ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2107
คำพูดของอิโตะ นานาโกะ ล้มล้างการคาดเดากับการอนุมานทั้งหมดของโทโมฮิซะ ซูซูกิ
เขาฝันก็คาดไม่ถึงว่า กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับในเรื่องแบบนี้ด้วย ความโกรธที่รุนแรงก็ผุดขึ้นมาในจิตใจในทันที!
ทันทีทันใดนั้น โทโมฮิซะ ซูซูกิกัดฟันพูดว่า: “นานาโกะ ขอบคุณคำเตือนของเธอและเพื่อนของเธอด้วย อาภายในเวลาเร็วที่สุด นำผู้รับผิดชอบที่เกี่ยวข้องทั้งหมดมาสอบสวนแน่ๆ!”
อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณอาซูซูกิ หวังว่าเบาะแสนี้จะสามารถช่วยคุณอาได้นะคะ”
โทโมฮิซะ ซูซูกิพูดอย่างมั่นใจว่า: “นานาโกะ ถ้าหากเบาะแสนี้เป็นความจริง งั้นก็ช่วยอาได้มากจริงๆ!”
จากนั้น โทโมฮิซะ ซูซูกิรีบพูดว่า: “นานาโกะ อาไม่คุยกับเธอแล้ว อาต้องรีบไปจัดเตรียมการไปจับคน!”
“ได้ค่ะคุณอาซูซูกิ!”
โทโมฮิซะ ซูซูกิวางสายโทรศัพท์ ก็ติดต่อหาหัวหน้าเก่าที่ตัวเองอยู่ในคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติในทันที
เบาะแสที่อิโตะ นานาโกะให้มาใหญ่และสำคัญอย่างยิ่ง ถ้าหากกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินมีส่วนร่วมในการแอบสับเปลี่ยนซูรั่วหลีจริงๆ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องอื้อฉาวของประเทศ และก็เป็นเรื่องราวที่ใหญ่สำคัญของคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติด้วย ดังนั้นจำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ชัด
หัวหน้าของคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติในประเทศญี่ปุ่น หลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้ก็ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก แทบจะส่งมืออาชีพในคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติระดับสูงเป็นอย่างมากออกไปในทันที ให้ความร่วมมือกับโทโมฮิซะ ซูซูกิอย่างเต็มที่ เพื่อดำเนินการตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน
ในเวลานี้ผู้รับผิดชอบที่เกี่ยวข้องของกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดิน ยังไม่รู้ว่าตัวเองความจริงได้เปิดเผยออกมาแล้ว
พวกเขากำลังกดดันตระกูลซูอย่างไม่หยุดหย่อน บีบบังคับให้พวกเขาส่งมอบตัวซูรั่วหลีออกมา
ตอนนี้ประชาชนทั้งประเทศให้ความสนใจกับคดีนี้ ตราบใดที่กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินสามารถที่จะจับกุมซูรั่วหลีมาดำเนินคดีได้ ก็สามารถที่จะทำผลงานได้ดีชิ้นหนึ่ง
แต่ทว่า ต่อให้ตระกูลซูไม่ยอมที่จะส่งมอบซูรั่วหลีออกมาก็ไม่เป็นไร เนื่องจากว่ากรมตำรวจนครบาลโตเกียวเป็นแพะรับบาปในเรื่องนี้ ระดับสูงอย่างกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินไม่ต้องแบกรับผลอะไรก็ตามที่เกิดขึ้น และยังมีเงินมัดจำอีกพันล้านดอลลาร์เป็นค่าชดเชย
เซียวชูหรันพยักหน้า ก้าวไปข้างหน้าแล้วจับมือของเขาไว้ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “สามี คุณบินมาจากประเทศญี่ปุ่นก็ต้องใช้เวลาสองถึงสามชั่วโมง คงจะยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันมาแน่ๆใช่มั้ย?”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ยังเลย ทำธุระเสร็จก็รีบกลับบ้าน”
เซียวชูหรันพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “งั้นคุณกลับมาได้พอดีเลย รั่งหลินก็เพิ่งกลับมาจากเย่นจิงวันนี้ ฉันชวนเธอมาทานข้าวที่บ้าน พวกเราเพิ่งเปิดไวน์แดง คุณก็มาทานด้วยกันนะ!”
จากนั้น เธอก็พาเย่เฉิน ก้าวเดินเข้าไปที่ห้องอาหาร
ในห้องอาหาร ต่งรั่งหลินพูดคุยกับเซียวฉางควนและหม่าหลัน เมื่อเห็นเซียวชูหรันจูงมือเย่เฉินเข้ามา สีหน้าท่าทางก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจมากในทันที!
เธอกลับไปอยู่ที่เย่นจิงไม่กี่วันช่วงวันหยุดตรุษจีน หลายวันนี้ก็คิดถึงเย่เฉินมากมาโดยตลอด ดังนั้นเช้านี้เพิ่งจะลงจากเครื่องบินก็แทบรอไม่ไหว ที่จะนำของขวัญมาหาเซียวชูหรันที่นี่
บอกว่ามาหาเซียวชูหรัน อันที่จริงแล้วมาดูเย่เฉิน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...