ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2020

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็เอาหนี้บุญคุณนี้ของเขาทั้งสองไว้บนตัวของตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยก็พอแล้ว

และในเมื่ออยู่บนตัวของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นก็อย่าได้ติดค้างไปตลอด เพื่อหลีกเลี่ยงกับความชักช้า ก่อนหน้าที่จะเดินทางก็คืนให้รู้แล้วรู้รอดไป!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เฉินเอ่ยปากพูดกับซ่งหวั่นถิงและอิโตะ นานาโกะว่า: “หวั่นถิงกับนานาโกะ รบกวนพวกคุณออกไปก่อน พวกเราผู้ชายมีเรื่องส่วนตัวที่จะคุยกันหน่อย”

อิโตะ นานาโกะลุกขึ้นโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “พี่หวั่นถิง พี่ชอบสุนัขมั้ย?”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า: “ชอบสิ!”

อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ในบ้านของฉันเลี้ยงสุนัขอะคิตะพันธุ์แท้อยู่หลายตัว ยังมีลูกๆอีกหกตัวที่จะครบสองเดือน น่ารักมาก ก็เลี้ยงอยู่ในสนามทางทิศตะวันออก ฉันพาพี่ไปดูมั้ย?”

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างตื่นเต้น: “ดีจังเลย พวกเราไปกันตอนนี้เถอะ!”

“โอเค!”

เมื่อเห็นอิโตะ นานาโกะกับซ่งหวั่นถิงจับมือกับออกไปแล้ว เย่เฉินถึงได้ละสายตา มองไปทางวาตานาเบะ ชินอิจิ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณวาตานาเบะ หวั่นถิงเป็นเพื่อนที่ดีของผม คุณสามารถตกลงในการร่วมลงทุนให้เธอถือหุ้นห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์ได้ สิ่งนี้ผมขอบคุณเป็นอย่างมาก”

วาตานาเบะ ชินอิจิก็พูดซ้ำเหมือนเดิม และรีบพูดว่า: “โธ่เอ๊ย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเห็นแก่หน้าพี่อิโตะ…”

เย่เฉินโบกมือขัดจังหวะเขา และพูดอย่างจริงจังว่า: “คุณวาตานาเบะ อย่าได้เห็นแก่หน้าคุณอิโตะ ผมอยากให้คุณเห็นแก่ร่างกายของตัวคุณเอง การหลีกทางให้ของการร่วมลงทุนนี้ ทำให้ใหญ่ขึ้นอีกหน่อย คุณคิดว่าไง?”

ใบหน้าของวาตานาเบะ ชินอิจิเต็มไปด้วยความประหลาดใจ:

“อะไรเรียกว่าเห็นแก่ร่างกายของตัวผมเองเหรอ?”