ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2068

ซ่งหวั่นถิงหัวเราะออกมา ลูบรอยช้ำบริเวณหูและขมับ จากนั้นก็เอ่ยพูดว่า “ตอนแรกก็เหนื่อยมากๆเลยล่ะ อยากนอนให้เต็มอิ่มด้วย แต่ว่าทนรับแรงสั่นสะเทือนจากคลื่นไม่ไหวจริงๆ เลยขึ้นมาสูดอากาศสักหน่อย”

เย่เฉินเอ่ยถามอย่างห่วงใย “เมาเรือเหรอ?”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า พูดยิ้มๆว่า “ยังได้อยู่ค่ะ ไม่ค่อยรุนแรงเท่าไหร่”

เธอพูดพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเย่เฉิน เอนพิงที่กั้นเรือ มองดูดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น เอ่ยพูดอย่างเพ้อๆว่า “ดวงอาทิตย์ขึ้นในทะเลสวยจัง โตมาขนาดนี้ ฉันเพิ่งเคยได้เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นที่ทะเลเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย”

เย่เฉินเห็นความกังวัลและความประหม่าปรากฏอยู่ระหว่างคิ้วของเธอ จึงเอ่ยเรียกเธออย่างอดไม่ได้ว่า “หวั่นถิง....”

ซ่งหวั่นถิงรีบหันกลับมามองเย่เฉิน “อาจารย์เย่ จะพูดอะไรเหรอคะ?”

เย่เฉินเอ่ยถามเธอ “เธอมีอะไรในใจหรือเปล่า?”

ซ่งหวั่นถิงลังเลอยู่สักพัก ก็พยักหน้ายอมรับเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันเป็นห่วงอาการของคุณปู่ในตอนนี้ อีกอย่างไม่รู้เลยว่าหลังจากที่กลับไป ควรที่จะแก้ปัญหาเหล่านี้ยังไงดี....”

เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “กลับไปแล้วต้องจัดการยังไง เรื่องนี้เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยเธอจัดการให้เรียบร้อย ส่วนอาการของคุณท่านซ่งในตอนนี้...”

เย่เฉินหยุดไปสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “เอาอย่างนี้แล้วกัน เรากลับเข้าไปในเรือก่อน ฉันจะใช้วิทยุดาวเทียมโทรหาหงห้าให้เขาถามให้”

ซ่งหวั่นถิงรีบพยักหน้า “ได้ค่ะอาจารย์เย่！”

ทั้งสองคนกลับเข้ามาในเรือ หลังจากที่กัปตันเรือเอาวิทยุดาวเทียมมาให้ เย่เฉินก็ต่อสายหาหงห้า

เมื่อหงห้ารับสาย ก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครโทรมาครับ?”