ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2009
เมื่อได้ยินคุณท่านซ่งกำชับ ลุงวีพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย: “คุณท่าน คุณวางใจเถอะ เรื่องที่คุณกำชับไว้ ผมจะจำให้ขึ้นใจอย่างแน่นอน!”
คุณท่านซ่งถึงได้วางใจ ทันทีทันใดนั้น เขาก็โบกมืออย่างไร้เรี่ยวแรง และพูดว่า: “เหล่าวี ฉันเหนื่อยแล้ว นายไปทำธุระเถอะ ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย”
ลุงวีพูดอย่างวิตกกังวลว่า: “คุณท่าน คุณไปพักผ่อนที่ห้องนอนดีกว่ามั้ย ผมเฝ้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างนอก ไม่งั้นผมไม่วางใจจริงๆ…”
คุณท่านซ่งยิ้มเจื่อนๆ และถามเขาว่า: “นายกลัวว่าตอนที่พวกเขาให้ฉันกินยา นายไม่อยู่ตรงหน้าฉันเหรอ?”
“ครับ…”ดวงตาของลุงวีแดงก่ำ พูดด้วยความจริงใจเป็นอย่างมาก: “คุณท่าน อาจารย์เย่เก่งกาจมากก็จริง แต่ว่าเรื่องแบบนี้ ผมกลัวว่าจะมีอะไรที่ไม่คาดคิดจริงๆ…”
คุณท่านซ่งยิ้มอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า: “วางใจเถอะ บางเรื่องในเมื่ออยู่เหนือการควบคุมของตัวเองแล้ว นายก็ต้องวางใจที่จะมอบหมายมันให้กับคนที่มีความสามารถมากกว่า จากนั้นวางใจคนนั้นอย่างสุดใจ”
พูดแล้ว คุณท่านซ่งก็พูดอีกว่า: “นี่ก็เหมือนกับการที่นายเริ่มต้นเล่นกระโดดร่ม ก่อนหน้าที่จะสะสมจำนวนครั้งของการกระโดดร่มได้เพียงพอ ชีวิตของนายก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุมในมือของนาย แต่อยู่ในมือของครูฝึกที่อยู่ข้างหลังของนายคนนั้น สิ่งที่นายต้องทำในเวลานี้ ก็คือวางใจอย่างกล้าหาญแล้วมอบชีวิตให้เขา ให้มืออาชีพ ไปทำเรื่องของมืออาชีพ”
ลุงวีรู้ว่ามืออาชีพคนนี้ที่เขาพูดถึงก็คือเย่เฉินอาจารย์เย่ ดังนั้นก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “คุณท่าน งั้นผมก็จะทำตามที่คุณบอก”
คุณท่านซ่งอือคำหนึ่ง ต่อจากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย และพูดสั่งการว่า: “หลังจากที่ออกไป นายควรทำอะไร ก็ทำอย่างนั้นเหมือนเดิม ไม่เรียกนาย หรือว่าไม่มีเรื่องสำคัญอะไร นายก็ไม่ต้องมาหาฉัน”
ลุงวีรีบพูดว่า: “ได้ครับคุณท่าน งั้นคุณก็พักผ่อนก่อน ผมจะออกไปแล้ว!”
คุณท่านซ่งโบกมือ และถอนหายใจเบาๆ: “เฮ้อ…ไปเถอะ!”
หลังจากที่ลุงวีจากไป คุณท่านซ่งก็อยู่ที่ตรงหน้าจอตลอด โดยสังเกตดูลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงมาห้าสิบปีคนนี้
ยิ่งดู เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายในวิดีโอกลายเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้นมา
ซ่งเทียนหมิงในวิดีโอ ในมือก็เล่นยาหนึ่งหลอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในเวลานี้สีหน้าท่าทางของเขาไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย มีเพียงความตื่นเต้นกับระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่อย่างเห็นชัด
ซ่งเทียนหมิงอือหนึ่งคำ ก็ยกถาดกลับไปที่ห้องของตัวเองก่อน
หลังจากที่กลับมาแล้ว เขาก็หยิบยาที่เตรียมไว้ตั้งนานแล้วออกมา ใส่ยาเหลวหลอดหนึ่งในนั้นลงในรังนกชามนั้น
เมื่อคุณท่านซ่งเห็นฉากนี้ ก็ยิ้มอย่างขมขื่น และส่ายหน้า
ในเวลานี้ในห้องหนังสือมีเพียงเขาคนเดียว เขาอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเองว่า: “เทียนหมิง ความสัมพันธ์พ่อลูกห้าสิบปีระหว่างฉันกับแก ตัดขาดกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป! หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในวันเก่าๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว แกทำลายมันไปแล้ว และก็หายไปหมดแล้ว!”
หลังจากนั้น เขาลุกขึ้น ปิดระบบตรวจตรา ก็ทำให้ห้องหนังสือกลับสู่สภาพเดิม
ต่อจากนั้นก็ลบซอฟต์แวร์ที่อนุญาตระบบตรวจตราภายในอย่างสมบูรณ์ จากในโทรศัพท์
ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาก็เตรียมตัวที่จะทำตามคำสั่งของเย่เฉิน ไปทำแผนซ้อนแผน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...