เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2059

ซูรั่วหลีคิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะยอมรับว่ามองขาของเธออย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้

ท่าทีเป็นธรรมชาติของเขา พลันทำให้อารมณ์โกรธของซูรั่วหลีไปต่อไม่ถูก

ซูรั่วหลีที่เดิมทียังกล่าวโทษเย่เฉินอยู่ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรขึ้นมา

อีกอย่าง ความขุ่นเคืองที่มีอยู่ในใจ ก็ค่อยๆหายไปเพราะการยอมรับอย่างตรงไปตรงมาของเขา

ดังนั้น เธอจึงทำได้เพียงมองมาที่เย่เฉินอย่างอายๆ จากนั้นก็หันหน้าไปทางอื่น เอ่ยพูดเสียงแผ่วเบาอย่างเขินๆว่า “ถ้านายมองพอแล้ว ก็รบกวนช่วยรักษาแผลให้ฉันด้วย....”

เย่เฉินพยักหน้า พูดกลั้วยิ้มว่า “ได้สิ งั้นเรามาเริ่มรักษากันเถอะ”

ซูรั่วหลีถามออกไปอย่างไม่ทันรู้ตัวว่า “มองเสร็จแล้ว?”

พูดจบ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่ตัวเองถามไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ จึงพูดเสริมขึ้นมาอย่างอึกอักว่า “เอ่อ ไม่ใช่...ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น...ฉันจะบอกว่า ถ้านายมองพอแล้ว ก็เริ่มกันเถอะ....”

ตอนที่พูดคำนี้ออกมา ในใจเธอค่อนข้างผิดหวัง

เย่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่า “ฉันมีจรรยาบรรณพอ ถึงแม้ขาของเธอจะสวยมากๆก็เถอะ แต่ฉันก็ยังต้องรีบทำแผลให้เธอเสร็จไวๆ”

พูดจบ มือข้างหนึ่งของเขาก็ประคองต้นขาของซูรั่วหลีเอาไว้ อีกข้างหยิบคีมขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดว่า “ลูกดอกมีปลายคม ฉันคงต้องตัดจากส่วนหางก่อน แล้วค่อยดึงออกมา ถึงตอนนั้นมันอาจจะเจ็บนิดหน่อยนะ อดทนหน่อยแล้วกัน”

ซูรั่วหลีพยักหน้าเบาๆ “ทำเลย ฉันทนได้”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน