ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2101
เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินคำพูดนี้ ถามด้วยความประหลาดใจว่า: “เย่เฉินซัง คุณ…คุณจะมอบของขวัญอะไรให้กับเขาเหรอ?”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ตอนนี้เขาน่าจะยังไม่เข้าใจว่าทำไมซูรั่วหลีถึงได้หายตัวไปทำไมแอบถูกสับเปลี่ยนคนและรีบร้อนโมโหใช่มั้ย?”
อิโตะ นานาโกะพูดว่า: “เป็นแบบนั้นจริงๆ พ่อของฉันบอกว่าตอนนี้คุณอาคนนั้นกดดันเป็นอย่างมาก เพราะว่าได้รับแต่งตั้งในช่วงวิกฤตแบบนี้เป็นการยากที่จะทำงาน เหตุผลหลักคือความคาดหวังของผู้คนสูงเกินไป ถ้าหากทำได้ดีทุกคนก็ย่อมดีอกดีใจกันเป็นธรรมดา แต่ถ้าทำได้ไม่ดี เป็นไปได้ว่าจะรับความโกรธเคืองจากมวลชน”
เย่เฉินพูดอย่างเห็นด้วยว่า: “ถูกต้อง เรื่องแบบนี้เป็นดาบสองคม ถ้าใช้ได้ไม่ดี ก็จะทำร้ายตัวเองได้”
จากนั้น เย่เฉินก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “แต่ว่า ของขวัญชิ้นใหญ่นี้ที่ผมจะมอบให้เขา สามารถทำให้เขาเอาดาบสองคมนี้ เปลี่ยนกลายเป็นดาบคมเดียวได้!”
อิโตะ นานาโกะถามด้วยความประหลาดใจว่า: “เย่เฉินซัง คุณหมายความว่ายังไง? ดาบสองคมเปลี่ยนเป็นดาบคมเดียวงั้นเหรอ?”
“ใช่”เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ มีของขวัญชิ้นใหญ่นี้ของผม เขาก็ไม่ต้องกังวลถ้าใช้ดาบเล่มนี้ได้ไม่ดีจะทำร้ายตัวเอง”
อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า: “เย่เฉินซัง ของขวัญชิ้นใหญ่นี้ที่คุณพูดคืออะไรกันแน่?”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณบอกกับเขาว่า เหตุผลที่ซูรั่วหลีถูกคนแอบสับเปลี่ยน ทั้งหมดเป็นตระกูลซูสมรู้ร่วมคิดกันกับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นอยู่เบื้องหลัง เป็นพวกเขาทั้งสองฝ่ายสมรู้ร่วมคิดกันทำเรื่องแมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชาย ต่อจากนั้นก็โยนความผิดให้กรมตำรวจนครบาลโตเกียว”
“หา?!”น้ำเสียงของอิโตะ นานาโกะประหลาดใจอย่างสุดขีด: “เย่เฉินซัง สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงหรือเปล่า?! ตระกูลซู สมรู้ร่วมคิดกันกับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินจริงๆเหรอ?”
เย่เฉินถามเธอว่า: “ผมเคยโกหกคุณตอนไหนเหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อิโตะ นานาโกะก็รีบพูดด้วยความปีติมากว่า: “เย่เฉินซัง งั้นฉันก็เป็นตัวแทนของคุณอาคนนั้น ขอบคุณของขวัญชิ้นใหญ่นี้ของคุณก่อนแล้ว! ตราบใดที่แก้ปัญหาได้ ฉันจะให้คุณอาคนนั้นขอบคุณเย่เฉินซังอย่างแน่นอน! ถึงเวลาให้เขาไปขอบคุณเย่เฉินซังถึงที่ด้วยตัวเอง”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก ตราบใดที่อีกหน่อยผมไปประเทศญี่ปุ่น หรือว่าอยู่ประเทศญี่ปุ่นมีอะไรตรงไหนที่ต้องรบกวนเขา เขาสามารถที่จะแสดงน้ำใจไมตรีตอบแทนกันและกันก็เพียงพอแล้ว”
อิโตะ นานาโกะอ้าปากพูดว่า: “เย่เฉินซังวางใจเถอะ! คุณอาคนนี้ของฉันให้ความสำคัญแก่ศีลธรรมความรู้สึกเป็นอย่างมากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าหากครั้งนี้สามารถที่จะพลิกสถานการณ์ได้ภายใต้ความช่วยเหลือของเย่เฉินซังจริงๆ เขาจะต้องจดจำบุญคุณของเย่เฉินซังไว้แน่ๆ!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “งั้นผมก็จะเปิดเผยข้อมูลเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย คุณต้องให้เขาตรวจสอบกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินทางทะเลที่ออกทะเลลาดตระเวนเมื่อวานนี้ให้ดีๆ ไส้ศึกจะต้องอยู่ในกลุ่มคนพวกนี้อย่างแน่นอน ให้เขาจับตัวคนเหล่านี้มาไต่สวนทีละคน จะสามารถหาความคืบหน้าได้อย่างแน่นอน!”
อิโตะ นานาโกะคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า: “ระดับของกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินนั้น สูงกว่าระดับของกรมตำรวจนครบาล จับตัวคนมาตรงๆ คงจะยากที่จะส่งเสริมได้ หน่อยงานภายในกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินคงจะก้าวก่ายอย่างแน่นอน”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...