ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2024

สำหรับคนธรรมดา สองสามพันล้านหยวนนั้นเป็นราคาที่สูงเสียดฟ้า แต่สำหรับวาตานาเบะ ชินอิจิ แต่ว่านี่ก็เป็นทรัพย์สินเพียงร้อยละหนึ่ง หรือสองเปอร์เซ็นต์ของทรัพย์สินทั้งหมดของเขา

ทำให้ใครคนหนึ่งสูญเสียความเป็นชายไป ใช้ทรัพย์สินทั้งหมดไปหนึ่งเปอร์เซ็นต์หรือสองเปอร์เซ็นต์ไปมีความปรารถนาอย่างยิ่งของสมรรถภาพอย่างนั้นอีกครั้ง เชื่อว่าไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกจะปฏิเสธ

ในเวลานี้วาตานาเบะ ชินอิจิก็รู้สึกตื่นเต้นมาก และอ้าปากถามว่า: “คุณเย่ ไม่รู้ว่าสมรรถภาพอย่างนี้ของผมจะรักษาให้คงอยู่ต่อไปได้นานแค่ไหน?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “รักษาให้คงอยู่ต่อไปยี่สิบปีคงจะเพียงพอแล้ว ถึงเวลานั้นคุณก็อายุเกือบเจ็ดสิบปี ก็ถือได้ว่าอายุมากแต่ก็ยังแข็งแรง หากตัวของคุณเองดูแลอย่างถูกต้อง รักษาให้คงอยู่ต่อไปเจ็ดสิบปีกว่าก็จะทำไมเป็นไปไม่ได้”

วาตานาเบะ ชินอิจิตื่นเต้นจนใบหน้าแดงก่ำ กำปั้นทั้งสองจับแน่น พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า: “ยี่…ยี่สิบปีเหรอ?! นี่…นี่ฝันก็ยังไม่กล้าคิด! เยี่ยมมาก…เยี่ยมมากจริงๆ!”

นางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากพูดว่า: “ชินอิจิ ในเมื่อคุณเย่ช่วยนายชดเชยข้อบกพร่องแล้ว งั้นก็ให้นานาโกะพาคุณซ่งกลับมา พวกนายเซ็นสัญญากันก่อนเถอะ!”

“ใช่ๆๆๆ!”วาตานาเบะ ชินอิจิพูดโดยลังเลแม้แต่น้อยว่า: “เซ็น! ต้องเซ็นอย่างแน่นอน!”

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรอิโตะ นานาโกะ และเอ่ยปากพูดว่า: “นานาโกะ ลูกกับคุณซ่งกลับมาเถอะ ทานอาหารแล้ว”

“ได้ค่ะท่านพ่อ!”

หลังจากนั้นไม่นาน อิโตะ นานาโกะก็พาซ่งหวั่นถิงกลับมาด้วยกัน

ในอ้อมแขนของซ่งหวั่นถิงในเวลานี้ ยังอุ้มสุนัขสีกากีตัวน้อยๆหนึ่งตัวไว้

ในเวลานี้สุนัขตัวเล็กกำลังคลานไปมาในอ้อมแขน เห็นได้ชัดว่าสนิทสนมกับเธอมาก

อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ยูกิกับพี่หวั่นถิงถูกชะตากันมาก ติดเธออยู่ตลอดไม่ยอมปล่อย ดังนั้นพี่หวั่นถิงอยากจะเอามันกลับไปเลี้ยงดูที่เมืองจินหลิง”

ซ่งหวั่นถิงลูบไล้สุนัขตัวน้อยๆในอ้อมแขนด้วยความรักไปด้วย พูดกับเย่เฉินไปด้วยว่า: “อาจารย์เย่ ยูกิเป็นตัวเมีย เหมือนกับว่าจะชื่นชอบฉัน ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน ดังนั้นอยากจะพามันกลับไปในประเทศ ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือเปล่า?”