ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2052

ในตอนนี้เอง กัปตันเรือก็รีบพูดขึ้นมาว่า คุณท่าน ผมจะออกเรือเดี๋ยวนี้ ผมจะหาศพให้เจอ และส่งไปให้กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่น!”

ซูเฉิงเฟิงเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ถ้าเรื่องนี้แกทำไม่สำเร็จ แกก็อย่ากลับมา！”

“ครับคุณท่าน!"

กัปตันเรือตอบตกลงออกไป จากนั้นถึงได้กดตัดสาย มองมาทางเย่เฉิน เอ่ยพูดด้วยใบหน้าอ้อนวอนว่า “คุณครับ ถ้าซูเฉิงเฟิงรู้ว่าผมโกหกเขา เขาต้องสับผมเป็นชิ้นๆแน่...”

เย่เฉินเอ่ยพูดนิ่งๆว่า “ไม่ต้องห่วง ในเมื่อนายทำตามที่ฉันบอก ยังไงฉันก็จะทำตามคำสัญญาที่ให้กับนายไว้อยู่แล้ว!”

พูดจบ เย่เฉินก็พูดขึ้นมาอีกว่า “คืนนี้พวกนายกลับไปที่เมืองจินหลิงกับฉันก่อน หลังจากนั้น ฉันจะให้พวกนายกบดานอยู่ในที่ที่ปลอดภัย ถึงเวลานั้นพวกนายก็คงต้องใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆไปก่อน หลังจากที่ฉันจัดการตระกูลซูเสร็จพวกนายก็จะสามารถกลับมามีชีวิตอิสระและเปิดเผยได้แล้ว “

เมื่อกัปตันเรือได้ยินดังนี้ ก็คุกเข่าลงอย่างดีใจ โขกหัวกับพื้นไปพลาง พูดอย่างซาบซึ้งไปพลาง “คุณครับ งั้นหลังจากนี้พวกผมขอฝากเนื้อฝากตัวกับคุณด้วยนะครับ!”

คนที่เหลือต่างก็ทยอยคุกเข่าลงเหมือนกัน

การที่เย่เฉินไว้ชีวิตพวกขา มันทำให้พวกเขารู้สึกดีใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ พร้อมกันนั้นก็รู้สึกซาบซึ้ง ในสถานการณ์อย่างนี้ พวกเขาจึงเชื่อฟังคำสั่งของเย่เฉินทุกอย่าง

ในตอนนี้เองเย่เฉินก็หันมาทางซูรั่วหลี เอ่ยพูดนิ่งๆว่า “เป็นไงสาวน้อย? เหมือนที่ฉันพูดไม่มีผิด ไอ้แก่ซูเฉิงเฟิงไม่เคยคิดที่จะช่วยเธอกลับประเทศ ทุกอย่างเป็นแค่การจัดฉากตบตาเธอก็เท่านั้นเอง”

ดวงตาของซูรั่วหลีบวมแดง ไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนอย่างเมื่อสักครู่ เธอเอ่ยถามด้วยใบหน้าหม่นแสง แต่กลับเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ “แต่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันยังไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องจัดฉากตบตาฉันด้วยล่ะ? ไหนๆเขาก็ไม่ได้คิดจะช่วยฉัน...ไม่ว่าฉันจะตายอยู่ในทะเล หรือถูกกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นจับตัวไป ยังไงฉันก็ไม่มีทางหนีรอดจากญี่ปุ่นได้อยู่แล้ว มีความจำเป็นอะไรที่เขาต้องลงทุนจัดฉากเพื่อตบตาฉันด้วยล่ะ?”

เย่เฉินยักไหล่ พูดยิ้มๆขึ้นมาว่า “ในเมื่อจัดละครฉากหนึ่งขึ้นมาขนาดนี้ แน่นอนว่าผู้ชมต้องไม่ได้มีแค่คนเดียวอยู่แล้ว นอกจากเธอ บางทีอาจจะมีผู้ชมคนอื่นที่จำเป็นต้องเห็นการจัดฉากนี้ ยกตัวอย่างเช่นครอบครัวฝั่งแม่ของเธอ”