ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2094

เมื่อทุกคนเห็นหนังสือสัญญา ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ

นี่เป็นสัญญาที่เป็นทางการอย่างแท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นข้อตกลงมีความชัดเจน ไม่ได้มีข้อตกลงส่วนที่เพิ่มความคลุมเครืออะไรทั้งนั้น และก็ไม่มีเนื้อหาที่ซ่อนความเสี่ยงต่อการบริหารจัดการอะไรก็ตามเลย

อ่านไปถึงสุดท้าย มีตราประทับอย่างเป็นทางการของบริษัทนิปปอนสตีและลายเซ็นของวาตานาเบะ ชินอิจิ เป็นสัญญาที่แท้จริงและถูกต้องอย่างไม่ต้องสงสัย

ในเวลานี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะยินดี

กรรมการเก่าคนนั้นพูดด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดว่า: “โธ่เอ๊ย ผมยังไม่เคยเห็น บริษัทนิปปอนสตีเซ็นสัญญาที่หลีกทางให้กับข้างนอกมากขนาดนี้มาก่อน! นี่เรียกได้ว่าเป็นประวัติการณ์! เกียรติของประธานซ่งของพวกเรานั้นยิ่งใหญ่มากจริงๆ! แค่เกียรติอย่างเดียว อย่างน้อยก็มีมูลค่ายี่สิบสามสิบพันล้าน! สูงมากยิ่งขึ้น!”

คนอื่นๆก็ทยอยที่จะพูดด้วยเห็นตามๆกัน: “นั่นนะสิ ประธานซ่งทำสัญญาที่ดีขนาดนี้ของบริษัทนิปปอนสตีได้ ในประวัติศาสตร์ของบริษัทนิปปอนสตี แทบจะเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ถ้าหากพวกเราประกาศข่าวนี้ให้โลกภายนอกทราบกัน งั้นราคาหุ้นจะพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วโดยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้!”

มีคนมองดูเวลา และอ้าปากพูดว่า: “ข่าวของประธานซ่งที่กลับมาอย่างปลอดภัย คาดว่าจะถูกสื่อมวลชนเผยแพร่ออกไปแล้ว ตอนแรกนี่เป็นข่าวที่ดีมาก ตอนนี้มีสัญญาฉบับนี้ของบริษัทนิปปอนสตี ถ้าข่าวนี้ก็ถูกประกาศให้สาธารณชนทราบ งั้นก็เป็นสองอย่างที่ดีมาก! รอหุ้นของพวกเรากลับมาซื้อขายอีกครั้ง จะต้องแข็งตัวขึ้นสามสี่ติดต่อกันอย่างแน่นอน! มูลค่าตลาดของบริษัทสามารถเพิ่มขึ้นสามสิบถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์!”

“ประธานซ่ง ครั้งนี้คุณ ได้นำพาซ่งซื่อกรุ๊ปเจริญก้าวหน้ามากจริงๆ!”

ในเวลานี้ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยความจริงจังว่า: “สาเหตุที่เจรจาการร่วมลงทุนของบริษัทนิปปอนสตีได้สำเร็จยิ่งไปกว่านั้นได้รับข้อตกลงที่ดีมากมายขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะอาจารย์เย่ช่วยเหลือ สร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ วาตานาเบะ ชินอิจิประธานของบริษัทนิปปอนสตี ก็เห็นแก่หน้าอาจารย์เย่ทั้งนั้น ถึงได้เซ็นสัญญาฉบับนี้ ดังนั้น ทุกอย่างก็พึ่งพาอาจารย์เย่”

หลังจากนั้น เธอมองไปทางเย่เฉิน และพูดอย่างจริงใจว่า: “อาจารย์เย่ ทุกอย่างในครั้งนี้ โชคดีที่มีคุณ หากไม่ใช่คุณ ฉันก็ตายอยู่ในประเทศญี่ปุ่นไปตั้งนานแล้ว; หากไม่ใช่คุณ คุณปู่เขาก็น่าจะถูกวางยาทำลายสมองไปแล้ว; ไม่ต้องพูดถึงว่ายังจะสามารถได้รับข้อตกลงที่ดีมากขนาดนี้ของบริษัทนิปปอนสตี…หวั่นถิงซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก…”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ นี่เป็นสิ่งที่เพื่อนกันควรทำ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

หลังจากที่พูดคำนี้จบ เย่เฉินลุกขึ้นมา และพูดว่า: “หวั่นถิง คุณเพิ่งกลับมา มีหลายสิ่งหลายอย่างในบริษัทรอให้คุณตัดสินใจ ผมก็ไม่รบกวนคุณแล้ว พอดีว่าก็ออกมาหลายวันแล้ว ผมต้องกลับบ้านเร็วหน่อย”

จากนั้น เขาก็โบกมือให้คุณท่านซ่ง: “คุณท่าน ผมกลับก่อนแล้ว”

คุณท่านซ่งโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยความเคารพอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ว่า: “อาจารย์เย่ คุณเดินทางปลอดภัย…”

เย่เฉินก้าวเดินออกจากห้องโถงแถลงข่าว เฉินจื๋อข่ายและหงห้าต่างก็รออยู่ที่ด้านนอกประตูด้วยความเคารพ

เมื่อเห็นเขาเดินออกมา เฉินจื๋อข่ายรีบก้าวไปข้างหน้า และพูดด้วยเสียงต่ำ: “คุณชาย รถพร้อมแล้ว ผมส่งคุณกลับบ้านหรือว่า?”

เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า: “อือ กลับบ้านเถอะ”

หงห้าที่อยู่ข้างๆก็วิ่งเข้ามา พูดขอคำสั่งว่า: “อาจารย์เย่ อาของคุณอยู่ในหมู่บ้านชุมชนเป็นวันที่เก้าแล้ว สองวันนี้ร้องไห้เรียกร้องจะกลับไปทั้งวัน ทำให้เพื่อนบ้านในหมู่บ้านชุมชนโทรหา110หลายรอบแล้ว คุณว่าจะปล่อยให้เธอกลับไปเลยหรือเปล่า?”