ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2050
กัปตันเรือตกใจกลัวจนฉี่รดกางเกง ร้องไห้พร้อมกับร้องออกมาว่า “โปรดไว้ชีวิตผมเถอะ! ผมจะพูด! ผมจะพูดทุกอย่าง!”
จากนั้น กัปตันก็พูดกลั้วสะอื้นออกมาว่า “ผมล่องเรือให้คุณท่านมาตลอด ครั้งนี้ก็ถูกคุณท่านส่งมาปฏิบัติภารกิจที่ญี่ปุ่นโดยเฉพาะ เดิมทีคุณท่านไม่ได้มีคำสั่งให้มาช่วยคุณซูกลับไป เพราะว่าถ้าหากช่วยเธอ ไม่เพียงแค่ต้องใช้เงินจำนวนมหาศาล แต่ยังเป็นการสร้างปัญหาให้รัฐบาลญี่ปุ่นผูกพยาบาทกับตระกูลซูนานขึ้นอีกด้วย ดังนั้นเลยจงใจสร้างสถานการณ์ขึ้นมา.....”
เย่เฉินขมวดคิ้วเอ่ยถามว่า “สร้างสถานการณ์อะไร?”
กัปตันตอบตามตรงว่า “ถ้าตามแผนที่วางไว้ หลังจากที่ล่องเรือคืนนี้ ผมต้องมุ่งตรงไปยังตำแหน่งที่กำหนดในทะเลหลวง กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นแอบซุ่มรออยู่ที่นั่นแล้ว ทันทีที่เรือไปถึงสถานที่นัดหมาย พวกเขาก็จะล้อมจับกุมคุณซูกลับไปในทันที.....”
เย่เฉินประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม “จับตัวกลับไป? ลงทุนเพื่อช่วยเธอออกมาขนาดนี้ แล้วทำไมถึงต้องจับเธอกลับไปด้วยล่ะ?”
กัปตันเรือส่ายหัวแล้วพูดว่า “เรื่องนี้...ผมไม่รู้ครับ ผมรู้แค่ว่าคุณท่านสั่งมาแบบนี้”
เย่เฉินเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า “แล้วคนที่ยิงหน้าไม้เมื่อกี้คืออะไร?”
กัปตันเรือพูดขึ้นมาว่า “เขาชื่อสวีชาวเฉียน เป็นเจ้าแห่งอาวุธที่มีชื่อเสียงในวงการนักฆ่า ซึ่งคุณท่านต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือในแผนฉุกเฉิน....”
เย่เฉินเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า “แผนฉุกเฉินคืออะไร? นายควรพูดออกมาให้มันชัดเจนทีเดียว ไม่อย่างนั้น ฉันเอานายตายแน่!”
กัปตันเรือกลัวจนร้องไห้ออกมา “ผมจะพูดๆ! ผมจะพูดออกมาให้หมดทีเดียว! แผนฉุกเฉินก็คือ ถ้าหากกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นไม่สามารถจับตัวคุณซูได้ ก็ให้คุณสวีกำจัดเธอทิ้งซะ จากนั้นค่อยนำศพเธอไปให้กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่น!”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ซูรั่วหลีก็หน้าขาวซีด...
เธอเอ่ยเสียงหลงขึ้นมาอย่างไม่ยากจะเชื่อ “ว่าไงนะ?！แผนฉุกเฉินของคุณท่านคือฆ่าฉันทิ้งงั้นเหรอ?！”
“ใช่ครับ....” กัปตันเรือพยักหน้าติดต่อกัน เอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “แผนเดิมก็คือเมื่อคุณขึ้นเรือ พวกผมจะพาคุณมุ่งไปยังสถานที่ที่กำหนด แต่พอคุณตามไล่ฆ่าคุณผู้ชายคนนี้ คุณท่านเองก็เห็นด้วย ดังนั้นเส้นทางการเดินเรือของพวกเราจึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน คุณท่านยังโทรมากำชับผมเป็นพิเศษ ว่าปล่อยให้คุณฆ่าคุณผู้ชายคนนี้ทิ้งก่อน แล้วค่อยแล่นเรือพาคุณไปยังสถานที่ที่กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นซุ่มรออยู่ เขายังบอกอีกว่า ถ้ามีเหตุการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้เกิดขึ้น ต้องให้คุณสวีเริ่มปฏิบัติแผนฉุกเฉินในทันที นั่นก็คือกำจัดคุณทิ้งซะ ถึงจะสามารถตัดไฟตั้งแต่ต้นลมได้....”
ดวงตาของซูรั่วหลีเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ส่ายหัวรัวๆแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้! นายต้องกำลังโกหกอยู่แน่ๆ！คุณท่านจะสั่งให้พวกนายฆ่าฉันได้ยังไง? ในเมื่อฉันเป็น....”
ซูรั่วหลีส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ฉันไม่เชื่อ! ฉันไม่เชื่อสักประโยคที่พวกเขาพูดมา!”
เย่เฉินเอ่ยพูดนิ่งๆว่า “ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร ฉันมีวิธีทำให้เธอเชื่ออยู่แล้ว!”
พูดจบ เขาก็มองมาที่กัปตันเรือ แล้วเอ่ยถามว่า “แกติดต่อกับไอ้แก่นั่นยังไง?
กัปตันรีบพูดขึ้นมาว่า “วิทยุดาวเทียมครับ!”
เย่เฉินเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า “มันอยู่ที่ไหน?”
“ในกระเป๋าด้านซ้ายของผม....”
เย่เฉินออกคำสั่งว่า “โทรไปหาไอ้แก่นั่นเดี๋ยวนี้ แล้วบอกเขาว่าซูรั่วหลีถูกฆ่าตายแล้ว！ดูซิว่าเขาจะว่ายังไงบ้าง!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...