ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2018
เย่เฉินนึกเรื่องบางอย่างออก ก็พูดกับนางาฮิโกะ อิโตะอีกว่า: “ใช่แล้วคุณอิโตะ ผมยังจะรบกวนคุณ ช่วยผมอีกเรื่องหนึ่ง”
นางาฮิโกะ อิโตะรีบพูดว่า: “คุณได้โปรดพูด”
เย่เฉินพูดว่า: “รองประธานบริษัทนิปปอนสตีที่เทียบท่ากับหวั่นถิง ชื่ออะไรนะ? ฮาชิโมโตะ ชินคิจิใช่มั้ย?”
“ใช่” นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า: “ก็คือฮาชิโมโตะ ชินคิจิ!”
เย่เฉินแสยะยิ้ม และพูดว่า: “คุณส่งนินจาหลายคน ลักพาตัวเขาให้ผม แต่ว่าหลังจากที่ลักพาตัวแล้วไม่ต้องส่งมาที่นี่ ส่งตรงไปที่ท่าเรือให้ผม ถึงเวลายัดเข้าไปในห้องโดยสารเรือ ผมจะพาไอ้เดรัจฉานนี้ไปที่เมืองจินหลิง!”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่ว่า: “ได้ครับคุณเย่ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
แม้ว่าฮาชิโมโตะ ชินคิจิจะเป็นผู้บริหารของบริษัทนิปปอนสตี ก็ถือว่าเป็นคนมีเกียรติมีชื่อเสียง แต่เขาเทียบกับตระกูลอิโตะขึ้นมา ยังห่างไกลอยู่มาก
ปกติอย่างมากเขาก็แค่พาคนขับรถหนึ่งคนและพาบอดี้การ์ดสองคน แต่นินจาชั้นยอดของประเทศญี่ปุ่นแบบนี้อยู่ เขาคงจะจ้างไม่ไหวอย่างแน่นอน ดังนั้นส่งนินจาหลายคนไปลักพาตัวเขา ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างแน่นอน
นางาฮิโกะ อิโตะจัดเตรียมการทั้งสองเรื่องอย่างเป็นระบบ
เขาให้นินจาของบ้านตัวเองไปลักพาตัวฮาชิโมโตะ ชินคิจิ ในเวลาเดียวกันตัวเองก็โทรหาวาตานาเบะ ชินอิจิประธานของบริษัทนิปปอนสตี เชิญเขามาพูดคุยที่บ้าน
แม้ว่าวาตานาเบะ ชินอิจิจะเป็นประธานของบริษัทนิปปอนสตี แต่ก็เคารพต่อนางาฮิโกะ อิโตะเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเขาเรียก ก็รีบขับรถไปในทันที
ยิ่งไปว่านั้นทั้งสองคนก็อาศัยอยู่ใกล้กันมาก ดังนั้นสิบนาทีต่อมา เขาก็มาถึงในบ้านของนางาฮิโกะ อิโตะ
ทันทีที่วาตานาเบะ ชินอิจิเข้ามา ก็เจอกับนางาฮิโกะ อิโตะ และเร่งรีบเดินไปข้างหน้า แล้วพูดด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนเล็กน้อยว่า: “พี่อิโตะ ไม่ทราบว่าดึกขนาดเรียกหาผม มีเรื่องอะไรที่จะสั่งการเหรอ?”
นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มเล็กน้อย และพูดด้วยใบหน้าหยอกล้อว่า: “ดึกขนาดนี้เรียกนายมา ไม่รบกวนโลกสองต่อสองของนายและภรรยาใช่มั้ย?”
บางคนสภาพแข็งแรงดีมาก ถึงขนาดเรียกได้ว่าแข็งแกร่ง แต่ทางด้านนี้ไม่ได้เรื่อง
แต่บางคนทั้งที่ดูท่าทางเหมือนอ่อนปวกเปียก แต่ทางด้านนั้นดันแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ
คุณสมบัติทางร่างกาย กับสมรรถภาพทางด้านนั้น ไม่สามารถเทียบเท่ากันได้
ยิ่งไปกว่านั้น สมรรถภาพทางด้านนั้นก็ลำบากมากในการรักษา บ้างก็เสื่อมทางสรีรวิทยา บ้างก็เสื่อมทางระบบประสาท และยังมีบ้างก็เสื่อมทางจิตใจ
สรุปได้ว่า ถ้าหากทางด้านนั้นเกิดมีปัญหา ต่อให้มีเงินมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถรักษาหายดีได้
ด้วยเหตุนี้ วาตานาเบะ ชินอิจิจึงปวดกบาลกับเรื่องนี้เท่านั้น แต่ว่าเรื่องนี้เขาก็รู้สึกละอายใจที่จะบอกกับคนอื่น ดังนั้นนางาฮิโกะ อิโตะจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
แต่ทว่า เย่เฉินกลับมองออกว่าสีหน้าท่าทางของวาตานาเบะ ชินอิจิเศร้าโศกเล็กน้อย ก็มองสีหน้าของเขาอย่าละเอียด ประมาณพอที่จะรู้สถานการณ์ทุกอย่างแล้ว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...