ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2030

อิโตะ นานาโกะพยักหน้ารัวๆด้วยดวงที่แดง ต่อจากนั้นก็มองไปทางลูกสุนัขที่อยู่ในอ้อมแขนของซ่งหวั่นถิง และพูดด้วยความสะอึกสะอื้นว่า: “พี่หวั่นถิง ขอให้พี่เดินทางปลอดภัย ถ้ามีโอกาส ต้องมาหาฉันที่โตเกียวนะ!”

ซ่งหวั่นถิงก็รีบพูดว่า: “วางใจเถอะ ฉันจะมาอย่างแน่นอน! ถ้าคุณมีเวลา ก็สามารถมาหาฉันและยูกิได้ที่เมืองจินหลิง!”

อิโตะ นานาโกะดีใจเล็กน้อย และพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “พี่วางใจเถอะ ฉันจัดการธุระช่วงนี้เสร็จก็จะไปหาพวกพี่!”

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินลงจากเรือ ด้วยความเคารพต่อนางาฮิโกะ อิโตะว่า: “คุณผู้ชาย พวกเราเตรียมพร้อมแล้ว สามารถออกเรือได้ทุกเมื่อ”

นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ยปากถามว่า: “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิคนนั้นล่ะ?”

อีกฝ่ายพูดว่า: “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิถูกคุมขังอยู่ในห้องโดยสารเรือแล้ว แขนขาถูกมัดไว้ทั้งหมด ผมส่งคนไปจับตาดูแล้ว ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่”

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และพูดกับเย่เฉินว่า: “คุณเย่ คุณและคุณซ่งรีบขึ้นเรือเถอะ!”

เย่เฉินอือคำหนึ่ง: “พวกคุณก็กลับไปเถอะ พวกเราไปแล้ว!”

นางาฮิโกะ อิโตะเป็นคนจับมือกับเย่เฉินก่อน อิโตะ นานาโกะก็กอดกับซ่งหวั่นถิงอย่างอ่อนโยน

ต่อจากนั้น ซ่งหวั่นถิงก็มาถึงตรงหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะอีกครั้ง และพูดด้วยจริงใจว่า: “คุณอิโตะ ในครั้งนี้อยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น ขอบคุณสำหรับการดูแลของคุณเป็นอย่างมาก!”

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะ จับมือกับซ่งหวั่นถิงเบาๆ และพูดด้วยความจริงใจว่า: “คุณซ่ง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ไม่ต้องเกรงใจตระกูลอิโตะ คุณและคุณเย่เหมือนกัน จะเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลอิโตะตลอดไป!”

ในเวลานี้อิโตะ นานาโกะมาถึงข้างกายของเย่เฉิน ใบหน้าแดงก่ำ ละอายใจจนทนไม่ได้

ตอนที่เธอมองไปทางเย่เฉิน ค่อยๆอ้าแขนออก อยากจะเห็นท่าทีต่อไปของเย่เฉิน

เธออยากจะกอดอำลากับเย่เฉิน แต่ก็กังวลว่าเย่เฉินจะไม่ยินยอม ดังนั้นทำได้เพียงใช้ท่าทางเล็กน้อยนี้มาลองดู

เมื่อเห็นเย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และก็ยื่นมือออกมาหาตัวเอง อิโตะ นานาโกะก็รีบก้าวไปข้างหน้า กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ กอดเขาไว้แน่ๆ และไม่พูดอะไรสักคำ