเองก็ไม่เว้น น่ารังเกียจมากจริงๆ!”
อิโตะ นานาโกะรีบถามว่า: “เย่เฉินซัง งั้นตอนนี้คุณตั้งใจจะทำยังไง? จะให้ฉันให้คนจับตัวของซ่งหรงวี่ในทันทีมั้ย ต่อจากนั้นบีบบังคับให้พ่อของเขาไปมอบตัวเหรอ?!”
เย่เฉินแสยะยิ้ม: “การกระทำแบบนี้ จะทำได้ก็ได้นะ แต่ก็มีความเสี่ยงเช่นกัน”
อิโตะ นานาโกะถามว่า: “เย่เฉินซัง มีความเสี่ยงอะไรเหรอ?”
เย่เฉินอธิบายอย่างจริงจังว่า: “ถ้าหากซ่งเทียนหมิงยินยอมที่จะทอดทิ้งซ่งหรงวี่ แม้ว่าผมจะฆ่าซ่งหรงวี่ ก็ไม่สามารถที่จะหยุดเขาได้”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...