ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2102
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ก่อนหน้านี้เขาอยู่คณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติไม่ใช่เหรอ? เท่าที่ผมรู้มา สำหรับประเทศใดประเทศหนึ่ง คณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ดังนั้นคนในคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติ ระดับก็ต้องสูงกว่ากองทัพอย่างแน่นอน คุณให้เขาไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมงานหรือว่าหัวหน้าเมื่อก่อนนี้ ให้คณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติออกหน้าไปจับตัวคนในกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดิน เชื่อว่ากองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินไม่ความกล้าที่จะเข้ามาก้าวก่ายอย่างแน่นอน”
หลังจากที่ชะงักไปชั่วครู่ เย่เฉินก็พูดว่า: “รอหลังจากที่คณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติจับกุมคนแล้ว ต่อจากนั้นก็สามารถที่จะส่งมอบตัวไปให้กรมตำรวจนครบาลโตเกียวดำเนินการไต่สวน ถึงเวลานั้นไม่ว่าจะจับได้กี่คน ทั้งหมดก็ต้องถูกแยกจากกันไต่สวนคนเดียว และจะสามารถเจอเบาะแสสำคัญอย่างแน่นอน!”
อิโตะ นานาโกะอดไม่ได้ที่จะอุทานว่า: “เย่เฉินซัง วิธีการของคุณยอดเยี่ยมมากจริงๆ! ฉันจะบอกเขาเดี๋ยวนี้! ขอบคุณคุณแทนคุณอาคนนี้ของฉันก่อนแล้วนะ!”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “เอาล่ะ คุณรีบไปบอกเขาเถอะ ผมก็จะรอดูการแสดงที่ยอดเยี่ยมของการพลิกสถานการณ์ในครั้งนี้!”
เย่เฉินเพียงแค่เปิดเผยเรื่องที่ตระกูลซูสมรู้ร่วมคิดกับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินเปลี่ยนตัวซูรั่วหลีไปให้กับอิโตะ นานาโกะเท่านั้น แต่ไม่ได้บอกเธอว่า เรื่องทั้งหมดเป็นตระกูลซูร่วมเล่นละครด้วยกันกับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินปล่อยตัวคนแค่เบื้องหน้า อันที่จริงแล้วการเปลี่ยนมือซ้ายไปมือขวาเป็นเรื่องหลังฉาก
สาเหตุหลักเป็นเพราะว่า เมื่อคำเหล่านี้ออกจากในปากของเขา ไม่มีความหมายมากเกินไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ยิ่งให้เบาะแสมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรบกวนสมาธิของคู่ต่อสู้ได้ง่ายมากขึ้นเท่านั้น
ดังนั้น เขาจึงพูดแค่เรื่องการแอบตกลงกันของตระกูลซูกับกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดิน ที่เหลือ ให้คุณอาคนนั้นของอิโตะ นานาโกะ ก็ตามเบาะแสที่ตัวเองให้ ไปตรวจสอบลึกลงไป ให้เขาขุดเบื้องหลังนี้ออกมา แบบนั้นถึงจะยิ่งทวีความรุนแรงก่อให้เกิดความเสียหายร้ายแรงได้มากขึ้น
…
ในตอนนี้
เย่นจิง คฤหาสน์ตระกูลซู
ซูโสว่เต้าเห็นน้ำเสียงของพ่อหงุดหงิดเล็กน้อย จึงรีบกล่าวขอโทษ: “พ่อครับ พ่อใจเย็นๆ ผมก็ไม่ได้จงเจาะพ่อ…เพียงแต่ว่าเรื่องนี้แปลกมากเกินไปจริงๆ ใจของผมก็เป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา หาตัวรั่วหลีไม่เจอ ก็วางใจไม่ลง!”
ซูเฉิงเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “เรื่องนี้ฉันส่งคนไปตรวจสอบที่ประเทศญี่ปุ่นแล้ว เกิดมีข่าวคราวอะไร ฉันจะบอกแกโดยเร็วที่สุด”
ซูโสว่เต้าก็ถอนหายใจด้วยความเป็นทุกข์ และเอ่ยปากพูดว่า: “พ่อ ตอนนั้นพ่อติดต่อกับใครในกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นเหรอ? ไม่งั้นพ่อให้ข้อมูลติดต่อกับผมดีกว่า ผมจะโทรไปถามเขา ดูว่ามีเบาะแสอะไรที่พวกเรามองข้ามไปหรือเปล่า”
เมื่อซูเฉิงเฟิงได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็ยิ่งโกรธจัด และแอบพูดในใจว่า: “ฉันให้ข้อมูลติดต่อกับแกงั้นเหรอ? หลายชายกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นคนนั้นตอนนี้คิดว่าฉันหลอกเขา กำลังไล่ตามฉันเพื่อขอคำอธิบาย แกโทรหาเขาตอนนี้ งั้นแผนการทั้งหมดของกูก็จะเป็นที่ประจักษ์แก่ทั่วโลกไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาพูดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจว่า: “ฉันบอกแล้ว ฉันส่งคนไปตรวจสอบแล้ว มีข่าวคราวก็บอกแก แกมีอะไรจะคัดค้านกับการจัดเตรียมการของฉันงั้นเหรอ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...