ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2082
ซ่งหวั่นถิงภายใต้สายตาของทุกคน ก้าวเดินไปที่โพเดียม
นักข่าวนับไม่ถ้วนยื่นไมโครโฟนออกไป มีนักข่าวบางคนก็ไล่ถามด้วยน้ำเสียงเร่งรีบแล้วก็บ้าคลั่งว่า: “คุณซ่ง คุณซ่ง ฉันเป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจเจียงหนาน ฉันอยากจะขอถามว่า คุณรอดพ้นออกมาจากอุบัติเหตุตกหน้าผ่าในประเทศญี่ปุ่นนั้นได้อย่างไร?”
ซ่งหวั่นถิงหยุดฝีเท้า ยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “ตอนที่เกิดอุบัติเหตุ บังเอิญว่าฉันไม่ได้อยู่ในรถ”
อีกคนก็ไล่ถามว่า: “งั้นคุณซ่ง ขอถามคุณหน่อยในเมื่อคุณไม่ได้อยู่ในรถ หลายวันมานี้ ฝ่ายตำรวจประเทศญี่ปุ่นตามหาที่อยู่ของคูณทุกที่ ทำไมคุณไม่เปิดเผยออกมาสักที?”
ซ่งหวั่นถิงตอบกลับว่า: “ฉันไม่ได้เปิดเผยออกมา เป็นเพราะสงสัยว่าอุบัติเหตุที่ฉันประสบนั้นมีคนตั้งใจสร้างขึ้นมา เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ดังนั้นก็เลยไม่เปิดเผยต่อสาธารณชน”
ทันทีที่พูดนี้ออกมา ทุกคนในงานทยอยหวาดกลัว!
อุบัติเหตุที่ซ่งหวั่นถิงประสบ มีคนตั้งใจสร้างขึ้นมาเหรอ?! ถ้าหากนี่เป็นความจริง ถ้าอย่างนั้นมีคนจะฆ่าเธอไม่ใช่เหรอ?!
แบบนั้น ลักษณะของเรื่องนี้ ก็มาจากอุบัติเหตุจราจร ได้เพิ่มขึ้นเป็นการฆาตกรรมด้วยวิธีการโหดเหี้ยมอย่างสุดขีดและผลตามมาที่ร้ายแรงที่สุด!
ซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่ก็ยิ่งกลัวจนทั่วร่างกายอ่อนแรง
ถ้าหากซ่งหวั่นถิงมีหลักฐานการก่ออาชญากรรมของพวกเขาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นตลอดชีวิตนี้ของพวกเขาก็จบเห่แล้ว!
แม้ว่าคดีนี้จะเกิดขึ้นในประเทศญี่ปุ่น แต่ว่าบุคคลที่เสียชีวิตในคดีนี้เป็นคนจีน ยิ่งไปกว่านั้นตัวการที่อยู่เบื้องหลังก็เป็นคนจีน ดังนั้นจะได้รับการลงโทษตามกฎหมายประเทศจีนอย่างแน่นอน
ในประเทศจีน จ้างวานฆ่าคนเป็นหนึ่งในอาชญากรรมที่ร้ายแรงที่สุด
ต่อให้พวกเขาจะอำพรางทำเป็นอุบัติเหตุจราจรไม่ได้ใช้อาวุธอะไรก็ตามและก็ไม่ได้ฆ่าคนอื่นในรถตรงๆ แต่ลักษณะนี้ก็ยังเลวร้ายมาก
ดังนั้น ต่อให้สองคนพ่อลูกจะหลีกเลี่ยงโทษประหารชีวิตได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องรับโทษจำคุกตลอดชีวิต
ยิ่งเป็นคนร่ำรวย ยิ่งหวาดกลัวจะติดคุก
ตอนที่คนจนยากจนจนหมดปัญญา ถึงขนาดก่ออาชญากรรมเอง ขอแค่มีที่พักอาศัยและมีข้าวกินคำหนึ่งอยู่ในคุก
ทันทีที่พูดแบบนี้ออกมา ซ่งเทียนหมิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที!
เขาแอบพูดในใจเหมือนได้เกิดใหม่ว่า: “แมร่งเอ๊ย ฉันกลัวแทบจะตายอยู่แล้วจริงๆ…ดูเหมือนว่าซ่งหวั่นถิงยังไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้ฉันเป็นตัวการที่อยู่เบื้องหลัง…พระเจ้าคุ้มครองจริงๆอมิตาพุทธสาธุๆ…”
ซ่งหรงวี่ที่อยู่ข้างๆก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที เส้นประสาทที่ตึงเครียดเกือบจะแตกสลายในขณะที่ซ่งหวั่นถิงเดินเข้ามาใกล้เมื่อกี้นี้ โชคดีหลายหมื่นเท่า ซ่งหวั่นถิงดูไม่เหมือนกับจะมุ่งเป้าไปที่พวกเขาสองคนพ่อลูก
หลังจากที่ซ่งเทียนหมิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจว่า: “โธ่เอ๊ยหวั่นถิง เธอกลับมาสักทีนะ หลายวันที่เธอไม่อยู่ ตัวของลุงเองก็กังวลจนเป็นแทบไม่สบาย คุณปู่ของเธอก็เป็นเพราะว่าเป็นห่วงเธอก็เกิดอาการโรคสมองเสื่อมอย่างกะทันหัน…”
พูดถึงตรงนี้ ซ่งเทียนหมิงถอนหายใจยาว: “เฮ้อ…ไม่เป็นไรนะไม่เป็นไร เธอกลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้วนะ…”
ทันทีที่พูดจบ นัยน์ตาก็แดง และน้ำตาทั้งสองก็ไหลออกมาอย่างคาดไม่ถึง
เย่เฉินที่อยู่ข้างล่างเวที มองดูการเล่นละครของยอดนักแสดงอย่างซ่งหวั่นถิง และแอบพูดในใจว่า: “ซ่งเทียนหมิง แกคิดว่าตัวเองรอดพ้นจากหายนะแล้วงั้นเหรอ? อันที่จริงฝันร้ายของแกกำลังเริ่มต้น!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...