ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2105
ในเวลานี้ โตเกียวประเทศญี่ปุ่น
โทโมฮิซะ ซูซูกิที่อายุสี่สิบแปดปี กำลังยืนอยู่ที่ตรงหน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานในห้องงานที่ตัวเองเพิ่งเข้ารับตำแหน่ง และคิดหาวิธีแก้ไขอะไรไม่ออก
เขา เป็นผู้กำกับคนใหม่ของกรมตำรวจนครบาลโตเกียว
ก่อนหน้านี้ เขาเป็นเจ้าหน้าที่ระดับกลางของคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติ เพราะว่าชำนาญการสืบสวนและเด็ดขาดเป็นอย่างมาก ดังนั้นมีชื่อเสียงมากในคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติ
ในครั้งนี้ ซูรั่วหลีถูกค้นพบว่าแอบสับเปลี่ยนคน ทั้งประเทศญี่ปุ่นต่างตกตะลึง รัฐบาลญี่ปุ่นก็เป็นเพราะเหตุนี้ตกอยู่ภายใต้ความกดดัน กรมตำรวจนครบาลโตเกียวก็ตกเป็นเป้าของการวิพากษ์วิจารณ์ในที่สาธารณะ
ไม่มีหนทางเลยจริงๆ รัฐบาลประเทศญี่ปุ่นทำได้เพียงให้โทโมฮิซะ ซูซูกิเผชิญหน้ากับอันตราย
แต่ทว่า โทโมฮิซะ ซูซูกิก็ไม่อยากรับเรื่องยุ่งเหยินนี้เช่นกัน
ในฐานะคนฉลาด โดยทั่วไปเขามักจะอยู่ห่างจากคดีที่ทำให้ทั่วทั้งประเทศตกตะลึง
เพราะว่าได้รับการไขคดีแบบนี้มีความสำเร็จมากอย่างแน่นอน แต่ทว่า เกิดตัวเองล้มเหลว ก็ต้องทำให้ประชาชนทั้งประเทศผิดหวังแน่นอน
เป็นเวลาหลายปีนี้ของโทโมฮิซะ ซูซูกิ อาศัยการรวบรวมกำลังพลและใช้ยุทธ์ศาสตร์ที่มั่นคงในการต่อสู้ สั่งสมประสบการณ์ทีละเล็กน้อยและสะสมกรณีศึกษาความสำเร็จ รวมทั้งระดับของชื่อเสียงของตัวเอง
ดังนั้น เขาจึงชอบรับทำงานที่ความท้าทายไม่สูงมากขนาดนั้นและความยากก็ไม่ได้มากขนาดนั้นเช่นกัน
งานที่ท้าทายมากที่สุดและความยากมากที่สุดเช่นนี้ เขาไม่อยากยุ่งด้วยซ้ำไป
เพราะว่า ตัวเองไม่ง่ายเลยที่จะอาศัยการรวบรวมกำลังพลและใช้ยุทธ์ศาสตร์ที่มั่นคงในการต่อสู้มาจนถึงวันนี้ได้ ทั้งหมดสามารถรักษารูปแบบการรวบรวมกำลังพลและใช้ยุทธ์ศาสตร์ที่มั่นคงในการต่อสู้ไปจนถึงเกษียณได้
แบบนั้น ตัวเองก็สามารถที่จะถอนตัวออกมาเมื่องานบรรลุ และได้รับการเคารพนับถือจากผู้คนทั่วประเทศได้
และเขา รู้เพียงว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าซูรั่วหลี เป็นฆาตกรหลักของทั้งตระกูลมัตสีโมโตะ ตราบใดที่ตัวเองสามารถที่จะจับกุมตัวเธอได้ ตัวเองก็สามารถที่จะเป็นที่รู้จักกันดีทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่น; แต่ถ้าหากตัวเองไม่สามารถจับกุมตัวเธอได้ ตัวเองก็จะทำให้ประชาชนทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่นผิดหวังกลายเป็นคนบาปในสายตาของประชาชนประเทศญี่ปุ่น
สำหรับซูรั่วหลีอยู่ที่ไหนกันแน่? ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่? เขาไม่มีเบาะแสอะไรทั้งนั้น
ถอยหนึ่งหมื่นก้าวมาพูด ต่อให้ตัวเองตามหาตัวซูรั่วหลีไม่เจอ อย่างน้อยตัวเองก็ตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนว่า เธอจะถูกหลอกล่อออกไปต่อหน้าผู้คนได้อย่างไรกันแน่
ตอนนี้ ตัวแทนก็ถูกวางยาพิษเสียชีวิตแล้ว หลายคนที่รับผิดชอบในการขนส่งของเธอก็หายตัวไปโดยไม่มีเหตุผล กรมตำรวจนครบาลไม่พบเบาะแสอันมีค่าใดเลยด้วยซ้ำ
เมื่อขณะที่เขาเกาหนังศีรษะอยู่และไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นจากตรงไหน ผู้ช่วยของเขาผลักประตูเข้ามา และพูดด้วยความกระอักกระอ่วนว่า: “คุณซูซูกิ ข้างนอกมีนักข่าวมามากมาย ไม่เพียงแต่NHKในประเทศของพวกเราและหนังสือพิมพ์อาซาฮิ ชิมบุน นอกจากนี้ยังมีสื่อต่างประเทศชั้นนำมากมายรวมถึงBBCและCNN พวกเขาทั้งหมดต้องการสัมภาษณ์คุณ…”
“สัมภาษณ์ฉันงั้นเหรอ?”โทโมฮิซะ ซูซูกิพูดด้วยใบหน้าที่ไม่มีความสุขว่า: “ฉันเพิ่งจะเข้ารับตำแหน่ง มีอะไรน่าสัมภาษณ์งั้นเหรอ?”
ผู้ช่วยเอ่ยปากพูดว่า: “พวกเขาต้องการทราบความคืบหน้าของการหายตัวไปของซูรั่วหลี…”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...