ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2150

เย่เฉินมองเซียวเวยเวยที่ยืนอยู่ข้างหน้า ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สงสารกับชะตากรรมที่เธอเป็นอยู่

หลังจากนั้น เขาก็พูดเบาๆว่า:"หมู่บ้านจูเจียงลี่อิ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เธอเรียกแท็กซี่สักคัน จ่ายแค่ค่ามิเตอร์อย่างเดียวก็คงจะเกือบจะถึงแล้ว"

เซียวเวยเวยรีบพูดทันที:"พี่เขย...ตอนนี้ฉันประหยัดทุกบาททุกสตางค์ รถสาธารณะฉันยังไม่กล้าขึ้นเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนั่งรถแท็กซี่..."

ขณะพูด เธอก็ชี้ไปที่รองเท้าส้นสูงของตัวเองและพูด:"เดิมทีฉันตั้งใจจะเดินไปเอง ถ้าทำอย่างนี้สามารถประหยัดเงินได้บ้าง เมื่อสักครู่ฉันเห็นคุณออกมาพอดี ดังนั้นฉันก็เลยรวบรวมความกล้าเพื่อขอโทษคุณ และอยากถามว่าคุณสะดวกไปส่งฉันได้ไหม..."

อันที่จริง เซียวเวยเวยในเวลานี้ เธอรู้สึกดีต่อเย่เฉิน

ตั้งแต่วันนั้นก่อนที่จะถึงวันตรุษจีน มีบุคคลสำคัญจำนวนมากของจินหลิงมาอวยพรวันตรุษจีนที่คฤหาสน์ของเย่เฉิน เธอก็ตระหนักได้ทันที การดูถูกเหยียบหยามเย่เฉินในวันนั้น มันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเธอ

เธอตระหนักได้ทันที เย่เฉินในวันนี้ไม่ใช่เย่เฉินคนเก่าที่เธอเคยดูถูกแล้ว

และเย่เฉินก็ดีต่อเซียวชูหรันมาโดยตลอด เซียวเวยเวยรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

ดังนั้น ทัศนคติที่เธอมองเย่เฉินในตอนนี้ มันได้เปลี่ยนไปจากเดิมร้าวฟ้ากับเหว

วันนี้เธอออกจากบ้านและพบเย่เฉินขับรถจักรยานไฟฟ้าผ่านไป เธอก็เลยรวบรวมความกล้าและเรียกเขา

เธอคาดหวังว่าจะใช้โอกาสในครั้งนี้ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่เฉินดีขึ้น

แต่เย่เฉินไม่ได้รู้สึกดีต่อเซียวเวยเวยเลย ดังนั้นเขาจึงเอ่ยปากพูดว่า:"ฉันยังมีธุระต้องไปจัดการ และไม่ได้ไปทางหมู่บ้านจูเจียงลี่อิ่งด้วย ฉันไม่สะดวกที่จะไปส่งคุณ"

ถึงแม้เซียวเวยเวยจะรู้สึกจิตใจหดหู่เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่เข้าไปเซ้าซี้ เธอพยักหน้าและพูดทันที:"พี่เขย ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ถ้าคุณมีธุระก็รีบไปทำเลย ฉันเดินไปเองได้"