ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2039
คำพูดนี้ของเย่เฉิน ทำให้ซูรั่วหลีวิตกกังวลขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งตัว
เธอเป็นนักโทษร้ายแรงที่ร้ายกาจในสายตาของศาลประเทศญี่ปุ่นทั้งหมด เป็นผู้ร้ายที่ทำลายล้างทั้งตระกูลมัตสีโมโตะ ถ้าหากหลังจากที่ชนกับเรือ ทำให้กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นมาจริงๆ ตัวเองคงจะไม่มีทางหนีออกไปได้อย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากให้คนของประเทศญี่ปุ่นพบว่าตัวเองได้หลบหนีออกจากคุกแล้ว คนประเทศญี่ปุ่นก็จะต้องช่วยกันดูแลตัวเองเข้มงวดอย่างแน่นอน ไม่มีวันให้โอกาสตัวเองหนีออกไปได้เป็นครั้งที่สอง
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูรั่วหลีกัดฟัน และสั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ลดความเร็ว! เข้าใกล้ก็พอแล้ว ไม่ต้องชน!”
กัปตันถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเบรกฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ดวงตาของซูรั่วหลีเต็มไปด้วยความแค้นใจกับเด็ดเดี่ยวหนักแน่น และตะโกนกับหลายคนข้างกายด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ตามฉันมา!”
จากนั้น ตัวเองก็เป็นผู้นำในการวิ่งออกจากสะพานเดินเรือ และตรงไปที่ด้านข้างของเรือ!
ในเวลานี้ เรือทั้งสองลำเกือบจะแนบติดกันแล้ว ซูรั่วหลียืนอยู่หน้าราวบันไดด้านข้างของเรือ และอยู่ห่างจากดาดฟ้าของเย่เฉิน เพียงแค่สามถึงห้าเมตร
เผชิญหน้ากับเย่เฉินอีกครั้ง ดวงตาของซูรั่วหลีเต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่อเขา กัดฟันแล้วพูดว่า: “ไอ้บ้า! ครั้งที่แล้วแกหนีไป ครั้งนี้แกไม่มีทางโชคดีขนาดนั้นแล้ว! วันนี้ถ้าไม่เอาชีวิตสุนัขอย่างแก ฉันก็ไม่ได้ชื่อว่าซูรั่วหลีแล้ว!”
เย่เฉินหัวเราะ และพูดอย่างมีความสุขว่า: “สาวน้อย เธอก็เจ้าอารมณ์แบบนี้มาตลอดเลยเหรอ? หรือว่าในกระบวนการเติบโตของวันถัดไป มีชีวิตเก็บกดมากเกินไป ดังนั้นอารมณ์ก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้ายงั้นเหรอ?”
ซูรั่วหลีพูดตวาดด้วยความโกรธว่า: “อย่ามาตีฝีปากกับฉัน! ถ้าบอกแกกับฉันว่าชื่อแซ่อะไรมาดีๆ ฉันยังสามารถเก็บศพทั้งร่างของแกไว้ได้! ไม่อย่างนั้น จะสับแกให้เป็นหมื่นๆชิ้น!”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “สาวน้อย ฉันดูเธออายุก็ยังน้อยอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นก็สวยโดดเด่นด้วย ไม่ว่ายังไงก็ถือได้ว่าเป็นสาวสวยชั้นยอด ดังนั้นอะไรนิดอะไรหน่อยก็อย่าพูดสับให้เป็นหมื่นๆชิ้นแบบนี้ อ่อนโยนหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ? เธอต้องจำไว้ ผู้หญิงที่อ่อนโยนมักจะเป็นที่ชื่นชอบของผู้ชาย นิสัยแม่เสือสาวอย่างเธอ เป็นไปได้มากที่จะโสดไปจนตาย!”
“แกว่าอะไรนะ?!”ซูรั่วหลีชี้ไปที่เย่เฉินกัดฟันพูดว่า: “ไอ้บ้า! รอหลังจากที่แกตาย ฉันจะเย็บปากของแกอย่างแน่นอน ให้แกเกิดมาเป็นใบ้ในชาติหน้า!”
แต่ทว่า ซูรั่วหลีกลับไม่รู้ว่า ตัวเองอยู่ตรงหน้าของเย่เฉินสะกิดนิดเดียวไม่ได้ด้วยซ้ำ!
เธอกระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือลำนั้นของเย่เฉิน เห็นเย่เฉินยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ที่ราวบันไดโดยตลอด ตอนแรกต้องการที่จะบีบคอของเย่เฉินในทันที!
กลับคาดไม่ถึงว่า เย่เฉินที่สงบอยู่ตลอด ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญก็ค่อยๆถอยหลังหนึ่งก้าว และหลบการโจมตีของซูรั่วหลีในทันที
เดิมทีเย่เฉินสามารถที่จะก้าวไปข้างหน้าในทันที และกำราบซูรั่วหลีด้วยทวงท่าเดียว แต่ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนี้
ในสายตาของเขา ซูรั่วหลีก็เหมือนกันสุนัขตัวน้อยๆที่เจอตามท้องถนน ทั้งๆที่ไม่มีความแข็งแกร่งอะไร กลับดันชอบเห่าใส่ผู้คน และบางครั้งก็อยากจะพุ่งไปกัดผู้คน
แม้ว่าอุปนิสัยแบบนี้ของสุนัขตัวน้อยๆจะน่ารำคาญมาก แต่ที่สำคัญคือมันหน้าตาดีเป็นอย่างมาก ด้วยวิธีแบบนี้ ก็จะทำให้ผู้คนมีความคิดหยอกล้อมัน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...