ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2030
อิโตะ นานาโกะพยักหน้ารัวๆด้วยดวงที่แดง ต่อจากนั้นก็มองไปทางลูกสุนัขที่อยู่ในอ้อมแขนของซ่งหวั่นถิง และพูดด้วยความสะอึกสะอื้นว่า: “พี่หวั่นถิง ขอให้พี่เดินทางปลอดภัย ถ้ามีโอกาส ต้องมาหาฉันที่โตเกียวนะ!”
ซ่งหวั่นถิงก็รีบพูดว่า: “วางใจเถอะ ฉันจะมาอย่างแน่นอน! ถ้าคุณมีเวลา ก็สามารถมาหาฉันและยูกิได้ที่เมืองจินหลิง!”
อิโตะ นานาโกะดีใจเล็กน้อย และพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “พี่วางใจเถอะ ฉันจัดการธุระช่วงนี้เสร็จก็จะไปหาพวกพี่!”
ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินลงจากเรือ ด้วยความเคารพต่อนางาฮิโกะ อิโตะว่า: “คุณผู้ชาย พวกเราเตรียมพร้อมแล้ว สามารถออกเรือได้ทุกเมื่อ”
นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ยปากถามว่า: “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิคนนั้นล่ะ?”
อีกฝ่ายพูดว่า: “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิถูกคุมขังอยู่ในห้องโดยสารเรือแล้ว แขนขาถูกมัดไว้ทั้งหมด ผมส่งคนไปจับตาดูแล้ว ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และพูดกับเย่เฉินว่า: “คุณเย่ คุณและคุณซ่งรีบขึ้นเรือเถอะ!”
เย่เฉินอือคำหนึ่ง: “พวกคุณก็กลับไปเถอะ พวกเราไปแล้ว!”
นางาฮิโกะ อิโตะเป็นคนจับมือกับเย่เฉินก่อน อิโตะ นานาโกะก็กอดกับซ่งหวั่นถิงอย่างอ่อนโยน
ต่อจากนั้น ซ่งหวั่นถิงก็มาถึงตรงหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะอีกครั้ง และพูดด้วยจริงใจว่า: “คุณอิโตะ ในครั้งนี้อยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น ขอบคุณสำหรับการดูแลของคุณเป็นอย่างมาก!”
นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะ จับมือกับซ่งหวั่นถิงเบาๆ และพูดด้วยความจริงใจว่า: “คุณซ่ง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ไม่ต้องเกรงใจตระกูลอิโตะ คุณและคุณเย่เหมือนกัน จะเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลอิโตะตลอดไป!”
ในเวลานี้อิโตะ นานาโกะมาถึงข้างกายของเย่เฉิน ใบหน้าแดงก่ำ ละอายใจจนทนไม่ได้
ตอนที่เธอมองไปทางเย่เฉิน ค่อยๆอ้าแขนออก อยากจะเห็นท่าทีต่อไปของเย่เฉิน
เธออยากจะกอดอำลากับเย่เฉิน แต่ก็กังวลว่าเย่เฉินจะไม่ยินยอม ดังนั้นทำได้เพียงใช้ท่าทางเล็กน้อยนี้มาลองดู
เมื่อเห็นเย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และก็ยื่นมือออกมาหาตัวเอง อิโตะ นานาโกะก็รีบก้าวไปข้างหน้า กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ กอดเขาไว้แน่ๆ และไม่พูดอะไรสักคำ
เมื่อนึกถึงลูกน้องห้าสิบกว่าคนที่ติดตามตัวเอง กำลังจะเผชิญกับการลงโทษที่รุนแรงภายใต้กฎหมายของประเทศญี่ปุ่น ในส่วนลึกหัวใจของซูรั่วหลีไม่เพียงแต่ละอายใจเท่านั้น ที่สำคัญยังเกลียดมากอีกด้วย
สิ่งที่เธอเกลียด ก็คือผู้ชายนั้นที่หลอกตัวเอง รวมทั้งลูกน้องมากมายของตัวเอง ที่ท่าอากาศยานโอซาก้าในวันนั้น!
รูปร่างหน้าตาของชายคนนั้น จนถึงตอนนี้เธอยังจำได้ หากมีโอกาส เธอจะลงมือฆ่าเขาด้วยตัวเองเพื่อแก้แค้นให้พี่น้องทุกคน!
ในขณะที่ขณะที่เธอกัดฟันด้วยความแค้นใน คนขับรถเอ่ยปากพูดว่า: “คุณหนูซู เรือของพวกเราก็อยู่ตรงหน้า เตรียมพร้อมที่จะออกเรือแล้ว!”
ซูรั่วหลีมองไปด้านข้างต้องการจะดูเรือที่กำลังจะพาตัวเองออกจากประเทศญี่ปุ่น สายตาเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือสำราญข้างๆอย่างกะทันหัน!
ในวินาทีนั้น ม่านตาของซูรั่วหลีหดตัวลงอย่างกะทันหัน และการแสดงออกก็กลายเป็นความโหดร้ายอย่างที่สุด!
เธอกัดฟัน และพึมพำว่า: “แกนี่เอง! โลกกลมจริงๆด้วย!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...