ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2009

เมื่อได้ยินคุณท่านซ่งกำชับ ลุงวีพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย: “คุณท่าน คุณวางใจเถอะ เรื่องที่คุณกำชับไว้ ผมจะจำให้ขึ้นใจอย่างแน่นอน!”

คุณท่านซ่งถึงได้วางใจ ทันทีทันใดนั้น เขาก็โบกมืออย่างไร้เรี่ยวแรง และพูดว่า: “เหล่าวี ฉันเหนื่อยแล้ว นายไปทำธุระเถอะ ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย”

ลุงวีพูดอย่างวิตกกังวลว่า: “คุณท่าน คุณไปพักผ่อนที่ห้องนอนดีกว่ามั้ย ผมเฝ้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างนอก ไม่งั้นผมไม่วางใจจริงๆ…”

คุณท่านซ่งยิ้มเจื่อนๆ และถามเขาว่า: “นายกลัวว่าตอนที่พวกเขาให้ฉันกินยา นายไม่อยู่ตรงหน้าฉันเหรอ?”

“ครับ…”ดวงตาของลุงวีแดงก่ำ พูดด้วยความจริงใจเป็นอย่างมาก: “คุณท่าน อาจารย์เย่เก่งกาจมากก็จริง แต่ว่าเรื่องแบบนี้ ผมกลัวว่าจะมีอะไรที่ไม่คาดคิดจริงๆ…”

คุณท่านซ่งยิ้มอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า: “วางใจเถอะ บางเรื่องในเมื่ออยู่เหนือการควบคุมของตัวเองแล้ว นายก็ต้องวางใจที่จะมอบหมายมันให้กับคนที่มีความสามารถมากกว่า จากนั้นวางใจคนนั้นอย่างสุดใจ”

พูดแล้ว คุณท่านซ่งก็พูดอีกว่า: “นี่ก็เหมือนกับการที่นายเริ่มต้นเล่นกระโดดร่ม ก่อนหน้าที่จะสะสมจำนวนครั้งของการกระโดดร่มได้เพียงพอ ชีวิตของนายก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุมในมือของนาย แต่อยู่ในมือของครูฝึกที่อยู่ข้างหลังของนายคนนั้น สิ่งที่นายต้องทำในเวลานี้ ก็คือวางใจอย่างกล้าหาญแล้วมอบชีวิตให้เขา ให้มืออาชีพ ไปทำเรื่องของมืออาชีพ”

ลุงวีรู้ว่ามืออาชีพคนนี้ที่เขาพูดถึงก็คือเย่เฉินอาจารย์เย่ ดังนั้นก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “คุณท่าน งั้นผมก็จะทำตามที่คุณบอก”

คุณท่านซ่งอือคำหนึ่ง ต่อจากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย และพูดสั่งการว่า: “หลังจากที่ออกไป นายควรทำอะไร ก็ทำอย่างนั้นเหมือนเดิม ไม่เรียกนาย หรือว่าไม่มีเรื่องสำคัญอะไร นายก็ไม่ต้องมาหาฉัน”

ลุงวีรีบพูดว่า: “ได้ครับคุณท่าน งั้นคุณก็พักผ่อนก่อน ผมจะออกไปแล้ว!”

คุณท่านซ่งโบกมือ และถอนหายใจเบาๆ: “เฮ้อ…ไปเถอะ!”

หลังจากที่ลุงวีจากไป คุณท่านซ่งก็อยู่ที่ตรงหน้าจอตลอด โดยสังเกตดูลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงมาห้าสิบปีคนนี้

ยิ่งดู เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายในวิดีโอกลายเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้นมา

ซ่งเทียนหมิงในวิดีโอ ในมือก็เล่นยาหนึ่งหลอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในเวลานี้สีหน้าท่าทางของเขาไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย มีเพียงความตื่นเต้นกับระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่อย่างเห็นชัด