ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2024
สำหรับคนธรรมดา สองสามพันล้านหยวนนั้นเป็นราคาที่สูงเสียดฟ้า แต่สำหรับวาตานาเบะ ชินอิจิ แต่ว่านี่ก็เป็นทรัพย์สินเพียงร้อยละหนึ่ง หรือสองเปอร์เซ็นต์ของทรัพย์สินทั้งหมดของเขา
ทำให้ใครคนหนึ่งสูญเสียความเป็นชายไป ใช้ทรัพย์สินทั้งหมดไปหนึ่งเปอร์เซ็นต์หรือสองเปอร์เซ็นต์ไปมีความปรารถนาอย่างยิ่งของสมรรถภาพอย่างนั้นอีกครั้ง เชื่อว่าไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกจะปฏิเสธ
ในเวลานี้วาตานาเบะ ชินอิจิก็รู้สึกตื่นเต้นมาก และอ้าปากถามว่า: “คุณเย่ ไม่รู้ว่าสมรรถภาพอย่างนี้ของผมจะรักษาให้คงอยู่ต่อไปได้นานแค่ไหน?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “รักษาให้คงอยู่ต่อไปยี่สิบปีคงจะเพียงพอแล้ว ถึงเวลานั้นคุณก็อายุเกือบเจ็ดสิบปี ก็ถือได้ว่าอายุมากแต่ก็ยังแข็งแรง หากตัวของคุณเองดูแลอย่างถูกต้อง รักษาให้คงอยู่ต่อไปเจ็ดสิบปีกว่าก็จะทำไมเป็นไปไม่ได้”
วาตานาเบะ ชินอิจิตื่นเต้นจนใบหน้าแดงก่ำ กำปั้นทั้งสองจับแน่น พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า: “ยี่…ยี่สิบปีเหรอ?! นี่…นี่ฝันก็ยังไม่กล้าคิด! เยี่ยมมาก…เยี่ยมมากจริงๆ!”
นางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากพูดว่า: “ชินอิจิ ในเมื่อคุณเย่ช่วยนายชดเชยข้อบกพร่องแล้ว งั้นก็ให้นานาโกะพาคุณซ่งกลับมา พวกนายเซ็นสัญญากันก่อนเถอะ!”
“ใช่ๆๆๆ!”วาตานาเบะ ชินอิจิพูดโดยลังเลแม้แต่น้อยว่า: “เซ็น! ต้องเซ็นอย่างแน่นอน!”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรอิโตะ นานาโกะ และเอ่ยปากพูดว่า: “นานาโกะ ลูกกับคุณซ่งกลับมาเถอะ ทานอาหารแล้ว”
“ได้ค่ะท่านพ่อ!”
หลังจากนั้นไม่นาน อิโตะ นานาโกะก็พาซ่งหวั่นถิงกลับมาด้วยกัน
ในอ้อมแขนของซ่งหวั่นถิงในเวลานี้ ยังอุ้มสุนัขสีกากีตัวน้อยๆหนึ่งตัวไว้
ในเวลานี้สุนัขตัวเล็กกำลังคลานไปมาในอ้อมแขน เห็นได้ชัดว่าสนิทสนมกับเธอมาก
อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ยูกิกับพี่หวั่นถิงถูกชะตากันมาก ติดเธออยู่ตลอดไม่ยอมปล่อย ดังนั้นพี่หวั่นถิงอยากจะเอามันกลับไปเลี้ยงดูที่เมืองจินหลิง”
ซ่งหวั่นถิงลูบไล้สุนัขตัวน้อยๆในอ้อมแขนด้วยความรักไปด้วย พูดกับเย่เฉินไปด้วยว่า: “อาจารย์เย่ ยูกิเป็นตัวเมีย เหมือนกับว่าจะชื่นชอบฉัน ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน ดังนั้นอยากจะพามันกลับไปในประเทศ ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือเปล่า?”
อันที่จริงแล้ว คนที่อิโตะ นานาโกะอยากเจอมากที่สุด ก็ย่อมเป็นเย่เฉินเป็นธรรมดา
เพียงแต่ว่า ในใจของเธอรู้ดีว่า เย่เฉินเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ตัวเองเดินทางมาไกลมากไปหาเขา ไม่สมควรไม่เหมาะสม
ดังนั้น รอซ่งหวั่นถิงนำสุนัขตัวนี้กลับไปที่เมืองจินหลิง อย่างน้อยตัวเองก็สามารถอ้างเหตุผลมาหาลูกสุนัข ไปหาเย่เฉินที่เมืองจินหลิงได้
แม้ว่าถ้อยคำนี้ก็ค่อนข้างไม่จริงจังไม่มากก็น้อย แต่อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียง
ในเวลานี้ซ่งหวั่นถิงก็รับรู้เช่นกัน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ: “เด็กผู้หญิงนุ่มนวลดุจสายน้ำอย่างอิโตะ นานาโกะ ก็ถูกเย่เฉินได้หัวใจไปทั้งหมด ไม่รู้จริงว่าอาจารย์เย่เตรียมจะคืนหนี้ความรักเหล่านี้อย่างไรในอนาคต!”
ในเวลานี้ เธอรู้สึกสงสารอิโตะ นานาโกะเล็กน้อย ในเวลาเดียวก็ค่อนข้างสงสารตัวเอง แม้ว่าทั้งสองจะรู้จักกันไม่นาน แต่ในส่วนลึกของหัวใจ กลับเป็นหัวอกเดียวกันอย่างจริงใจชัดเจน…
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...