ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2008
ซ่งเทียนหมิงที่นอนอยู่บนเตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “หรงวี่ ฉันถึงบ้านแล้ว ใช่แล้ว วางใจเถอะ ไอ้แก่ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติอะไร เขาอาจจะอดหลับอดนอนมานานเกินไปร่างกายไม่สบาย กลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้ว”
ในเวลานี้ ไมโครโฟนแบบมีทิศทางความเที่ยงตรงสูง ก็จับเสียงของซ่งหรงวี่ในโทรศัพท์ได้เช่นกัน เขาเอ่ยปากถามว่า: “พ่อ พ่อเตรียมที่จะวางยาให้ไอ้แก่เมื่อไหร่เหรอ?”
ซ่งเทียนหมิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “แกอย่าเพิ่งใจร้อน ตอนนี้ไม่มีเวลาที่เหมาะสม เมื่อกี้นี้ฉันสั่งให้พ่อครัวตุ๋นรังนกให้ปู่ของแกหนึ่งชาม เดี๋ยวฉันจะเอาไว้ก่อน หลังจากที่ใส่ยาเข้าไปแล้ว ค่อยส่งไปที่ห้องของเขา ดูเขาดื่มลงไปด้วยตัวเอง!”
ซ่งหรงวี่รีบพูดว่า: “พ่อ ยานี้นานแค่ไหนจะเห็นผล?”
ซ่งเทียนหมิงพูดว่า: “เวลาบีบคั้น ฉันจะเพิ่มปริมาณยาให้ไอ้แก่มากขึ้น น่าจะหลังจากที่เขาทานไปภายในสองชั่วโมง ก็จะมีผลขึ้นมาแล้ว!”
ซ่งหรงวี่พูดอย่างตื่นเต้นอย่างไม่มีสิ้นสุดว่า: “งั้นก็ดีมากจริงๆ! รอไอ้แก่กลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ เรื่องของตระกูลซ่ง เขาก็ไม่มีโอกาสได้ที่จะสั่งการได้อีกแล้ว!”
ซ่งเทียนหมิงอือคำหนึ่ง และพูดว่า: “หรงวี่ คืนนี้ แกพักผ่อนให้เต็มที่เสียก่อน ถ้าหากเวลานั้นเย่เฉินมีเรื่องอะไรที่จะสั่งการให้แกทำ งั้นแกก็ทำตามที่เขาสั่งการอย่างว่าง่าย อย่าได้ทำให้เขามีความสงสัยอะไรก็ตามอย่างเด็ดขาด รอหลังจากที่ทางด้านฉันทำให้ไอ้แก่กลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ ฉันก็จะโทรหาแกให้แกกลับมา ถึงเวลานั้นแกก็บินตรงกลับมาที่เมืองจินหลิงก็ได้แล้ว”
ซ่งหรงวี่พูดด้วยความตื่นเต้นว่า: “ได้ครับพ่อ งั้นผมจะรอข่าวดีของพ่อนะครับ!”
เมื่อคุณท่านซ่งได้ยินถึงตรงนี้ เพียงแค่รู้สึกกระหืดกระหอบอย่างฉับพลัน!
“จริงๆด้วย!”
“ไอ้สารเลวนี้ต้องการทำร้ายฉันจริงๆด้วย!”
“ฉันเป็นพ่อแท้ๆของเขา! ตอนนี้เขาเพื่อทรัพย์สินแค่นี้ จะวางยาพิษฉัน!”
คุณท่านซ่งพูดถึงตรงนี้ ก็โกรธจนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย
เขาลุกขึ้นมา ชี้ไปที่ซ่งเทียนหมิงบนหน้าจอ และตวาดด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก: “ฉันซ่งจี่โม่ตลอดชีวิตไม่เคยกระทำเรื่องผิดมโนธรรมมาก่อน คาดไม่ถึงว่าจะมีลูกชายที่โฉดชั่วอย่างสัตว์ร้าย! ถ้ารู้ก่อนว่าเขาจะเป็นเดรัจฉานแบบนี้ ฉันควรจะบีบคอเขาให้ตายอยู่ในผ้าห่อทารกตั้งนานแล้ว!”
คุณท่านซ่งก็อดไม่ได้ที่ถอนหายใจ: “เฮ้อ! นั่นนะสิ! หากไม่ใช่มีอาจารย์เย่อยู่ คนแก่อย่างฉัน ไม่รู้ว่าตายไปกี่ครั้งแล้ว!”
ลุงวีพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “คุณท่าน คุณทำความดีมาตลอดชีวิต อาจารย์เย่อาจจะเป็นสวรรค์ประทานมาปกป้องให้คุณปลอดภัยตลอดชีวิต”
คุณท่านซ่งยิ้มอย่างขมขื่น และกำชับว่า: “เหล่าวี หากฉันแผนซ้อนแผน ก็จำเป็นต้องเล่นละครเป็นผู้ป่วยโรคอัลไซเมอร์ ถึงเวลานั้น นายอย่าเปิดเผยข้อบกพร่องอะไรก็ตามออกมา!”
“ไอ้เดรัจฉานสองตัวนั้นรู้ว่านายเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด หากพวกเขาถามเรื่องอะไรก็ตามของฉัน นายต้องรู้ที่จะใช้สติปัญญาไกล่เกลี่ยกับพวกเขา!”
“สิ่งที่ควรพูดก็พูดได้ ต้องทำเป็นรู้อะไรก็พูดออกมาให้ได้ ให้พวกเขารู้ว่านายภักดีกับพวกเขาเป็นอย่างมาก!”
“แต่ว่า สิ่งที่พูดไม่ได้ นายห้ามพูดออกมาแม้แต่คำเดียว!”
“โดยเฉพาะการมีอยู่ของระบบตรวจตราภายในนี้ ห้ามให้พวกเขารู้เด็ดขาด เข้าใจมั้ย?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...