ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2116

ตู้ไห่ชิงพยักหน้า หลังจากที่เธอแต่งงานกับซูโสว่เต้า ก็ไม่เคยสนใจเรื่องงานของซูโสว่เต้า

เพราะเธอรู้สึกว่า เรื่องของผู้ชาย ตัวเองไม่จำเป็นต้องก้าวก่าย

ดังนั้น เธอไม่เคยถามรายละเอียดงานของซูโสว่เต้ามาก่อน

เมื่อเห็นว่าซูโสว่เต้าเหนื่อยมาก เธอก็เอ่ยปากพูดว่า: “คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ฉันจะไปเตรียมน้ำให้คุณ คุณอาบน้ำให้สบายตัว ตอนกลางคืนเวลาที่นอนก็เปิดโทรศัพท์ ไม่นอนจนตื่นขึ้นมาเองพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องลุกจากเตียง”

ซูโสว่เต้ารู้สึกซาบซึ้งใจ และรีบพูดว่า: “ภรรยา คุณไม่ต้องสนใจผม ผมไปปล่อยน้ำเองได้”

ตู้ไห่ชิงพูดว่า: “ฉันเพิ่งใช้น้ำในอ่างอาบน้ำไป ปล่อยน้ำเปลี่ยนน้ำยังใช้เวลานาน คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพักผ่อนสักพักก่อนนะ”

ซูโสว่เต้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่เป็นไร ผมก็ใช้น้ำที่คุณอาบแล้วแช่สักพักก็พอแล้ว”

ตู้ไห่ชิงพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า: “ไม่ได้นะ! น้ำที่แช่แล้วไม่สะอาด คุณรอก่อน ฉันไปปล่อยน้ำในอ่างใหม่”

“ไม่ต้องๆ”ซูโสว่เต้าหัวเราะแฮะๆ ก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อไปด้วย พูดไปด้วยว่า: “น้ำที่ภรรยาของผมอาบแล้วจะไม่สะอาดได้ยังไง! คุณไม่ต้องสนใจแล้ว ผมจะเข้าไปแช่สักพัก!”

ตู้ไห่ชิงเห็นเข้าถอดเสื้อผ้าหมดแล้ว ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ และเอ่ยปากพูดว่า: “งั้นก็ได้ คุณแช่สักพักเถอะ ถ้าน้ำเย็นแล้วก็ปล่อยน้ำอุ่นหน่อย ฉันจะไปนอนอ่านหนังสือบนเตียง”

ซูโสว่เต้ารีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ได้เลย! คุณรีบไปเถอะ”

ตู้ไห่ชิงออกจากห้องน้ำ แล้วปิดประตูด้วย ต่อจากนั้นก็นอนบนเตียงที่นุ่มสบายและหรูหรา ตามด้วยเธอหยิบหนังสือชื่ออันนา คาเรนินามาจากหัวเตียงเล่มหนึ่ง

คือผลงานวรรณกรรมชิ้นเอกของเลโอ ตอลสตอยนักเขียนประเทศรัสเซีย เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมของการไล่ตามความรักของอันนา คาเรนินา

หนังสือเล่มนี้ตู้ไห่ชิงอ่านมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ย่อหน้ามากมายเธอก็สามารถจดจำได้อย่างไม่ตกหล่นสักคำเดียว แต่ก็ยังหยิบมาดูมาอ่านทุกสามถึงห้าวัน

บางครั้ง เธอรู้สึกว่าตัวเองอยู่บางส่วนในระดับหนึ่ง เหมือนกับนางเอกในหนังสือเล่มนี้เล็กน้อย แม้ว่าจะเกิดในชนชั้นสูงแม้ว่าในสายตาของคนอื่นจะเป็นคุณหนูผู้สูงส่งมีสง่าราศี แต่กลับไม่ได้รับความรักที่แท้จริงที่ตัวเองอยากได้มาโดยตลอด

สามีของเธอ เหมือนกับสามีของอันนา หลงใหลในอาชีพการงาน แม้ว่าเขาจะรักตัวเองมาก แต่กลับเพราะว่าหัวโบราณมากเกินไป ทำให้ตัวเองรู้สึกหงุดหงิดอย่างไร้ชีวิตชีวา

เมื่อคิดถึงเย่ฉางอิง เธอก็เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากที่ปลดล็อกโทรศัพท์ เธอเปิดเบราว์เซอร์บนโทรศัพท์ ในช่องค้นห้าเว็บไซต์ ก็ป้อนเว็บไซต์ที่ซับซ้อนมากลงไป

เว็บไซต์นี้ อันที่จริงแล้วเป็นการอัปโหลดรูปภาพไปยังเว็บไซต์อินเทอร์เน็ต

หลังจากที่เธอเข้าสู่ระบบบัญชีและรหัสผ่าน กดยืนยัน ก็เข้าสู่อัลบั้มภาพถ่ายส่วนตัวของตัวเธอเอง

อัลบั้มภาพถ่ายส่วนตัวนี้ ตู้ไห่ชิงเป็นคนลงทะเบียนด้วยตัวเองเมื่อสิบกว่าปีก่อน เธอเอารูปคู่ทั้งหมดของตัวเองและเย่ฉางอิง รวมทั้งรูปภาพที่เธอสามารถหาได้ว่ามีเย่ฉางอิง ทั้งหมดกลายเป็นระบบอิเล็กทรอนิกส์อัปโหลดลงไปในอัลบั้มรูปนี้

บัญชีผู้ใช้และรหัสผ่าน มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ ตราบใดที่มีโอกาส ทุกวันเธอเปิดอัลบั้มภาพถ่ายนี้ดูสักพัก ต่อจากนั้นค่อยแอบออกแล้วลบบันทึกการเข้าถึงทั้งหมด

ในเวลานี้ เธอเปิดอัลบั้มภาพถ่าย ตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาของเย่ฉางอิงปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ น้ำตาทั้งสองข้างของตู้ไห่ชิงอดไม่ได้ที่จะไหลออกมาจากในดวงตา

เธอมองดูรูปภาพของเย่ฉางอิง ขณะที่ลูบใบหน้าของเขาด้วยปลายนิ้วเบาๆ ก็กระซิบเสียงต่ำไปด้วยว่า: “ฉางอิง คุณจากไปตั้งหลายปีแล้ว ทำไมฉันยังลืมคุณไม่ได้…”